Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Voor het eerst sinds ettelijke weken of zelfs enkele maanden nog eens naar een film gekeken, nog net op de valreep voordat hij automatisch uit de opnames zou verdwijnen: 'Hostiles uit 2017,' enkele maanden geleden door Canvas geprogrammeerd. Een western met een aantal klassieke ingrediënten zoals de decors, Indianen en het conflict tussen die volkeren en de kolonisten (of hoe moet je ze noemen, "blanken"?), (vuur)gevechten. Maar zeker niet alleen de clichés die we als leken doorgaans met het genre associëren. Het thema, voor zover ik erover kan oordelen, is niet zozeer het bloedvergieten tussen beide als meer verlies en verlossing (van z'n demonen), die soms ook gevonden wordt in de dood. Het gaat minstens evenveel over een innerlijke reis die door enkele personage wordt afgelegd. Hoofdrollen: Christian Bale (alweer indrukwekkend) en Rosamund Pike (die ik enkel van naam kende). Mooie film en blij dat ik hem alsnog gezien heb voor hij weg was en ook in 1 kijkbeurt ...

Een akkoord gevonden met Engie (Elektrabel) over de toekomst van de kerncentrales in ons land. Ook getoond dat groenen niet louter dogmatisch vasthouden aan hun eigen grote gelijk en jullie verantwoordelijkheid kunnen nemen ondanks dit voor de partij erg gevoelige punt. Echt chic. En dan krijg je figuren als Marie-Christine Marghem (MR) die in de Zweedse regering minister van Energie was of partijen als de N-VA (bij monde van Ben Wollants) die daar natuurlijk doodleuk en schaamteloos vanalles op aan te merken hebben, maar die toen ze de kans hadden ter zake amper iets gedaan kregen of wilden krijgen.  Nogal goedkoop, maar zo werkt het democratisch spel zeker? En morgen zullen de krantencommentaren ook wel weer vol bedenkingen staan. Iets met de beste stuurlui enz. Tant pis , je (jullie?) hebt het toch maar voor elkaar gekregen, iets waar je (jullie?) terecht trots op mogen zijn. PS: de krantencommentaren die ik hoorde, waren al bij al veel minder negatief dan ik had verwacht

Mijn excuses aan de lezer voor de ontelbare keren dat de eerste persoon in deze teksten gebruikt wordt. Bij momenten/herlezing verveelt het ook mij af en toe... Ik probeer erop te letten maar sommige stukjes kunnen wat dat betreft toch nog altijd wat redactiewerk gebruiken.

Heb het hier voorheen al eens gehad over David Byrne, eerst de frontman van Talking Heads en vervolgens ook een veelzijdig (solo)artiest die zich niet alleen louter met het maken van muziek bezighield. In de krant van een tiental dagen geleden stond dan weer een artikel gewijd aan het koppel in de band, Tina Weymouth en Chris Frantz, respectievelijk de bassiste en de drummer (waren al een koppel voor het oprichten van TH). Blijkt dat de wonden als gevolg van de split tussen enerzijds Byrne en anderzijds de 3 andere leden van Talking Heads (Jerry Harrison is de 4de, die toert nu met TH-materieel) ruim 30 jaar later nog steeds niet geheeld zijn. Het genie lijkt het nog steeds moeilijk te hebben de inbreng van de anderen te erkennen en ze te zien als volwaardige/echte leden van deze zo invloedrijke groep. Wist ik niet en is toch wel jammer. Zou er wat jaloezie meespelen omdat Weymouth en Frantz in het begin van de jaren '80 met hun eigen project Tom Tom Club kortstondig meer commercie...

Aangezien er zaterdag geen enkele (verre) bestemming op het programma stond, was het de bedoeling om nog maar eens op restaurant te gaan en van de Baskische keuken te genieten. Omdat ik de vakantie tot dan toe zo goed als helemaal had doorgebracht, leek het me wel wat om de eigenaar, die ook ter plekke woont, eens mee te vragen, zodat we wat uitgebreider kennis konden maken en ik eens een gesprekspartner had. Hij nam m'n uitnodiging met genoegen aan. Afspraak was om 13u30 in restaurant Goiuria (asador). Maar daarvóór trok ik opnieuw Durango in, hoofdzakelijk om ergens een fles Txakoli op de kop te tikken om mee naar Brussel te nemen. Via een bekende zoekrobot was het niet zo moeilijk om een wijnwinkel te vinden en daar werd ik meteen op m'n wenken bediend. En dat voor een heel democratische prijs. Daarna was er nog heel wat tijd over en zo kon er nog wat rondgeslenterd worden in het stadje. Daarbij passeerde ik ook een plaatselijke kapper en ik profiteerde van de gelegenheid om...

