Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Morgen is S., de jongste zoon jarig; 22 wordt 'ie. Na wat zoeken naar een passende datum hadden we met zijn oudere broer afgesproken om elkaar vorige zaterdag te ontmoeten in dat kader, zodat ik hem ook in het echt kon gelukwensen, ook al was dat ruim een week te vroeg. Maar het ging blijkbaar niet anders, want andere data pasten niet (meer)...  Uiteindelijk zouden we niet met 3, maar met 4 zijn, want hun mama zou er ook bij zijn, al blijft dat voor mij toch nog altijd een wat vreemd vooruitzicht dat voor enige onwennigheid zorgt. De keuze viel uiteindelijk op een gevestigde waarde in Turnhout: een Chinees restaurant op de markt, waar we door de jaren heen al verschillende keren waren gaan eten. Daarnaast was ik zelf enkele dagen ervoor zelf jarig geweest, dus het was geen ongeschikte gelegenheid om elkaar nog eens te treffen. De voorbije maanden en weken had ik daarnaast vernomen dat niet ver daar vandaan, in Kasterlee, een tentoonstelling liep in het kunstencentrum Masereel : ...

  De voorbije dagen en weken enkele complimenten en blijken van waardering gekregen, wat toch wel een fijn gevoel geeft. Eerst wegens het hemd hierboven: zeker 2 dames vonden het leuk. Het voorbije weekend dan vanwege een T-shirt van The Stooges dat ik aan had. Zaterdag door een medewerker van een kunstevenement (ongeveer van mijn leeftijd, misschien iets ouder) en de dag erna van een veel jongere medewerker in een biowinkel hier vlakbij. En tot slot kon de vrij egale lichtgrijze vacht van Leah, een blauwe Rus, de dierenarts wel bekoren. Denk dat dit de wat gespannen Leah vrij onverschillig liet...

De voorbije maanden zijn er toch 2 relatief korte documentairereeksen die m'n aandacht trokken en me ook wat zijn bijgebleven: "Mijn jeugdrechter" en "Voorbij de schaamte". Van het tweede, over verslavingen, moet ik overigens de eerste aflevering nog steeds bekijken indien die nog op VRT MAX beschikbaar is... Beide geven een boeiende inkijk in werelden waar ik niet per se in thuis ben, al heeft het thema drugsverslavingen me jarenlang erg geboeid. De actrice Katrien De Ruysscher heeft heel lang geworsteld met de alcoholverslaving die haar vader had en die hem uiteindelijk ook fataal werd. Met dat uitgangspunt maakte ze een 3-delige documentaire waarin ze sprak met ex-verslaafden en experts. "Mijn jeugdrechter" laat dan weer per aflevering (van de 5, denk ik) een jeugdrechter aan bod komen en een van de jongeren (of meer indien het broers en/of zussen waren) die hij of zij ooit voor zich heeft gehad. Vaak pakkende en soms ook ontnuchterende getuigenisse...

Benjamin Netanyahu die woedend is op Iran omdat er een Iraanse raket is neergekomen op een hospitaal in Israël; erg uiteraard en het zou niet mogen. Maar dat uitgerekend de Israëlische eerste minister zijn afschuw komt uiten en daarbij het Iraanse regime afschildert als terroristisch, en nog extra oorlogszuchtige taal verkoopt, is wel erg kras. Dit staaltje toneel komt dan nog haast zonder enige duiding op het TV-journaal (op het radionieuws vanmorgen wel nog). Het was bovendien helemaal niet nieuwswaardig wat hij in dat fragment zei, dus waarom dit dan tonen? Iedereen weet dat het Iraanse regime erg brutaal en moorddadig is, maar dat geldt net zo goed voor hem. Het is ook niet voor niets dat er een internationaal aanhoudingsbevel tegen hem loopt. Het Israëlisch leger vernielde doelbewust alle (geneeskundige) infrastructuur in Gaza... Overigens, waarom blijft de VRT systematisch zeggen dat cijfers over slachtoffers in Gaza afkomstig zijn van Hamas, als om te duiden dat ze met de nodige...

