Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Maandagavond in BOZAR naar het concert geweest van een levende Braziliaanse legende: Caetano Veloso. Deze intussen 81-jarige  is al sinds de tweede helft van de jaren '60 een toonaangevend artiest, eerst in eigen land, maar sinds enkele decennia ook (ver) daarbuiten. Had in het voorjaar via zijn Instagram-account vernomen dat hij in Brussel een optreden zou geven en toch maar snel een ticket gekocht; er bleven toen al niet veel plaatsen meer over maar ik kon er toch nog eentje kopen op een redelijk goede plek, op de eerste rij in loge 20. Gezien zijn leeftijd was het waarschijnlijk de laatste kans om hem live aan het werk te zien/horen. Moet toegeven dat ik er 's ochtends eigenlijk niet speciaal veel zin in had. Er stond immers eerst nog een hele lesdag op het programma en m'n twee poezen daarna alweer voor een paar uur alleen laten, zat me niet lekker. Daarnaast vreesde ik s avonds te vermoeid te zullen zijn om echt van een concert te kunnen genieten; het overkwam me immer...

...het lijkt erop dat ze recent nog een kaap(je) gerond heeft in haar aanpassing aan Henriette en mij. Zondag was een rustige dag en in de late namiddag kwam ze in de zetel naast en op mijn benen liggen, waarna ik haar toch zeker 20 minuten heb zitten aaien. Dat vond ze zichtbaar fijn en met haar frêle lijfje  kronkelde ze meermaals van plezier. Mogelijk ziet ze mij sindsdien als een nog sympathiekere peer dan voorheen. Misschien heb ik daardoor eindelijk haar vertrouwen gewonnen? Ik heb namelijk de indruk dat ze een stuk aanhankelijker geworden is, al schrikt ze nog steeds heel makkelijk. En de voorbije nacht is ze dan voor het eerst een tijdje naast me komen slapen. Langs de andere kant lag dan Henriette, dus een tijd lagen beide katten elk langs een kant bij me in bed. Was denk ik voor het eerst. Wat de katten betreft, zou het wel eens kunnen dat ze m'n sociaal isolement vergroten, want sinds ze er zijn, rep ik me doorgaans na het werk snel naar m'n appartement en ik voel no...

Gisterenavond de laatste van de reeks Canvas-zomerfilms bekeken; eindelijk zou ik bijna zeggen want het zorgde voor veel extra stress. Ditmaal een Poolse film over Daniel, een jeugddelinquent die de voorwaardelijk de instelling waar hij gevangen zit, mag verlaten en erin slaagt zich voor te doen als een pastoor, waarmee hij toch ergens een of andere roeping lijkt te vervullen. Dat doet hij in een dorp dat met een groot collectief trauma kampt; de aanvankelijke scepsis van de inwoners overwint hij door zijn nogal onconventionele aanpak en hij krijgt ze aanvankelijk ook mee. Maar het kan uiteraard niet blijven duren, al is het voor een groot stuk toch aan hem te danken dat er een begin van toenadering is tussen diegenen die zich als slachtoffers zijn van een onmetelijk verdriet en de "schuldige" daarvan, wat het dorp ruim een jaar verscheurde. Hoe het Daniel uiteindelijk vergaat, is mij niet helemaal duidelijk, maar het open einde laat toch ook plaats voor wat hoop.  En omdat h...

In de BRUZZ van deze week staat een interview met Gerard Alsteens, beter bekend als GAL, die als cartoonist (maar die een stuk veelzijdiger blijkt te zijn) veel bekendheid vergaarde. In zijn cartoons nam hij doorgaans machthebbers op de korrel en dus waren deze vaak maatschappijkritisch. Dit artikel kwam er n.a.v. een opnieuw redelijk groots opgezette tentoonstelling over zijn werk, ditmaal onder meer in samenwerking met de VUB (CAVA), de gemeente Schaarbeek en Sint Lukas. Ze zal wel amper een paar weken te bezichtigen zijn. Beetje een moeilijk moment omdat ik in de zomer van 2021 voor het laatst onbezorgd en me van geen kwaad bewust een tentoonstelling bezocht. Dat was een overzichtstentoonstelling van GAL in Mechelen, waarvan ik echt genoten had. Een paar weken later zag mijn wereld er radicaal anders uit...

