Ontroerd

...worden door een banaal tafereel.
Het is me al verscheidene malen overkomen wanneer ik een ietwat slungelachtige jonge jongen zie die nog moeten wennen aan veranderingen die zich stilletjesaan beginnen aandienen op de leeftijd tussen kindertijd en puberteit: lichamelijk, mentaal, misschien ook qua houvast omdat de vertrouwde figuur van de mama (of papa?) er al enige tijd niet meer voortdurend bij is.
De (on)zekerheid en arrogantie van de adolescentie is er nog niet, ook niet qua tred of lichaamstaal.
Je krijgt haast zin ze bij de hand te nemen of een knuffel te geven.

Doet me vaak aan m'n eigen zoons denken en vooral de jongste toen zij opgroeiden en hun weg moesten beginnen zoeken in de wereld, nog wat onzeker en onwennig. Je zou ze graag toch nog bij de hand nemen als je het vanop een zekere afstand als observator had gadegeslagen (rol/plek die je als vader vaak niet speelt/bezet omdat je er zelf middenin zit; de nodige afstand ontbreekt of omdat je met jezelf al veel aan je hoofd hebt waardoor zulke dingen je kunnen ontgaan).

Vanmorgen een jongetje gezien dat wat weifelend de aandacht probeerde te trekken van de trambestuurder die aan een rood licht stond te wachten en haast alleen daar oog voor had. De jongen had graag nog mee op de tram gekund die toch maar stilstond een 25-tal meter voorbij de halte waar deze net weer vertrokken was en die hij dus net had gemist, hopend er nog op te mogen om zo wat vroeger (misschien wel net op tijd) op school aan te komen i.p.v. te moeten wachten op de volgende tram.
Het mocht jammer genoeg niet baten; de tramdeuren bleven gesloten en de tram reed zonder hem verder (vermoedelijk mogen tram- of busbestuurders dat ook niet doen).