Vrijdag nog eens een avondje uit gehad, met deels de nadruk op "-je". Enkele weken geleden via Instagram een bericht gezien over een optreden in de Elsense zaal "Espace Lumen", mij volledig onbekend, vlakbij het Flageyplein gelegen. Maar het volstond om m'n nieuwsgierigheid te wekken (wat niet zo moeilijk is) en ik had ook wel eens zin om nog eens naar een dergelijk optreden te gaan. Ook weer iets wat ik deels aan KP te danken heb. In Espace Lumen worden blijkbaar wel vaker optredens georganiseerd, waaronder flamenco-evenementen (mogelijk door hetzelfde gezelschap). Op vrijdagavond na 18 uur vertrokken en net te laat ter plekke geraakt, mede door het drukke verkeer, waardoor de tram op sommige stukken amper vooruit kwam. Dat ik misschien ook net iets te laat vertrokken ben, is lasterpraat. Op een vrijdagavond rond 19u in de buurt van de Baljuw- en Lesbroussartstraat passeren doet je wel beseffen dat het daar een levendige buurt is met veel horeca, dingen die je ...

is het al het tweede gelijkaardige in relatief korte tijd.  Stemt me wel wat verdrietig de laatste tijd als ik er zo eentje zie. Uiteraard kiezen ze voor de foto altijd eentje dat wat op het gemoed werkt en waarbij het beestje de voorbijganger zowat aankijkt. Vraag me af of zo'n berichten (hier) ook effectief iets opleveren; hopelijk wel, zodat Mowgli weer goed en wel thuis raakt. Ik meen hem/haar nog niet gezien te hebben.

content dat ik eraan mee heb gedaan en er 2,5 weken een heb geleend. Heb er in totaal een kleine 64 km mee gereden. Ben er wel nog niet uit of ik er effectief zelf een zal kopen. Hangt van meerdere factoren af (gesteld dat ik mezelf in toom kan houden). Voor louter gebruik tussen m'n huidige woon- en werkplaats is het volstrekt onnodig; amper 2 km afstand en volledig vlak. Maar... zo'n elektrische fiets geeft wel zin om langere afstanden af te leggen, zeker in deze streek met alle hellingen, zoals ik op pinkstermaandag merkte toen ik een tocht van 36km maakte naar het dorp waar ik een groot deel van m'n jeugd doorbracht. Dat ging opvallend vlot; niet dat ik helemaal geen inspanning hoefde te leveren, integendeel, maar op z'n minst kwam ik ginder al niet vermoeid aan en in Molenbeek verre van helemaal uitgeput. Zo'n fiets zou me dus waarschijnlijk wel aanzetten om meer te fietsen binnen en buiten/rondom Brussel. Nadeel met zo'n fiets is dan wel weer dat je voortd...

...vonden sommige anderen ook, afgaand op bovenstaande foto. Het was vermoedelijk sinds oktober vorig jaar en de terugreis uit Turijn geleden dat de Alfa nog eens een regendruppel gevoeld had en blijkbaar zweeft er in de parkeergarage redelijk wat stof rond. Vorige week zaterdag was het alweer praktisch anderhalve maand geleden dat ik er nog eens mee gereden had, dus het was sowieso tijd om er nogmaals een rit mee naar nergens mee te maken, zodat de accu niet helemaal ontladen raakte. Dat het toen regenachtig was, was mooi meegenomen, want zo kon het stof er ten minste eens van worden afgespoeld. Dus iets na 7'en 's ochtends vertrokken, een uur waarop er nog maar relatief weinig verkeer is op een zaterdag en een dik uur weggeweest. Bij terugkomst was de motorkap ten minste toch al afgespoeld. Op de achterruit en koffer lag wel nog redelijk wat stof. Voor een volgende keer misschien? 

...in Jette. Daar ging ik naartoe voor het onderhoud van La Piccola, en om van de gelegenheid te profiteren om er wat rond te hangen en eventueel iets te kopen. Het is ook daar, in 2000 of zo, dat ik m'n allereerste motorvest kocht, nog ettelijke maanden voor ik een motorfiets had, een Richa Millennium, waar ik heel erg tevreden over was maar die bij een valpartij sneuvelde. Sindsdien nooit meer een Richa-vest gehad die me zo aanstond (heb er sindsdien ook nog maar 1 gehad). Vanmorgen vernomen dat ze al ruim een jaar geleden de boeken hebben neergelegd...  Schijnt heel plots te zijn gegaan in die mate dat tal van klanten er hun motor voor herstellingen en onderhoud hadden binnengebracht en verschillende weken in het ongewisse bleven over wat ermee gebeurd was. Geplaatste bestellingen werden uiteraard ook niet meer geleverd. Dat terwijl ik eigenlijk vorig jaar al rond deze periode een klein onderhoud had moeten laten uitvoeren, wat ik uiteindelijk naliet en daarom nu hun gegevens tr...