er vandaag 3 bezocht. Er was aanvankelijk enige twijfel of het wel een goed idee was om vandaag iets te bezoeken en daarna wat dan precies: nogmaals een kerkhof of toch maar iets anders. Uiteindelijk viel de keuze op het Karreveldpark, waar ook een 'kasteel' staat. Kerkhoven passen me 's ochtends beter, denk ik. Bovendien is het voor mooie herfstkleuren nog net iets te vroeg. Dus met tram 82 naar Karreveld, wat heel makkelijk is, want er is vlakbij m'n appartement een halte en vlakbij het park ook 2. Praktisch en dat MIVB-abonnement is echt wel een zegen. Karreveld dus. Dat viel wat tegen eigenlijk. Had gedacht dat het park wat groter zou zijn, aangezien er daar regelmatig vanalles wordt georganiseerd en het kasteel (of versterkte hoeve?) in het midden ervan was vandaag niet toegankelijk, ogenschijnlijk omdat er iets gepland leek. Dus maar even gewoon op een bankje gezeten en daarna op m'n gemak door het park gewandeld om weer naar de tramhalte te gaan. Daar de tram...

Gisteren, van KP en J., onze jongste zoon.  Viel al bij al mee, al was ik vooraf om diverse redenen redelijk nerveus en zeker niet op m'n gemak. Voor J. was het de eerste keer dat hij hier langskwam sinds ik hier effectief woon. Hopelijk viel het voor hem ook wat mee. Leah en Henriette gedroegen zich al bij al minder wantrouwig dan ik verwachtte. De avond afgesloten in een Griekse ouzerie die we ooit nog hebben weten opengaan eind jaren '90 van de vorige eeuw, toen we nog met ons tweetjes in die naburige wijk woonden. Lekker gegeten en het was een fijne afsluiter van de avond/het weerzien. Afwachten maar of hier ooit nog een vervolg op komt.

voor het boodschappen doen met de wagen: het openbaar vervoer. Gisterenochtend uitgerust met rugzak en zak de Colruyt-winkel in Molenbeek bezocht. Je fietst er voorbij als je met de tweewieler naar de Bio Planet in Groot-Bijgaarden gaat, maar ditmaal had ik geen zin in de klim via de Gentsesteenweg. Maar een dag eerder kreeg ik dan plots een ingeving: "Ossegem? daar ligt toch een metrostation, dus waarom niet gewoon met de metro tot daar en dan nog een stukje te voet tot de winkel?" Zo gezegd, zo gedaan dus. Metro nemen in Graaf van Vlaanderen en instappen in het eerste metrostel dat er stopt. Gelukkig nog net op tijd beseft dat ik in Beekkant van lijn moest veranderen en daarna nog 1 halte verder, waarna er nog 2 à 300 meter gestapt diende te worden. Boodschappen doen verliep vlot en ook alles na het afrekenen wegstoppen ging vrij probleemloos al had ik er goed aangedaan om uit voorzorg een extra zak mee te nemen. Anders had ik nog wat selectiever boodschappen moeten doen......

Maandagavond merkte ik dat het drinkfonteintje voor de katten niet meer werkte; dat amper 2 maanden na aankoop. Gezucht. Mail geschreven naar de keten waar het was gekocht, maar die verwezen me vandaag door naar de winkel, want blijkbaar worden die door zelfstandigen uitgebaat. Dus na het werk eerst "thuis" wat rondgehangen en uiteindelijk beslist om na een azijnbadje waarin ik de pomp had gedompeld toch maar naar de winkel te gaan waar ik het toestel vandaan had gehaald. Het personeel was vriendelijk en behulpzaam maar ze konden helaas niet veel meer doen. De garantie van 2 jaar kon ik niet inroepen want hoogstwaarschijnlijk zit het pompje geblokkeerd door kalkaanslag en dat is geen defect aan het apparaatje zelf ("niet te doen hé hoeveel kalk er in het water in Molenbeek zit. Zoveel klachten dat we daarover krijgen en als ik m'n haar was, zit het er ook vol mee."). Dus maar een nieuw pompje gekocht en daar met de goede raad vertrokken om die pompjes toch maar ...

Daarvoor kreeg ik vandaag via mail een lidmaatschap van een jaar aangeboden. Ben er (nog) niet op ingegaan...