Gisteren de jaarlijkse verkeersbelasting voor de Saab 9000 betaald, wat voorheen toch opliep tot de duizelingwekkende som van bijna 1000 euro per jaar. Maar kijk, het Brussels Gewest lijkt minder inhalig dan het Vlaamse en nu rekende men me minder dan 600 euro aan. Toch een relatief groot verschil. Als er nu maar geen rechtzetting volgt...  Het compenseert enigszins wat ik aan de FOD Financiën moet afdragen voor de inkomsten van vorig jaar.

...althans voor een Westerling: een (jonge)man met een djellaba zien voorbijzoeven op een step. Het ene associeer je als West-Europeaan toch eerder met (ouderwetse) traditie en geloof, het andere dan weer met moderniteit en 'vooruitgang'. Maar dat is dus vooral in mijn hoofd, want zichtbaar hebben zij de omslag al lang gemaakt en vormt dit helemaal geen contradictie. Deze ochtend vanwege het offerfeest weer hele groepen (voor mij dus) traditioneel uitgedoste (vooral) heren gezien die, vermoed ik, eerst naar de moskee gingen. Waarschijnlijk vormt dit voor hen ook het signaal van het begin van de vakantie, dus heel binnenkort wordt het mogelijk wat minder druk in de Molenbeekse straten (oef). Nu, iemand die hier al langer woont, is vermoedelijk al wel meer vertrouwd met dergelijke taferelen; ik ben hier nog een relatief recente inwijkeling.

...collega's die merkbaar blij (en opgelucht?) zijn en haast een gat in de lucht springen omdat je terug bent. En dat niet alleen omdat ze het werk dat ze tijdelijk moesten overnemen weer van zich kunnen afschuiven maar tevens voor je, ahum, warme persoonlijkheid en knappe verschijning,

Nog eens tijd voor wat muziek misschien? Dit was de eerste cd die werd gedraaid na m'n terugkeer. Een klassieker met als bekendste nummer "Layla". Persoonlijk verkies ik er andere, waaronder dit nummer, een cover van Jimi Hendrix en sinds ik de plaat voor het eerste hoorde een van m'n favorieten. De vocale prestaties op het album (een dubbelaar) kun je doorgaans als 'bof' of ondermaats beschouwen, maar zang was dan ook niet de sterkste kant van zeker Eric Clapton of mogelijk Bobby Whitlock. Hun kwaliteiten liggen elders. Het verhaal achter dit album is genoegzaam bekend voor wie een beetje in rockmuziek geïnteresseerd is: Eric Clapton is hopeloos verliefd op de vrouw (Pattie Boyd) van zijn beste vriend (George Harrison, ja de Beatle) en laat zijn wanhoop de vrije loop op deze plaat, zowel qua zang als met zijn gitaarspel. Daarbij wordt hij meer dan bekwaam bijgestaan door de andere bandleden, die net een hele tijd toeren achter de rug hadden en dus goed op elk...

Dit had dus m'n laatste motorrit moeten worden voor m'n vertrek uit het Baskenland een paar dagen later. De bestuurlijke hoofdstad van Baskenland, al is de stad veel minder bekend dan Bilbao of Donostia/San Sebastián. Persoonlijk had ik er tot voor relatief kort (een of twee jaar) ook nog niet over gehoord. Een geheimtip dus eigenlijk voor wie echt geïnteresseerd is in de streek.  De stad heeft de reputatie een erg leefbare, groene stad te zijn, waarrond een soort van parkengordel ligt. Die ochtend weer relatief vroeg uit de veren om tijdig te kunnen vertrekken en ter plaatse aan te komen, wat ook lukte, want rond 10u liep ik al rond in de buurt van de oude kathedraal, samen met hoogstens een handvol andere personen. Navraag leerde dat er enkel geleide bezoeken waren aan de Santa Mariakathedraal maar het was nog mogelijk me bij een groep te voegen voor een bezoek dat om 12u zou beginnen. Intussen zou ik wel in de buurt door de straten dwalen en rustig naar de Plaza de la Virgen...