Blijkbaar volgt een van m'n collega's al enkele jaren toneellessen, want onlangs kreeg ik samen met nog enkele anderen een uitnodiging om een voorstelling van haar klas bij te wonen. Dit jaar zouden ze het absurde stuk "Rhinocéros" spelen van de Roemeens-Franse auteur Eugène Ionesco. Had dat nog nooit gezien (mogelijk wel al eens ooit gelezen, zo niet was het zijn andere bekende theaterwerk, "La cantatrice chauve" maar ik herinner me er zo goed als niets meer van, tenzij dat de dialogen soms gewoon nergens op lijken te slaan), dus dat leek me wel wat.  Ze speelden het stuk 2 avonden na elkaar; we spraken af om er op zaterdagavond naartoe te gaan. Zodoende spraken Giovanni (zelf kunstenaar en niet alleen in zijn dromen) en ik af in de Brasserie de l'Union in Sint-Gillis. Hij woont in die gemeente en de zaal bevond zich daar ook, niet ver van de plek van afspraak, waar we eerst nog iets gingen drinken. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is d...

Heb hier eerder al aandacht gewijd aan de film "The Father" en na hem een tweede keer te hebben bekeken, heb ik eens wat research verricht i.v.m. de soundtrack. Daaruit bleek dat die over het algemeen verzorgd werd door Ludovico Einaudi, maar er komen ook enkele fragmenten uit klassieke werken in voor, waaronder uit het onlangs vermelde "Les pêcheurs de perles" van Georges Bizet. Daarnaast is er ook een frappant stuk uit "King Arthur", blijkbaar een "semiopera" (in de 17de eeuw bestond dat genre mogelijk nog niet in de later klassiek geworden vorm) van Henry Purcell, in de film, gezongen door Andreas Scholl.  Het duurde enige tijd maar op een bepaald moment drong het tot me door dat ik dat werk mogelijk ooit op goed geluk of uit nieuwsgierigheid gekocht had. En inderdaad, blijkbaar ergens eind jaren '90 of begin '00 (prijs staat er zowel in frank als euro op vermeld...); een versie gedirigeerd door John Eliot Gardiner en opgenomen in 1985...

Neen, (dit-jaar) niet aan meegedaan, noch gaan kijken. Maar een of twee dag(en) later las ik dat de winnaar, Patrick Nimubona, een Burundees vluchteling is die hoopt het statuut van erkend vluchteling te ontvangen; hij verblijft momenteel in een Brussels opvangcentrum. Zijn maat/lotgenoot Lin Ndayifukamiye eindigde 3de. Nimubona zou werd de afstand in minder dan een uur afgelegd, wat heel snel schijnt te zijn voor deze wedstrijd. Een dagje stonden ze in de belangstelling van de (sport)pers. Toen het onderwerp op het werk ter sprake kwam, vermeldde ik dat, waarop een van m'n blasé collega's als reactie in huis had: "ja, die hebben toch niets anders te doen" (dan trainen/lopen). Pffff (en die naïviteit van mij ook weer).

Vandaag toch maar eens de brug gemaakt, ook al was de oorspronkelijk gemaakte afspraak afgezegd wegens een defecte auto... Ervan geprofiteerd om opnieuw te gaan zwemmen, m'n gewone fiets naar de fietsenmaker te brengen, want lekke achterband en ook met m'n 'bedrijfsfiets' naar de Bio-Planet te gaan in Groot-Bijgaarden. Zou een test worden om te weten hoe het is om met een elektrische fiets de Brusselse hellingen te bedwingen. De Gentsesteenweg vanaf het kanaal oprijden is namelijk geen sinecure; daarna volgt vanaf het Schweitzerplein de steile afdaling naar Groot-Bijgaarden. Doodsverachting is een vereiste. Wel, het experiment is bijzonder goed meegevallen. Daar waar het, toen ik een paar keer met de gewone fiets naar daar ging, stampen en hijgen was (ook zwalpen? neen dat net niet misschien), ging het nu opvallend "makkelijk" of toch vlot. Hoefde eigenlijk zelfs niet een versnelling lager te schakelen om de beklimming tot een goed einde te brengen, noch het v...