Zondag kreeg ik een bericht van m'n moeder met de vraag of ze m'n gsm-nummer mocht meedelen aan Geni, een Braziliaanse vriendin van haar die ik zowat 30 jaar geleden ook had leren kennen. Een van de laatste zaken die ik over Geni vernomen had, was dat ze voor werk van Brazilië naar Portugal was verhuisd. Ze was nu even in België en had blijkbaar wel zin om me eens terug te zien. Ikzelf herinner me helemaal niet wanneer we elkaar voor het laatst hadden gezien. Omdat ze helemaal uit Portugal naar Brussel was gekomen, kon ik het moeilijk maken om helemaal geen poging te doen om haar nogmaals te ontmoeten, dus hebben we snel getracht een gepast moment te vinden waarop we elkaar even zouden kunnen zien en spreken. Dat werd dus deze avond, net voor ze een trein zou nemen in het Zuidstation, waar we ongeveer 40 à 45 minuten wat bijpraatten. Het werd wel een fijn gesprek, ondanks de niet echt gezellige setting van het Zuidstation; het duurde ook niet te lang, zodat het niet ongemakkeli...

een andere uit de reeks zomerfilms die Canvas uitgezonden had en die op het punt staan/stonden om automatisch te worden gewist. Voor een stuk alweer confronterend en herkenbaar. Ik wist dat hij over een liefdesbreuk ging maar voor de rest was het voor mij gissen (ik dacht aan een vechtscheiding), maar ik verkoos niettemin het risico te lopen hem op te nemen en te bekijken. Een echtpaar gaat uit elkaar nadat de vrouw (Meryl Streep) de man (Dustin Hoffman) op een avond zegt dat ze vertrekt, wat ze ook meteen doet, hem achterlatend met hun 7-jarige zoon Billy. Na anderhalf jaar of zo, vader Kramer is intussen geëvolueerd van een eerder afwezige naar een heel betrokken papa, duikt zij uit het niets op en wil het hoederecht krijgen over Billy, waarna alles voor het gerecht komt. Niet helemaal verwonderlijk wint zij de zaak maar het einde is dan wel weer verrassend en ontroerend. Heel sterke vertolkingen, in het bijzonder van Hoffman en Streep, maar ook van enkele nevenpersonages. Mij troffe...

 Gisteren een bezoekje gebracht aan een 3de Brusselse begraafplaats, meteen qua oppervlakte of "residenten" ook het grootste denk ik. Het was mooi weer en het 'seizoen' nog niet echt begonnen dus het zou er mogelijk nog wel rustig zijn. Ter plekke gaan is eenvoudig: gewoon de 63 of 66 aan het Centraal Station nemen en tot het eindpunt meerijden. Intussen rij je door Sint-Joost-ten-Node en Schaarbeek, waar je onder meer het Ambiorixsquare aandoet, een buurt waar een wandeling eigenlijk haast een obligaat nummertje zou moeten zijn voor wie geïnteresseerd is in architectuur. Dus een extra reden om die bus nog eens te nemen. Met veel goede moed begon ik (zonder plannetje of enige uitleg) aan het verkennen van de begraafplaats. Bedoeling was om eerst de omtrek ervan af te wandelen, wat ook wel lukte, maar het nam veel tijd in beslag. Verschillende keren dacht ik dat ik de uitgang wel opnieuw zou zien, maar dat bleek niet te kloppen. Het blijft maar voortgaan. Alleen al daa...

al ruim 1,5 zocht ik vruchteloos, laatst zelfs op het internet, naar de deodorant die ik al vele jaren gebruik(te). Maar ik moest me uiteindelijk neerleggen bij het evidente: hij wordt gewoon niet meer gemaalt/verkocht en was intussen min of meer tegen m'n zin en noodgedwongen overgeschakeld op een andere. Tot ik vrijdag voor het eerste een wat verder gelegen lokale kruidenier annex superette binnen stapte voor wat groente en om eens de rest van hun koopwaar, en in het bijzonder de toiletartikelen, te bekijken. En warempel, daar stonden nog minstens 4 van dergelijke flesjes! Heb er maar meteen 2 van gekocht, zodat ik weer een tijdje voort kan. Wie weet ga ik nog wel eens terug voor een tweede razzia.  Zo zie je maar, Brussel kan je wel degelijk nog wel (positief) verrassen. Het doet me wat denken aan de houder en scheermesjes die vlakbij te koop waren en die ik ook al vele jaren vruchteloos zocht maar die hier gewoon bij de kassa aan de muur hingen. Sindsdien wel niet meer teruggez...

