Boeiende televisie

...de Koningin Elisabethwedstrijd waarvan ik zowat voor het eerst -sinds gisteren- volledige concerten live bekijk op tv. 

Even vroeg ik me toen af wat te doen en plots schoot het met te binnen dat de Belgische finalist - Valère Burnon- zou spelen. Dus uit nieuwsgierigheid de tv opgezet en deels lezend, deels kijkend en luisterend het geheel trachten te volgen. Dat werd (achteraf) ook geduid door de commentatoren die Klara had ingeschakeld, wat het extra interessant maakte; je komt er al complete leek toch heel wat door te weten, ook al snap je zeker niet alles van wat ze zeggen. De eerste avond had ik al helemaal gemist en de eerste pianist van gisterenavond ook, al was men het er wel over eens dat ze geen grootse prestatie had neergezet.

Het orkest vormt ook een mooi spektakel en de beelden en het overschakelen tussen beelden van diverse muzikanten, naast de solist uiteraard, helpt ook een beetje om het muziekstuk wat beter te begrijpen en de aandacht erbij te houden.

Ook mooi dat de KEW nog Russen toelaat, zoals deze avond het geval was met Sergej Talin. Blijkbaar waren hij en de andere pianospeler heel goed. Naast het verplicht werk van Kris Defoort brachten ze elk nog een pianoconcerto van Sergei Prokofjef, de ene het 2de en de andere het 3de. Allebei prachtige werken die ik intussen heb leren kennen en die echt meeslepend zijn. De herkenningsfactor hielp uiteraard ook wel om m'n gedachten er wat bij te houden en af en toe echt aandachtig te kijken en luisteren.
Deze werken zouden eigenlijk verplichte kost moeten zijn voor wie vindt dat klassieke muziek saai is. Dat klopt helemaal niet. Al hangt het in mijn geval misschien ook wel wat samen met de leeftijd; headbangen of pogoën zit er bij mij niet meer in, vrees ik. Het ruigere (rock)werk gaat er toch geleidelijk uit, ten voordele van klassieke muziek of jazz in verschillende vormen.
Het werk dat ze zelf mogen kiezen, moeten ze zonder partituur spelen, dus volledig uit het hoofd kennen.

Enfin, de Belgische finalist gisteren was indrukwekkend, ook al kan ik volstrekt geen goed gespeeld muziekwerk onderscheiden van een dramatisch slecht gespeeld.

Hij koos voor het 3de pianoconcert van Rachmaninov, door de incrowd blijkbaar ook wel "Rach 3" genoemd en bracht het er heel goed vanaf, afgaand op de reactie van het publiek en kenners. Bij die laatsten is Clara De Decker (van Klara (komt goed uit) en die de interviews voor tv verzorgt) een opvallende verschijning met haar make up; gelukkig is dat niet haar enige kwaliteit. Na twee avonden is het met ook opgevallen dat je geacht wordt om elke avond iets anders aan te trekken voor dergelijke (gala)gelegenheden. Althans, dat doen de Klara-medewerkers voor de camera toch die het hele evenement verslaan. Geen idee of ze allemaal een uitgebreide garderobe hebben of dat deze ter beschikking wordt gesteld.
Best mogelijk dat ik tot zaterdag nog elke avond kijk, al was het maar om te zien wie wat draagt.