...m'n belastingaangifte controleren met eerst een Cherry Chouffe kriek achterovergekapt (dank A!). Met behulp van Tax on web leek het al jaren een fluitje van een cent, met nog een bier erbovenop gaat het helemaal vanzelf! De attesten voor de giften slingerden hier ergens rond maar ik wist niet waar en vond ik pas na goedkeuring... Maar dat leek a posteriori ook in orde te zijn. Olé, nu nog wachten op de gepeperde aanmaning tot betaling van wat ik volgens Vadertje Staat nog zou moeten...

...verzoeken op Instagram zogezegd van jongedames die me zouden willen volgen. het is me ten eerste lang niet duidelijk of er achter die accounts (vaak een naam met een hoop cijfers erachter) wel degelijk jongedames schuilgaan, ten tweede zijn die ook gewoon niet geïnteresseerd in de foto's of teksten die ik er post; het is hen gewoon te doen om zoveel mogelijk volgers te hebben, waarvan er dan misschien enkele toch verder zouden willen gaan dan enkel hun Instagram-foto's al eens bekijken (sommige hebben niet eens een enkele foto gepost) en eerder hun andere sociale media zullen volgen, waar rechtstreeks geld mee te verdienen valt (althans, dat vermoed ik toch) doorgaans negeer ik ze dan ook het enige "serieuze" verzoek dat ik de laatste tijd aanvaard heb, was dan weer afkomstig van een doe-het-zelfhandel uit het Brusselse 😁; hoe zielig kan je zijn

Wel, ik maak nu ook deel uit van de do(len)de zielen in deze stad indien nog niet fysiek, dan toch al mentaal/psychologisch ('t is voor een stuk ook een state of mind )

Voor deze dag was het kiezen tussen Gernika-Lumo als bestemming of Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van het Baskenland. Na wat wikken en wegen viel de keuze op Gernika-Lumo; V-G zou dan voor 's anderendaags zijn. Zoals u wellicht weet, is Gernika tijdens de Spaanse burgeroorlog moedwillig gebombardeerd door een Duits eskader, dat op uitdrukkelijk verzoek van de leider van de opstandelingen, generaal Franco om zo de bevolking die tegenstand bleef bieden, te terroriseren en te onderwerpen. Het is daardoor ook een symbolische stad in de moderne Europese geschiedenis. De schattingen over het aantal slachtoffers lopen uiteen, maar het waren er minstens ettelijke honderden. Dit gebeurde op 26 april 1937; toen werd voor het eerst in Europa op dergelijke schaal en op die manier een burgerdoel aangevallen. Blijkbaar werd onder de dictatuur ook tientallen jaren lang officieel ontkend dat het stadje gebombardeerd werd en dat dit op wens van de franquisten is gebeurd... Iurreta en Gernika liggen ...

- De GPS (het fysieke toestel) bleef gewoon de hele reis in dezelfde positie aan de motor bevestigd, inclusief de speciaal daartoe ontworpen antidiefstalbeveiliging die ik extra gekocht had. Heb er hem geen enkele keer hoeven afhalen, onder meer door die beveiliging maar toch niet alleen. Tijdens overnachtingen in hotels stond de Moto Guzzi verdekt of op een veilige plek, uit het zicht en de logeerplek lag ook vrij afgelegen, waar zo goed als nooit iemand zou komen die daar niets te zoeken heeft (alhoewel, dan zoek je natuurlijk wel iets ;-) ). Het meest vreesde ik wat dat betreft de uitstappen maar daarvoor had ik zelf een ingenieus en doeltreffend systeem uitgedokterd: de helm erover en die dan met een kabelslot vastmaken aan het stuur van de motorfiets en het kabeltje aanspannen. Eenvoudig; of het ook daadwerkelijk geholpen heeft en iemand tegengehouden, weet ik niet, maar de GPS is toch nooit gestolen geweest. - De prijs voor de (tegelijk ergerlijkste) oorwurm tijdens de tweede hel...