Het een brengt in mijn geval vaak het ander met zich mee...  Een tijd geleden (nog voor haar overlijden onlangs maar dat bespoedigde de zaken wel) tot het besef gekomen dat er in m'n muziekcollectie waarschijnlijk geen enkel album zat van Marianne Faithfull, wat toch wel een hiaatje was, maar voor een stuk ook te verklaren door het feit dat KP een fan van haar was en dat alle albums van MF in haar bezit waren. Jarenlang was er dus geen behoefte aan om er voor mezelf te kopen en dankzij haar leerde ik MF beter kennen dan die enkele gekende nummers. Een voorbeeld is het amper gekende "Faithless", een plaat uit het midden van de jaren '70, gemaakt toen het echt niet goed ging met haar, en die maar weinigen kennen, vermoedelijk omdat hij artistiek niet hoog aangeschreven staat. Toch vind ik dat er toch verschillende mooie nummers op staan. Over "Broken English", haar comeback-plaat van eind 1979 (dus ik catalogeer het gemakshalve maar bij muziek van de jaren ...

...de Koningin Elisabethwedstrijd waarvan ik zowat voor het eerst -sinds gisteren- volledige concerten live bekijk op tv.  Even vroeg ik me toen af wat te doen en plots schoot het met te binnen dat de Belgische finalist - Valère Burnon- zou spelen. Dus uit nieuwsgierigheid de tv opgezet en deels lezend, deels kijkend en luisterend het geheel trachten te volgen. Dat werd (achteraf) ook geduid door de commentatoren die Klara had ingeschakeld, wat het extra interessant maakte; je komt er al complete leek toch heel wat door te weten, ook al snap je zeker niet alles van wat ze zeggen. De eerste avond had ik al helemaal gemist en de eerste pianist van gisterenavond ook, al was men het er wel over eens dat ze geen grootse prestatie had neergezet. Het orkest vormt ook een mooi spektakel en de beelden en het overschakelen tussen beelden van diverse muzikanten, naast de solist uiteraard, helpt ook een beetje om het muziekstuk wat beter te begrijpen en de aandacht erbij te houden. Ook mooi da...

... m'n eerste triootje namelijk met 2 aantrekkelijke dames... euh, neen, dat zal (helaas?) wel nooit gebeuren. In dat opzicht gebeurt alle activiteit al jaren uitsluitend solo... Neen, vandaag voor het eerste met een elektrische fiets gereden en dat viel best mee. De mobiliteitsmanager op m'n werk was erin geslaagd om een aantal organisaties, waaronder Pro Velo, zover te krijgen een samenwerking aan te gaan en voor 3 weken een aantal fietsen ter beschikking te stellen: een paar plooifietsen, een bakfiets, een speed pedelec en ook "gewone" elektrische. Ik was wel nieuwsgierig en schreef me in om tijdens die periode een elektrische fiets te mogen gebruiken. Eerst kregen we nog een goed uur wat onderricht in het fietsen in Brussel en de regels in het algemeen, wat zeker niet overbodig was. Daarna mochten we naar "onze" fietsen, kregen we wat praktische uitleg en gingen we in groep de baan op voor een rit van ruim een uur doorheen Brussel, een stuk Schaarbeek (...

