Les liaisons dangereuses - Departures

De oorspronkelijke bedoeling was om naar de matineevoorstelling in Palace van "Anatomie d'une chute" te gaan kijken, een bekroonde film waar de recensenten erg lovend over zijn.

Maar bij het grasduinen in de programma's van verschillende bioscopen in de hoofdstad kwam ik ook terecht op die van UGC De Brouckère waarop stond dat vandaag "Dangerous liaisons" van Stephen Frears zou worden uitgezonden, een film uit 1988 met als hoofdrolspelers Glenn Close als de markiezin de Merteuil en John Malkovich als de burggraaf de Valmont. 
Had hem al zeker 2x gezien, maar telkens op een tv-scherm; ditmaal was er de mogelijkheid om hem eens in een bioscoopzaal te bekijken, wat me wel aantrok.

De projectie past blijkbaar in het kader van de 100ste verjaardag van de filmstudio Warner Brothers, waarvoor op zaterdag en zondag, afwisselend in de UCG De Brouckère en de Toison d'Or aan de Naamsepoort, een "klassieker" getoond wordt uit de WB-catalogus. En vandaag was het dus de beurt aan Dangerous Liaisons.
Dus uiteindelijk maar beslist om daar naartoe te gaan en de winnaar van de Gouden Palm dit jaar een andere keer te gaan bekijken.

Het verbaal vuurwerk tussen de markiezin en de burggraaf blijft om handen en vingers bij af te likken, vooral tijdens de 2de helft van de film vind ik zelf en vormt een eerbetoon aan de (libertijnse) literatuur van de 18de eeuwse Franse Verlichting, waarin het verleidingsspel mondeling gespeeld wordt en uitgebreid aan bod komt in een erg fraaie stijl maar naar hedendaagse normen ongetwijfeld (bijzonder) archaïsch en langdradig, saai bevonden wordt. De formuleringen zijn vaak erg omfloerst en soms moet je 2x of nog meer lezen om te begrijpen wat er nu eigenlijk bedoeld wordt.
John Malkovich leek zichtbaar te genieten van zijn rol als schurk en speelt deze met brio; zowel qua replieken als (beheerste) gelaatsuitdrukkingen.

Na terugkeer in m'n appartement was het al 19u, dus bijna tijd om te gaan slapen.
Echter, aangezien Canvas in de maand juli dagelijks een film uitgezonden had en ik er daar heel wat van had opgenomen, werd het tijd om die te beginnen bekijken, want binnen enkele dagen (na 2 maanden) zou het automatisch wissen beginnen.

Dus werd het hoog tijd om de eerste film in de rij te bekijken; de Japanse prent "Departures" over een klassiek muzikant die gedwongen is zich om te scholen en zo na een misverstand (hij dacht dat het begrip "vertrek" op iets in de reissector sloeg, maar blijkbaar was er in de advertentie iets weggevallen) in de uitvaartwereld terecht komt en die blijkbaar in 2009 de Oscar voor beste buitenlandse film won, wat voor een stuk waarschijnlijk ook te verklaren valt door het mierzoete einde.

Maar niettemin een mooie, soms grappige, fijngevoelige film over menselijke relaties, ook na de dood. 
Daigo Kobayashi moet zich heruitvinden nadat het orkest waar hij pas begonnen is, ontbonden wordt. Hij vindt een job bij een bedrijfje dat in een niche van de uitvaartsector actief is en iets doet waar blijkbaar erg op neergekeken wordt, namelijk het voorbereiden van de overledene op zijn of haar reis door hem of haar zo op te tuigen/schminken en kleden dat deze er weer haast levend uit ziet ("noukan" zou dat ritueel heten) en klaar is voor die laatste reis en de nabestaanden er een mooi laatste beeld van hebben en afscheid van kunnen nemen.

Daigo vindt hier geleidelijk een roeping, ondanks de tegenkanting van zijn (directe) entourage die hem liever een andere job ziet uitoefenen en uiteindelijk kan iedereen zich erin vinden en komt Daigo ook in het reine met sommige aspecten uit zijn verleden en meer bepaald zijn vader.

Dat miek dus 2 fijne films op 1 dag; deze kon dus een stuk slechter verlopen zijn.