- Snelheidsbeperkingen zijn begrijpelijk maar in Spanje grijpen ze daar wel snel naar. Mogelijk omdat het aantal verkeersongevallen vroeger zo hoog lag? Voor bochten die je makkelijk tegen 80, 90 of een nog hogere snelheid kan nemen, staan vaker wel dan niet borden dat je er 70 mag. - Snelheidsbeperkingen zijn begrijpelijk maar wees dan aub wat uniformer. Zowel in Frankrijk als in Spanje moet je in vele stads- of dorpskernen gedeeltelijk 30 rijden (waar kennen we dat nog van?). Ok, vervelend maar wat ik vooral ergerlijk vind zijn de aanduidingen dat je vanaf een bepaald punt weer 50 mag maar dat er soms 30 of 100 meter verder alweer een bord staat dat de maximumsnelheid 30 is. Hou het dan gewoon overal op 30. - Dankzij deze vakantie kon ik eindelijk ook weer wat lezen in het dunne boekje (grosso modo 120 blz) dat al ruim een jaar in m'n rugzak zit waarmee ik naar m'n werk ga maar dat ik amper opengeslagen heb: "Idées reçues sur Marie-Antoinette" van Cécile Berly (over...

Voor woensdag werd dus geen neerslag voorspeld en inderdaad, buiten mogelijk wat licht gedruppel heb ik daar amper iets van gemerkt. Bestemming was het in de provincie Navarra gelegen stadje Estella-Lizarra (het tweede deel van de benaming is wel degelijk Baskisch; vraag me niet hoe de vork precies aan de steel zit) en het ten noord-westen daarvan gelegen natuurpark Urbasa voor een wandeling. Betekende dit dat de rijomstandigheden uitstekend waren? Geenszins... Toch niet 's ochtends. Omdat het in het Baskenland zo heuvel- of zelfs bergachtig is, rij je namelijk constant van boven naar beneden of omgekeerd. Die ochtend regende het dan wel niet maar de wolken hingen soms zo laag dat je vanaf een bepaalde hoogte hoogstens een paar meter voor je uit kon zien. Dus een stuk van de uitgestippelde kronkelroute moest ik i.p.v. tegen zoiets als 150 km/u misschien tegen 10 à 15 km/u rijden en me vooral richten op de witte lijnen in het midden en langs de zijkant van de weg om te weten waar en...

Soms word je compleet onvoorbereid geraakt door iets wat toch een emotionele lading voor je heeft. Zo speelt momenteel op Klara een stukje uit Modest Moussorgsky's ' Beelden uit een tentoonstelling ' (sic?) (blijkbaar ging het om 'Promenade' en 'Il vecchio castello'). Ik kan me vergissen, maar ik denk dat de allereerste cd die ik ooit, helemaal in het begin van onze relatie voor haar kocht er een was van dit muziekwerk.  Geen idee of ze hem nog heeft en of ze het eigenlijk ooit heeft beluisterd (dat denk ik nu wel). De reden van aankoop was eigenlijk gewoon dat de componist een Rus was, want voor de rest kende ik hem enkel van naam, maar het terughoren van 'Promenade' bracht toch herinneringen terug en dat kende ik zelf ook wel nog (de rest zo goed als niet).

Ook voor dinsdag werd regen voorspeld en dus bleef ik die dag ook maar gewoon in Durango/Iurreta. Bovendien moest ik 's middags naar een plaatselijk restaurant, dus was het gewoon het best om nergens naartoe te gaan en me (psychologisch) voor te bereiden op de 3 daaropvolgende waarvan ik verwachtte dat ze vermoeiend zouden zijn. Dan zou het namelijk droog blijven dus deed ik de geplande uitstappen/ritten het best tijdens die periode. Voor aanvang van de reis was het wat zoeken en selecteren in welke restaurants ik zou gaan eten, want er zijn er toch relatief veel in de omgeving en dan bleken er ook nog verschillende te zijn die niet eens door Tripadvisor worden vermeld... geheimtips misschien, vooral voor de lokale bevolking? Voor dinsdag ging de keuze dan naar  Kobika  , wat op een half uurtje te voet lag van m'n logeerplek. Voor ieders gemak koos ik uiteindelijk maar voor het menu van de dag (de mevrouw leek lichtjes opgelucht), maar zelfs daar kon je voor het voor-, hoofd- ...

