RHIZOMA

Morgen is S., de jongste zoon jarig; 22 wordt 'ie.
Na wat zoeken naar een passende datum hadden we met zijn oudere broer afgesproken om elkaar vorige zaterdag te ontmoeten in dat kader, zodat ik hem ook in het echt kon gelukwensen, ook al was dat ruim een week te vroeg. Maar het ging blijkbaar niet anders, want andere data pasten niet (meer)... 
Uiteindelijk zouden we niet met 3, maar met 4 zijn, want hun mama zou er ook bij zijn, al blijft dat voor mij toch nog altijd een wat vreemd vooruitzicht dat voor enige onwennigheid zorgt.
De keuze viel uiteindelijk op een gevestigde waarde in Turnhout: een Chinees restaurant op de markt, waar we door de jaren heen al verschillende keren waren gaan eten.
Daarnaast was ik zelf enkele dagen ervoor zelf jarig geweest, dus het was geen ongeschikte gelegenheid om elkaar nog eens te treffen.

De voorbije maanden en weken had ik daarnaast vernomen dat niet ver daar vandaan, in Kasterlee, een tentoonstelling liep in het kunstencentrum Masereel: "Rhizoma. Our Future Is To Live With Bruises", iets wat overigens mogelijk ook wat op mij betrekking zou kunnen hebben.
In de 21 jaar dat ik in Turnhout woonde, had ik nog nooit over dat kunstencentrum gehoord. Over de tentoonstelling had ik links en rechts wat op Klara gehoord of in de krant gelezen, maar veel was me daarover niet bijgebleven.
Maar het was een uitstekende gelegenheid om toch van wat kunst te proeven en de wijze waarop het initiatief opgevat werd, beviel me ook: de werken of installaties staan verspreid over een parcours van zo'n 5 kilometer, dat je te voet of eventueel per fiets aflegt. Bezoekers krijgen bij aanvang ook een boekje met meer uitleg en ook een soort van ponskaart die ze bij elke stop worden verondersteld te laten "merken". 

Een groot deel van de werken zijn video-installaties of sculpturen, maar niet allemaal. Bij elk ervan is een soort van "gids" aanwezig die ook wat meer uitleg verschaft. Opvallend was een ervan die consequent de naam van Andy Warhol verkeerd uitsprak ("Warhold" of zoiets); toch wel speciaal.
Een van de suppoosten was blijkbaar ook van Vlaams-Brabant afkomstig en meer bepaald uit m'n geboortestreek. Hij was wat verrast dat er een bezoeker van zover kwam. Hij stond in wat in Kasterlee schijnbaar "mini-Bokrijk" wordt genoemd (blijkbaar Heemerf De Waaiberg, vlakbij een molen), met een werk van Clara Spilliaert en ook nog een video-installatie over Justin Bieber. Je kunt daar ook een boerderij bezoeken die werd nagebootst volgens hoe een plaatselijke hoeve uit de 19de eeuw/begin 20ste eeuw of zoiets er moet uit gezien hebben. De uitleg die je van die mensen krijgt, heeft als voordeel dat je er soms een persoonlijke mening over meekrijgt i.p.v. enkel de "officiële" uitleg.

Je wandelt zo tussen de huizen en ook een stukje door bos; heb tijdens die wandeling het dorp Kasterlee vermoedelijk beter leren kennen en er meer van gezien als in de 21 jaar dat ik in de streek woonde. Ook wel een opvallende vaststelling...
Heel wat plekken gezien gericht op dagjestoeristen of mensen die er overnachten, maar het algemeen kader is niet lelijk.

Afspraak in het restaurant in Turnhout was om 18u, ook het uur waarop de tentoonstelling "sloot"; dus iets rond17u werd het wel tijd om aan de laatste tussenstop te vertrekken om weer naar het beginpunt te gaan om daar m'n kaartje nog een laatste keer te laten ponsen en ook nog een blik te werpen op het kunstencentrum zelf dat een van de plekken is dat kan worden bezocht.
Er zijn daar momenteel bouwwerken gaande; de tiphuizen werden/worden grotendeels afgebroken en er komt een andere constructie in de plaats, waar kunstenaars die er verblijven kunnen overnachten enz. Er is ook nog een winkeltje maar ik heb aan de verleiding kunnen weerstaan om er een authentiek kunstwerkje te kopen.

Iets na 18u kwam ik dan aan in het restaurant en voegde me bij de kinderen en KP. Het was een fijne afsluiter van de dag; het eten was lekker, de sfeer vrij ongedwongen en het gezelschap kon er ook best mee door 😁.
Ik keerde tevreden terug naar Molenbeek en m'n katten.