Flashback tijdens het afwassen
van wij twee in de zetel, minder dan 5 jaar geleden.
Zij in haar paarse pyjama en blauwe gilet.
Wanhopig en verdrietig, huilend, smekend ook een beetje, me verwijten makend, hoofdzakelijk met haar blik. Niet begrijpend.
Ik ernaast ook wanhopig zoekend naar wat ik kon zeggen of doen om haar toch maar een beetje te kunnen troosten maar zat in plaats daarvan machteloos en haar als versteend aan te staren, niet wetend wat in deze situatie het juiste was om te doen of zeggen.
Wellicht een sleutelmoment van wat later zou volgen, althans toch in mijn beleving.
ðŸ˜ðŸ˜°ðŸ˜‘
De afwas is min of meer op automatische piloot en zonder schade afgeraakt, maar wel met een groot gevoel van onbehagen.
Reacties
Een reactie posten