Soms denk ik dat dit gewoon aan me te zien is of bijna op m'n hoofd aangegeven staat, waardoor mensen allerhande me aanklampen voor geld, sigaretten, hulp... De voorbije 3 dagen opnieuw enkele keren gebeurd.  Vrijdag, na het middageten waarvoor we met 3 naar een vlakbij het werk gelegen en gloednieuw restaurantje waren gegaan, werd ik aan een oversteekplaats plots aangesproken door een mij compleet onbekende jongedame van Afrikaanse afkomst. Ze vroeg me wat verlegen waar het Noordstation was en hoe ze daar vanaf het Yzerplein moest raken. In vogelvlucht liggen beide niet zover van elkaar, maar haar gewoon de richting aanwijzen waarin ze moest gaan, leek me wat riskant dus besloot ik maar gewoon met haar naar het Rogierplein te gaan, op zowat 4 à 500 meter afstand van het Yzerplein. Van daar is het Noordstation makkelijk te zien. Heb tegen de twee collega's maar gezegd dat ze maar moesten terugkeren.  Dus wij 2 op weg en vermoedelijk is ze er wel geraakt na m'n aanwijzingen....

Het begon zelfs eigenlijk al vrijdagavond toen bleek dat ik m'n gsm -alweer- op het werk was vergeten. Dan maar snel met de fiets genomen om hem iets voor 6'en te gaan halen, daarbij nog haast letterlijk op Isis botsend die langer was gebleven en als laatste vertrok.  Had me dan al een paar dagen het idee in het hoofd gehaald om zaterdag misschien toch maar het zwemmen te hervatten, na een "pauze" van zowat 6 maanden (begin oktober was de laatste keer geweest). En zaterdagochtend dan ook daadwerkelijk gaan zwemmen, in het olympisch zwembad van Molenbeek. Zoals reeds eerder geschreven een plek zonder veel charme maar wel met veel ruimte: 50 meter lengte en veel bredere zwembanen zodat je meer plaats hebt om iemand voorbij te zwemmen die eventueel trager is. Die ochtend bleek er iets na 10'en weinig volk zodat ik op m'n gemak 14 baantjes kon zwemmen. Dan was het wel weer goed geweest voor een hernieuwde kennismaking. Misschien zou het vroegere ritme van 1x per 2...

...worden door een banaal tafereel. Het is me al verscheidene malen overkomen wanneer ik een ietwat slungelachtige jonge jongen zie die nog moeten wennen aan veranderingen die zich stilletjesaan beginnen aandienen op de leeftijd tussen kindertijd en puberteit: lichamelijk, mentaal, misschien ook qua houvast omdat de vertrouwde figuur van de mama (of papa?) er al enige tijd niet meer voortdurend bij is. De (on)zekerheid en arrogantie van de adolescentie is er nog niet, ook niet qua tred of lichaamstaal. Je krijgt haast zin ze bij de hand te nemen of een knuffel te geven. Doet me vaak aan m'n eigen zoons denken en vooral de jongste toen zij opgroeiden en hun weg moesten beginnen zoeken in de wereld, nog wat onzeker en onwennig. Je zou ze graag toch nog bij de hand nemen als je het vanop een zekere afstand als observator had gadegeslagen (rol/plek die je als vader vaak niet speelt/bezet omdat je er zelf middenin zit; de nodige afstand ontbreekt of omdat je met jezelf al veel aan je ho...

Arachophobia - Frank Marshall (1990) Ik herinner me nog vaag het uitkomen van deze film, toen m'n nieuwsgierigheid werd gewekt maar heb hem uiteindelijk nooit helemaal gezien, tot nu dus. "Klassieke" monsterfilm met ditmaal spinnen in de hoofdrol en meer bepaald een voorheen onbekende grote, agressieve en bijzonder giftige soort die per ongeluk vanuit een afgelegen plek in Venezuela plots in het zuiden van de VS verzeild raakt, waar ze een lokale gemeenschap begint te terroriseren. De grootste "attractie" van deze film is voor mij John Goodman, naast het toch wat spannende einde van de film. Deze acteur amuseerde zich zichtbaar voor zijn bijrol en kreeg daarnaast ook nog een grappig kapsel aangemeten. Niet zo erg veel griezelen, al komt dit deels ook wel doordat de film al ruim 30 jaar oud is, wat er wel wat aan te zien is. Gewoon wat vermaak zonder pretentie. Christiane F. - Uli Edel (1981)* Een -uiteraard- naargeestig verhaal over hoe een jonge tiener in het B...