Vorige week een dubbel-LP gekocht die pas uit is en gisteren voor het eerst naar geluisterd. Het was pas bij de 3de kant dat ik begon door te hebben dat je de schijven misschien eerder op 45 toeren moet afspelen i.p.v. 33... 😏  Ter verontschuldiging: het ging om de nieuwste van de IJslandse groep Sigur Rós en dus had het geluid dat voortkomt uit een trager afgespeelde plaat zomaar de bedoeling kunnen zijn geweest. Misschien was het de felgele kleur van de schijven die me in de war bracht.

Veel films opgenomen in juli... die ik bovendien nog niet bekeken had. a) El Reino (film uit 2018) Een Spaanse politieke thriller over de val van een corrupt Spaans politicus. Geen vermelding van stad, regio of partij; het kan wellicht overal in Spanje (of ook elders) gebeurd zijn.  Indrukwekkend hoe snel er in de film wordt gesproken; ik kon het niet volgen (ook omdat ik veel woorden of uitdrukkingen gewoon niet ken). In het begin is het erg warrig met talrijke personages en weinig context maar na verloop van tijd begin je het als kijker beter te snappen. Indrukwekkende acteerprestaties en goede, meeslepende filmmuziek die op de Dali Katch goed tot z'n recht komt en je vraagt je af hoe zo'n "eenvoudige" geluidsbalk erin slaagt om ervoor te zorgen dat het geluid helemaal van links of rechts komt. Het einde van de film had van mij nog wel wat langer mogen duren. Maar niettemin, de dvd of, waarschijnlijker, blu ray zal ik wellicht toch eens kopen, al was het maar voor d...

...zag ik wat vermoedelijk een dakloze was. Op zich niets vreemds aan, je ziet er hier bij de vleet. Ik kwam er gewoon aan en stapte eenvoudigweg verder terwijl hij voor me uit ging; we gingen dus los van elkaar even dezelfde richting uit. Deze had wel net vlakbij een grote, platte kartonnen doos  meegeschaard op een plek waar er meerdere stonden en die daar vermoedelijk waren neergezet om te worden weggegooid. Met die doos in een hand en een grote bus lachgas in de andere stapte hij doodgemoedereerd verder en daalde bij het kanaal een trap af om onder een brug over het kanaal te gaan zitten. Mogelijk was hij begonnen met daar een plek in te richten om er een paar dagen of langer te verblijven. Hij leek me al redelijk vertrouwd met de buurt en zijn situatie. Het was het banale van heel het tafereel dat me opviel. Alles gebeurde alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, terwijl het dat toch echt niet is (noch dozen scheefslaan, noch lachgas gebruiken of ermee rondzeulen, noch ...

...sprong Leah voor het eerst op m'n bed toen ik er nog in lag (weliswaar op het punt om op te staan). Henriette was er deze morgen uiteraard ook al enkele keren geweest, zoals elke ochtend. Maar Leah had dat tot nu toe nog nooit gedaan en vertoonde zich doorgaans pas nadat ik opgestaan was. Benieuwd of dat een gewoonte van haar gaat worden. Ze liet zich met merkbaar plezier wat aaien. Maar misschien had ze ook gewoon honger.

"On essaie de la sortir par la porte et elle revient par la fenêtre" om een Franse uitdrukking te parafraseren. Al een poos probeer ik wanhopig haar uit m'n dagelijks leven te bannen en het contact tot een minimum te beperken om er zo niet steeds met m'n neus op gedrukt te worden. Dit is nog totaal niet gelukt en soms lijken de omstandigheden dat dan ook nog eens tegen te werken... Gisteren de eerste van een 6-daagse opleiding gevolgd in Diegem, in een groep Franstaligen. Een van de cursisten was wegens een miscommunicatie redelijk wat te laat. Bleek die bij het Centre d'Action Laïque te werken, een of andere (Franstalige) zusterorganisatie van haar werkgever. Kwam ook weer hard aan op een plek en moment dat je het helemaal niet verwacht en dus krijg je dat ongewild toch maar weer in je gezicht geworpen. Heb de goede man de hele dag proberen te mijden, ook al kwam hij wel redelijk sympathiek over.

