Kerkhof van Brussel(-Evere)

 Gisteren een bezoekje gebracht aan een 3de Brusselse begraafplaats, meteen qua oppervlakte of "residenten" ook het grootste denk ik.
Het was mooi weer en het 'seizoen' nog niet echt begonnen dus het zou er mogelijk nog wel rustig zijn.

Ter plekke gaan is eenvoudig: gewoon de 63 of 66 aan het Centraal Station nemen en tot het eindpunt meerijden. Intussen rij je door Sint-Joost-ten-Node en Schaarbeek, waar je onder meer het Ambiorixsquare aandoet, een buurt waar een wandeling eigenlijk haast een obligaat nummertje zou moeten zijn voor wie geïnteresseerd is in architectuur. Dus een extra reden om die bus nog eens te nemen.

Met veel goede moed begon ik (zonder plannetje of enige uitleg) aan het verkennen van de begraafplaats. Bedoeling was om eerst de omtrek ervan af te wandelen, wat ook wel lukte, maar het nam veel tijd in beslag. Verschillende keren dacht ik dat ik de uitgang wel opnieuw zou zien, maar dat bleek niet te kloppen. Het blijft maar voortgaan. Alleen al daarvoor zou het handig zijn geweest toch iet of wat te weten hoe het kerkhof ingericht is. Er zijn dus tientallen gangen, lanen en perken (die overigens nog niet allemaal gevuld zijn). 

Weer aangekomen bij de uitgang, was het de bedoeling om een tweede maal door het kerkhof te wandelen maar ditmaal door enkele binnenlanen. Wat echter hielp: ik zag ineens op een bankje wat boekjes liggen met meer uitleg en een plannetje. Mogelijk met het oog op de Open Monumentendag vandaag? In alle geval, deze buitenkans kon ik niet laten liggen en ik heb er dus eentje meegenomen, ook al ging het om Franstalige exemplaren, een taal die ik amper beheers... Maar het kaartje kwam dus wel goed van pas; er staan een 20-tal graven in aangeduid van personaliteiten uit -hoofdzakelijk- de 19de eeuw en de eerste helft van de 20ste. 

Daarvoor was ik zelf al op het graf van Emile Vandervelde gestoten, een van de belangrijkste socialisten uit de Belgische geschiedenis. Voorts ook nog dat van de Franse kunstschilder Jacques-Louis David of de door vrijzinnigen verafgode Pierre-Théodore Verhaegen.
Daarnaast ook nog wat eekhoorntjes en katten tegengekomen.

Er zijn ook verschillende gigantische monumenten, verspreid over het hele terrein, bijvoorbeeld een ter nagedachtenis aan de Britse (Engelse?) soldaten die omkwamen bij de slag om Waterloo, de slachtoffers van de Belgische revolutie en ook eentje ter herdenking van iets wat in 1870-71 gebeurde (Frans-Duitse oorlog?) en ook begraafplaatsen voor Duitse soldaten die sneuvelden tijdens de 1ste Wereldoorlog en Britse die tijdens (en vlak na) de 2de Wereldoorlog omkwamen. Tot slot nog een vermelding voor het grafmonument ter ere van de slachtoffers van de brand in de Innovation in 1967. 

Wat ook opviel:
- het constante lawaai van opstijgende vliegtuigen. Het ene na het andere vliegt over.. Komt de sereniteit die je met zo'n plek associeert niet ten goede. Daarnaast had je ook nog de bouwwerken die plaatsvonden aan nieuwe gebouwen die volop neergepoot worden rondom de begraafplaats. Neen, een stilteplek is dit zeker niet. Dan ben je beter af in Dieweg; ook tijdens mijn bezoek aan het kerkhof van Molenbeek was het een stuk rustiger (weliswaar op een zondagochtend).
- de relatief talrijke Aziaten die een urne hebben in het columbarium.
- opnieuw relatief weinig mensen, al was er ook een groep aanwezig. Geen idee of die voor een begrafenis/herdenking kwamen of ook om het kerkhof te bezichtigen.
- daarnaast vroeg ik me toch ook af wat zovelen bezielde om een opzichtig (familie)graf te willen hebben. Enkele gaat nog wel, tientallen, honderden of nog (veel) meer bij elkaar grenst aan collectieve grootheidswaanzin en in plaats van te overweldigen, werkt al die overdaad (bij mij) onverschilligheid  of erger in de hand. Zal voor een stuk ook wel tijdsgebonden zijn en net zo goed zijn er ontelbaren die zich tevredenstelden (soms waarschijnlijk omdat het niet anders kon) met iets bescheideners. Vandaar ook dat mijn favoriete plek misschien wel de waterpartij waarrond geen graven te bekennen zijn. Da's een aangenaam rustpunt.