Want naast 1 aandeel in de (voormalige?) ethische of alternatieve bank NewB (die het niet bijzonder voor de wind gaat; ze zijn een tijd geleden hun banklicentie kwijtgespeeld) ben ik nu officieel investeerder geworden in een heus coöperatief bedrijf. Namelijk European Sleeper, dat nachttreinen doet rijden in Europa. Had er tijdens m'n reis iets over gelezen in de krant die ik meegenomen had en het idee zei me wel wat. De onderneming zou in juni nog vers kapitaal zoeken en ik heb dus een bescheiden bijdrage geleverd. Rijk ga ik er niet van worden, maar ik sta wel achter het basisidee en zo draag ik ook een steentje bij (althans, da's toch de bedoeling). Dus kan ik binnen afzienbare tijd de zoveelste aandeelhoudersvergadering gaan bijwonen. Ik kijk er alvast naar uit! Indien u ook geïnteresseerd bent, 1 adres: https://www.europeansleeper.eu/ U hebt nog een paar dagen als ik me niet vergis.

- Het aantal Saabs viel uiteindelijk haast niet meer aan te slepen. Heb er toch minstens een 10-tal gezien.  - Daarnaast nog 1 extra Tonale en ook, bijzonder toch vond ik, 3 Lancia Lybra's, waarvan 1 break. - De kwaliteit van de Spaanse wegen schat ik voortaan een stuk hoger in dan die van de Franse 😜. - De GPS heeft het uiteindelijk voortreffelijk gedaan in Spanje en tijdens de terugreis. Alleen begrijp ik niet waarom hij me per se doorheen Charleroi wilde sturen terwijl je toch gewoon de hele tijd via de ring rond de stad kunt. Natuurlijk ben ik er weer deels ingetrapt door een over het hoofd geziene of verkeerd geïnterpreteerde wegwijzer richting Brussel. Wat wel storend is en blijft is de uitspraak van plaatsnamen. Deze worden door een Nederlander uitgesproken en Franse en ook Spaanse namen worden gewoonweg schabouwelijk uitgesproken, soms zelfs in die mate dat je helemaal niet begrijpt over welk dorp of welke stad of straat de GPS het eigenlijk heeft. Minstens eenmaal sprak h...

Met de eerste (half) zelf gekookte maaltijd: vlees en saus (balletjes in tomatensaus) kwamen nog van Olbrecht, de puree was helemaal van eigen makelij. En natuurlijk de eerste wassen en strijk. En cd's, dat ook. Alsmede opnieuw een "banaal" bericht hiero en een TV-journaal. De afwas hou ik wel voor morgen, denk ik 😄

Omdat de pijn van de steek nog draaglijk was en het weer nog redelijk goed was, besloot ik in de namiddag dan toch maar een motorrit te doen. De keuze daarvoor viel op het natuurpark Urkiola dat op maximum 15 kilometer gelegen was. Ik zou het deze week waarschijnlijk toch hebben bezocht en zo nam ik toch al een lichte 'voorsprong' op de planning. Bovendien wilde ik me niet laten kennen t.o.v. die dekselse hoornaar. Er is meer nodig om een Sablon van de oudere generatie tegen te houden. Dus de motor op en m'n eerste lokale kronkelweg gereden tot aan de 'ingang' van het park. Omdat de regen toch stilletjesaan begon te dreigen, toch maar voor de zekerheid alle regenkleding meegenomen, waardoor ik zowel een rugzak als een tanktas moest meesleuren. Dat zou deze vakantie een (vermoeiende) constante zijn wanneer ik er met de motor op uittrok... Aan de ingang van het park staat een kerk en daarachter kun je vrij het park in en uit. Ik koos ervoor om eerst naar een uitkijkpu...

Vooraf had ik een vrij losse planning gemaakt van wat ik wanneer zou kunnen doen en bezoeken, maar de weersverwachtingen kwamen dat redelijk grondig dooreen schudden. Men voorspelde neerslag op verschillende van de dagen die ik aanvankelijk had gekozen voor een grotere uitstap, dus de planning dan maar omgegooid. Maandag was ik eerst van plan om gewoon uit te rusten van de 3 voorbije dagen op de motor. En dus profiteerde ik er ’s ochtends van om Durango een beetje te verkennen en wat inkopen te doen. Op de terugweg naar het logeeradres passeerde ik langs het kerkhof waar ik besloot  maar eens een kijkje te gaan nemen. Beter niet gedaan, niet omdat er succubi of zombies rondhingen maar omdat een hoornaar het blijkbaar nodig vond mijn sokken aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het resultaat moet hem of haar niet helemaal bevallen zijn, want hij stak me doodleuk. Net voor de steek had ik precies iets voelen trekken aan de sok en toen ik omlaag keek, was het zover: gewoon door de s...