Dit weekend dus opnieuw geen "Anatomie d'une chute" maar wel 2 andere; of die andere 2 een waardige vervanger waren, is een andere vraag. Het ging om 2 films die Canvas in juli had uitgezonden en die ik geprogrammeerd had. Na 2 maanden worden die echter automatisch gewist dus werd het tijd ze te bekijken... a) Abre los ojos Een bekroonde Spaanse film uit 1997 van Alejandro Amenábar, die ik hoofdzakelijk wegens de taal had opgenomen, zonder te weten waarover hij ging. Dat bleek ook bij het bekijken ervan; ofwel was ik niet in de stemming ofwel liggen sci-fi psychologische thrillers me niet zo goed. Positief was de aanwezigheid van Penelope Cruz. Minder (voor mij) dat er zo snel gesproken werd in de film dat ik er op dat vlak uiteindelijk niet zo heel veel aan had. b) Hannah and her sisters Een van de bekendere Woody Allen-films uit de jaren '80, die ik echter nog nooit gezien had en waarvan ik evenmin wist waarover hij eigenlijk ging. En dat was misschien niet zo slim,...

Tegen m'n verwachtingen in geen werk dit weekend; kon het geplande min of meer de voorbije dagen afwerken. Dus kwam er tijd vrij om me met iets anders bezig te houden, of gewoon te lanterfanten, dat kon ook. Na raadpleging van de website van bioscoop Palace bleek er vandaag geen ochtendvoorstelling van "Anatomie d'une chute" dus werd de keuze beperkt tot een bezoek aan een of andere Brusselse begraafplaats: het kerkhof van Brussel (in Evere) of Dieweg in Ukkel?  Beide zijn een eindje van Molenbeek gelegen maar de verplatasing naar daar is nog relatief eenvoudig met de MIVB. Er zijn vanaf Centraal-Station (bussen 63 of 66) of Park (tram 92) rechtstreekse verbindingen naar daar. Uiteindelijk dan maar voor het niet meer gebruikte kerkhof in Ukkel gekozen. Waarom precies weet ik niet, vermoedelijk omdat ik ervan uitging dat er bij de begraafplaats van Dieweg wel een crèmekar zou staan. Dit kerkhof werd in de jaren 1860 ingericht maar een kleine 100 jaar later alweer ...

Gisterennamiddag bij het verlaten van m'n werkplek zag ik een vrouw met veel moeite zeulen met verschillende grote zakken. Onnozele hals als ik ben, vraag ik haar dan maar of ze hulp kon gebruiken, denkend dat ze naar het vlakbij gelegen metrostation moest. Had toch geen haast om naar m'n appartement terug te keren; Henriette en Leah zouden zich nog wel even zonder mij kunnen redden. Toen ze zich omdraaide bleek het helaas niet om een mooie, jonge deerne te gaan maar eerder om iemand die al ruim de 50 gepasseerd leek met verschillende piercings e.d. In de zakken zat blijkbaar kledij, handdoeken enz. en ze was op zoek naar een wasserette om de inhoud te wassen en ja, ik mocht inderdaad 2 van de 4 zakken helpen dragen. Niet alleen had ze hulp nodig bij het dragen, maar eveneens bij het vinden van een wassalon, want ze kende de buurt eigenlijk niet; ze zou in Sint-Gillis verblijven. Je kunt je dan ook afvragen hoe ze tot daar was geraakt met haar 4 zakken. Ze zei iets van haar baa...

bij het herlezen (van de eerste weken) van de notities die ik beginnen maken ben zo'n tweetal jaar geleden (iets wat praktisch tot vandaag voortduurt). Geen evidente lectuur... 

"C'est si bon", een van de lokale bakkers en wellicht de meest "avontuurlijke" of originele heeft blijkbaar beslist om voortaan tijdens weekends gesloten te blijven. Geen idee of dit een tijdelijke maatregel is of definitief en wat de reden zou kunnen zijn (personeel? werkdruk? iets anders?) maar het is spijtig. Tijdens de zomervakantie waren ze al haast de hele tijd gesloten en ik had dus de gewoonte aangenomen om elders brood te kopen, maar keek er wel naar uit om af en toe nog naar daar te gaan, en dan precies tijdens weekends, want sommige van hun broden en gebakjes zijn echt lekker. En het ochtendritueel van om brood gaan en het rond de middag of later op te eten versterkte het weekendgevoel een beetje. Er zijn wel andere bakkers in de buurt, maar bij hen is dat toch net wat minder, al heb ik het voorbije weekend wel voor het eerst bewust een msemmen gekocht bij een van de Marokkaanse bakkers vlakbij. Dus misschien zal ik daar dan in de toekomst wat vaker o...