Betreffende een aantal zaken die de voorbije week in de krant verschenen: - de nieuwe minister van Energie (Mathieu Bihet, MR, 20 jaar jonger dan ik...) en bij uitbreiding de huidige federale regering. Hij en nog andere leden van de parlementaire meerderheid komen nu met groot genoegen rondbazuinen dat het gedaan is met ideologische keuzes in het energiedossier (lees de aanpak van Tinne Van der Straeten van Groen voor hem) en dat weer volop voor kernenergie wordt gekozen. De begin deze eeuw besliste kernuitstap is dus op de schop gegaan. Is een keuze als een ander waarover ik geen uitgesproken mening wegens onvoldoende (dossier)kennis maar beweren dat dit het einde is van ideologie qua energiebevoorrading is uiteraard flauwekul. Die keuze is namelijk ook uitermate ideologisch. Voorgangers van Van der Straeten hebben vooral zo weinig mogelijk gedaan om de kernuitstap echt concreet te maken en lieten het dossier maar stof vergaren/verrotten, mogelijk met de bedoeling om dan later te kunn...

Al ruim een maand geleden voor 4 dagen op vakantie geweest in de mooie streek van de baai van de Somme. Heel veel geluk gehad met het weer; begin april kan dat in onze streken toch nogal onvoorspelbaar zijn maar toen was het de hele tijd mooi lenteweer.  Heel wat jaren geleden had een toenmalige vriend me er eens de aandacht op gevestigd door er zelf een paar dagen op vakantie te gaan en sindsdien was de regio wel in m'n hoofd blijven rondspoken als potentiële bestemming; maar het was er nog nooit van gekomen, al zijn we ooit in de ruime omtrek wel eens een week op vakantie geweest, maar niet tot aan de baai van de Somme geraakt toen. Als bestemming heeft het voor een Belg meerdere troeven, waaronder de relatieve nabijheid. Bijna dubbel zo lang rijden als naar de Belgische kust maar vlakbij het water wel veel mooier en vermoedelijk wat rustiger. Dus toen ik enkele maanden geleden begon na te denken over enkele korte vakanties/trips uiteindelijk daar toch maar iets geboekt voor 4 da...

Vorige week opnieuw een vertrouwd gezicht op bezoek gehad in Brussel; let wel, "in Brussel", want ze logeerde niet bij mij maar in een hotel bij het Zuidstation: m'n moeder. Iets wat voor beide altijd met extra stress gepaard gaat... In januari vorig jaar was ze al eens geweest (en toen bleef ze wel een week of zo in m'n appartement) en nu vond ze dat ze terug moest komen om een aantal bank- en andere zaken te regelen.  En wellicht had ze voor een stuk gelijk; een nieuwe bankkaart naar Brazilië sturen, houdt toch wel enig risico in en ik vermoed dat ze niet vertrouwd is met de app "It's me" (als die al op haar gsm geïnstalleerd is; vergeten te controleren...). Toen ze me liet weten dat ze gewoon een paar dagen in een hotel zou blijven, heb ik er een beetje tegengeprutteld, maar uiteindelijk niet echt aangedrongen. In extra bekommernissen had ik geen zin. Dus ben ik maar dagelijks eens tot aan het hotel gegaan om te zien wat er die dag zou gebeuren. Op do...

zo voelde ik me toch een beetje toen ik de kapperszaak ergens tussen Zuidstation en Molenbeek binnen stapte. M'n haar moest maar eens geknipt worden en die avond wandelde ik toevallig voorbij die barbier op weg naar m'n appartement. Aangezien er niemand binnen zat en ik niet gehaast was, kon ik net zo goed daar m'n haar laten knippen i.p.v. in een van de kapperszaken waar ik al eens was geweest. Er waren wat verbaasde blikken, genre: "wat krijgen we nou, een blanke boomer?!" En ook hier weer hetzelfde euvel: gemillimetreerd/bros kennen ze precies niet dus ik liep weer naar buiten met haar dat langer was dan aanvankelijk gevraagd. Toch is een kapsel voor sommigen in de zaak een uitermate belangrijke zaak. Elkeen die er aanwezig was, waarvan er maar 1 werkte (namelijk aan mijn kop), besteedde uitermate veel aandacht aan hun eigen kapsel, zaten constant aan hun haar en voortdurend in de spiegel te kijken of het nog wel goed lag. Om daarna op de stoep te gaan staan en...