Het lukt me niet en het gaat niet, nog steeds (volstrekt) niet, ondanks de vakantie, die wel degelijk mooie en fijne momenten met zich meebrengt en me net zo goed deugd doet Dus misschien toch maar naar grovere/radicalere middelen grijpen?

Er eens aan gedacht om de USB-stick die ik bij heb, aan te sluiten op de tv om zo de erop gekopieerde muziek te beluisteren. Dit was het eerste nummer dat werd afgespeeld (door zijn voornaam Alain, wat met een 'a’ begint, dus vermoedelijk alfabetisch gerangschikt). Na Tindersticks een poosje geleden alweer (ditmaal ongewild) een ’huilalbum’. Hierboven een sobere liveversie, hieronder de meer geproducete op plaat verschenen versie.

Zoals ik een een vorig bericht aangaf, leek dit de langste/zwaarste rit van de hele reis te zullen worden: volgens de gegevens die ik had 606 kilometer en theoretisch zowat 8 uur rijden. Dus alweer relatief vroeg opgestaan en een flink ontbijt gegeten om redelijk vroeg te kunnen vertrekken. Ergens tegen 9u30 was ik alweer onderweg, recht naar het zuiden om de Pyreneeën door te steken en meteen in Spanje te belanden. Het eerste derde van de rit verliep opvallend vlot, over bochtige secundaire wegen in goede staat en ook helemaal niet zo druk. De N230 maar vooral de N260 vanaf Les Bordes tot in Castéjon de Sos, met de Coll de l'Espina en de Coll de Fadas als hoogtepunten, waren de moeite. In die mate zelfs dat ik de Coll de Fadas 2x heb moeten beklimmen... Dat zat zo: min of meer aan de top aangekomen, moest de wagen voor me naar links. Maar aangezien er verkeer uit de andere richting kwam, moest hij wachten, waardoor iedereen achter hem werd opgehouden. En die sliert auto's  uit...

Het was de bedoeling dat vanaf zaterdag, toen ik van Argenton-sur-Creuse naar Malvezie in de Pyreneeën reed, het toeristisch gedeelte van deze reis reeds begon. Je kunt het dan toch niet maken om geen enkele (bekende) col naar boven en/of naar beneden te rijden.  Ik kwam niet in de buurt van de meest mythische cols, zoals de Tourmalet, en nam dus genoegen met 2 andere: de Col du Menté, die ik niet kende, en de Col de Portet d'Aspet. Deze 2de col is ook (vooral?) gekend bij wielerfans wegens de fatale valpartij waarvan de Italiaanse renner Fabio Casartelli het slachtoffer was bij de afdaling ervan tijdens de Tour de France van 1995. Aangezien de te overbruggen afstand die dag niet heel groot was en vooral over soms haast lege autosnelwegen ging, had ik dus een ritje samengesteld van bijna 80 km met die twee cols, denkend of hopend dat daar nog wel tijd voor zou zijn, wat ook bleek te kloppen. M'n bedoeling was dan om  even te stoppen bij het gedenkteken dat daar in zijn nagedac...

Al zeker 2 Saabs gezien deze reis (mogelijk zelfs 3) - gisteren ook 2 Tonales, Alfa Romeo's recentste model (allebei in Spanje) Vrijdag sprak een Française me aan! Maar het was gewoon omdat ze haar oog had laten vallen op het bankje waarop ik had zitten pauzeren en dat ik op het punt stond te verlaten. Dus niet omdat ze me seksuele of andere gunsten wilde verlenen. Bovendien leek ze vergezeld te zijn en was ze zeker 10 jaar ouder als ik; acrobatieën in de toiletten van rustplekken of op achterbanken van auto's zullen wel niet meer aan haar besteed zijn De uitbaatster van het hotel in Argenton-sur-Creuse (her)kende me nog. 's Morgens wel een aparte verwarring toen ze me voor het ontbijt aansprak over mijn hond die zijn gevoeg had gedaan op het gazon, waarna de gerobotiseerde grasmaaier er langs gekomen was. Ik heb geen details gevraagd... Opvallend veel ouderen onderweg ( en dat schrijf ik met mijn eigen leeftijd in acht genomen) Opvallend veel Belgische kentekenplaten gezie...