...werd m'n leven volkomen onverwacht en bijzonder bruusk compleet overhoop gegooid. Ben er nog steeds lang niet mee in het reine en leid nog altijd een of ander semi-bestaan zonder enig doel of perspectief, waarin het meest voorkomende en praktisch dagelijks aanwezige gevoel groot verdriet is. 2 jaar van haast exclusief diepe treurnis.

Na een tip van onze preventieadviseur maar eens naar deze winkel gefietst waar ze Spaanse en Portugese specialiteiten zouden verkopen. Het was toch mooi weer en buiten wat werken had ik niet veel anders te doen. En verhip, het klopte met daarnaast ook nog Braziliaanse. Dat weet ik ook weer.  Een uitgebreide keuze ook qua likeuren en sterkedrank. Dus mogelijk wordt dit een vervanger voor het Economato español dat een tijd geleden definitief sloot. Bedoeling vandaag was gewoon eens snel rondkijken naar wat ze eigenlijk verkochten en "snel" is de juiste term want ik kwam er zowat een half uur voor sluitingstijd aan. Maar zo krijg je toch alvast een idee. Vraag me af of de collega's die er rechtover een voorpost hebben er af en toe inkopen komen doen voor hun maaltijden.

De oorspronkelijke bedoeling was om naar de matineevoorstelling in Palace van "Anatomie d'une chute" te gaan kijken, een bekroonde film waar de recensenten erg lovend over zijn. Maar bij het grasduinen in de programma's van verschillende bioscopen in de hoofdstad kwam ik ook terecht op die van UGC De Brouckère waarop stond dat vandaag "Dangerous liaisons" van Stephen Frears zou worden uitgezonden, een film uit 1988 met als hoofdrolspelers Glenn Close als de markiezin de Merteuil en John Malkovich als de burggraaf de Valmont.  Had hem al zeker 2x gezien, maar telkens op een tv-scherm; ditmaal was er de mogelijkheid om hem eens in een bioscoopzaal te bekijken, wat me wel aantrok. De projectie past blijkbaar in het kader van de 100ste verjaardag van de filmstudio Warner Brothers, waarvoor op zaterdag en zondag, afwisselend in de UCG De Brouckère en de Toison d'Or aan de Naamsepoort, een "klassieker" getoond wordt uit de WB-catalogus. En vandaag wa...

Hierbij sprankelende, verfrissende, originele en zowel muzikaal als tekstueel inventieve muziek door een Frans duo, dat ook (qua teksten) ongecomplexeerd zijn vrouwelijkheid uitspeelt. De samenzang tussen beide stemmen is mogelijk het opvallendste aspect van hun muziek; als vocaal duo zijn ze toch wel sterk en het trekt meteen de aandacht. De naam van de groep is blijkbaar een eerbetoon aan enkele Brigittes uit de Franse muziek- en filmwereld, waaronder Brigitte Lahaie waarover het hier eerder ook al ging.  Dank aan La Première die ze me jaren geleden leerde kennen toen ze er een tijdje regelmatig gespeeld werden. Een mooie ontdekking. Dit is het eerste nummer uit hun debuut-LP. Deze muziek maakt de luisteraar (althans mij in alle geval) bijna instant opgetogener en is dus zeker welkom in deze tijden. Hun eerste 2 albums zijn zeker een beluistering waard. Jammer genoeg schijnen ze enkele jaren geleden gesplit te zijn. Hier nog een erg fraaie versie van hetzelfde nummer met minimale...

...althans, de mijne niet. Vanmorgen fietste ik voorbij een jongedame die wat verloren leek of de kluts kwijt leek te zijn. Ze stapte in het midden van de straat, met een blik wat op oneindig en onder auto's kijkend, haar handtas maar aan 1 van de beide lussen vasthoudend. Was haar eerst voorbij gefietst maar maakte wat verder uiteindelijk toch maar rechtsomkeer om te vragen of het wel ging. Blijkbaar wel al was het niet haar kluts die ze zocht, maar haar gsm. Eens proberen bellen zodat ze hem misschien zou horen afgaan, was ook niet nodig. Een vriendin was zogezegd onderweg. Dus alweer een verleidingspoging die de mist in ging, al leek ze me wel oprecht dankbaar dat ik ten minste informeerde. En ze was best knap.