Sommige Franse zwaantjes zwaaien ook Een GPS met voorgeprogrammeerde routes kan toch nog eigenwijs doen Filefilteren op de ring rond Parijs kan ik ook afvinken 95 Ron benzine is in Frankrijk behoorlijk  duurder als in België maar 98 Ron dan weer een stuk goedkoper Heelder dagen met alleen of hoofdzakelijk ritten op de autosnelweg zijn niet goed voor mijn geestelijke toestand; m'n gedachten dwalen onvermijdelijk en onophoudelijk af naar hetgeen me intussen al haast 2 jaar tormenteert...  Geen muziek in de oren; in afwezigheid daarvan zit ik constant met Braziliaanse muziek van vrouwelijke artiesten in m'n  kop: Bebel Gilberto met "Agua de beber" en Gal Costa (Trem das onze) De Pyreneeënrit van deze namiddag was een welkome afwisseling ten opzichte van de snelwegritten van de voorbije anderhalve dag.  De rit van morgen wordt mogelijk de zwaarste van de hele reis; niet qua afstand maar qua tijd, want veel secundaire wegen. Maar ik hoef me niet te haasten en aankomen in ...

B.R. was diegene die ik tijdens het Offscreen Film Festival in maart opnieuw tegen het lijf was gelopen nadat we elkaar ruim 20 jaar lang zo goed als uit het oog waren verloren omdat ik in Turnhout ging wonen. Dat was dus alweer ruim 2 maanden geleden, een periode die blijkbaar voor beide om diverse redenen redelijk bewogen is geweest... Onlangs dacht ik eraan of ik hem niet eens opnieuw zou contacteren, maar ik wilde niet de vervelende kennis uithangen die telkens weer om aandacht komt hengelen dus had het wat uitgesteld. Maar eerder deze week nam B. dan het initiatief en op die manier was het snel geregeld dat we eens zouden afspreken. Uiteindelijke plaats van afspraak: café Midpoint. Ik kwam als eerste aan en zette me eerst binnen op een van m'n vertrouwde plekjes maar uiteindelijk leek het me toch beter om eens hun terras te proberen. En waarempel, het was daar best aangenaam toeven, onder meer wegens de aangename lenteavondzon. Wat later kwam B. aan en vanaf toen hebben we een...

Af en toe een teken van leven van hem opmerken, zorgt blijkbaar toch nog steeds voor bijzonder moeilijke en emotionele momenten ça me fout les boules niet speciaal iemands schuld, tenzij de mijne dan wellicht; ik moet maar niet gaan spitten... geen idee hoe ik hem uit mijn systeem ga krijgen; dat zit me toch echt dwars, want ik wil zo weinig mogelijk op zijn bestaan gewezen worden, waardoor hij nog meer invloed op m'n leven zou uitoefenen dan nu al het geval is hij moet er gewoon uit gebannen worden (da's het (utopische?) doel)...

Een sinds begin februari defecte afwasmachine staat nu al twee dagen in het bureau van de hoogstgeplaatste binnen onze administratieve tak. Een aankoopdossier dat al een hele tijd aansleept dus en het voetvolk begint/begon er schoon genoeg van te krijgen (het is ook maar 1 dossier tussen tal van gelijkaardige die maar blijven duren). Dus eergisteren kwamen enkele collega's van het basiskader op verzoek van een adjudant dit defecte toestel als signaal in de gang zetten voor het bureau van de leidinggevende in kwestie (die er niet was). De adjudant had dan op zijn beurt het bevel daartoe gekregen van een van de officieren, want zij zijn het beu om voor vanalles en nog wat waar ze niets mee te maken hebben, te moeten opdraaien of er de schuld van te krijgen. Omdat het me beter leek dat niet zomaar in de gang te laten staan (zou een eventuele evacuatie wegens brand kunnen hinderen of mogelijke bezoekers een verkeerd beeld van onze instelling kunnen geven  😉) heb ik toch gevraagd het e...

...een collega die een beetje een gelijkaardige situatie doormaakt als ik een uur lang ongeveer heeft hij mij vanmiddag zijn situatie zitten uitleggen of zijn hart wat uitgestort ('t is maar hoe je het bekijkt); deze is financieel en familiaal een stuk gecompliceerder dan de mijne (gelukkig voor mij) in die mate dat ik op de duur bij momenten amper nog volgde Ditmaal was het blijkbaar mijn beurt om een luisterend en empathisch oor te bieden maar als het hem eens deugd gedaan heeft om dat eens tegen iemand/een lotgenoot/collega kwijt te kunnen, dan is het goed, zeker?

Soms kunnen ogenschijnlijk banale redenen ertoe leiden dat m'n humeur omslaat en een dag die op zich niet slecht begonnen is, toch (helemaal) anders uitdraait. Dat was vroeger al zo door sterke humeurwisselingen om vaak onnozele redenen, maar nu nog steeds en wegens andere oorzaken.  Zoals onlangs en vandaag alweer gewoon door een krantenkop of -artikel dat het er om een of andere reden nog eens extra inwrijft. Of koppeltjes op straat of in cafés/restaurants of andere openbare plaatsen, waar je in dit seizoen natuurlijk gewoon niet aan ontkomt. Je kunt nu toch niet elke dag argwanend je brievenbus besluipen om de krant er na een snelle scan behoedzaam uit te halen. Dat lijkt me toch al te vergaand.

Heb vanuit m'n bureau de voorbije weken al 2x het vreemde tafereel gadegeslaan van een moeder (of oudere zus?) die samen met haar zoontje/dochtertje (broertje/zusje?) op een step voorbij zoeft. Wat er merkwaardig aan is (los van het feit dat met 2 op eenzelfde step intussen verboden is in Brussel maar daar trekken velen zich niets van aan): de bestuurster heeft een helm op maar de passagier, die vooraan meerijdt, niet. Je zou toch denken dat als de  volwassene/oudere (volkomen terecht) een helm opzet, dat deze hetzelfde zou doen met een kind. Maar niet dus.

Geen idee hoe het komt, maar ik krijg de laatste tijd meer en meer spam over trapliften... Opzoekingen in die zin meen ik echter nog niet gedaan te hebben of hoogstens eenmaal uit nieuwsgierigheid, om te weten wat het woord in het Frans is ("monte-escalier", "monte-personnes" dus voor wie interesse heeft) Misschien hebben sommigen m'n leeftijd achterhaald?  Maar dan weten ze niet dat ik tegenwoordig in een klein huurappartement woon dat maar 1 niveau heeft. En ook dat m'n knieën en heupen nog in relatief goede staat zijn!

... is niet meer obrigado e descanse em paz! PS: kan toch niet weerstaan aan de verleiding om een link te posten m.b.t. dit liedje. Mooie anekdote (en zo leer ik wat de "camará" betekent): Agua de beber

...hier bedoel ik. De voorbije maand heb ik voor mijn doen wel bjizonder veel berichtjes gepost, wat hoofdzakelijk werd teweeggebracht door erg dramatisch nieuws dat ik vernam en me ettelijke dagen compleet van m'n stuk bracht. Maar de recentste dagen is het ritme toch gevoelig gedaald en dat moest er eens van komen natuurlijk, ik ben geen Arnon Grunberg (in geen enkel opzicht, alleen fysiek wellicht niet speciaal lelijker als hij 😁, wat bewijst dat de fysieke verschijning niet allesbepalend is)... evenmin zegt dat lagere ritme iets over mijn huidige toestand; die is nog steeds erg dramatisch met huilbuien die op de loer blijven liggen, en nog altijd een gevoel van totale ontreddering maar het zet weinig zoden aan de dijk om hier dagelijks meerdere berichten daaromtrent te blijven posten (al helpt het me toch een beetje dit hier als uitlaatklep te hebben). De teneur en toon van de laatste berichten was toch al wat anders, lijkt me en dus is er vermoedelijk een schuchtere terugkeer...

...het is dus gevallen. Zelf was ik toch ook teleurgesteld dus bij de Union-supporters moet de desillusie wel erg groot zijn geweest, zeker gezien het wedstrijdverloop (1-0 voorkomen en dan nog verliezen). De ploeg had haar lot in eigen handen en heeft het kampioenschap op onverklaarbare wijze nog laten schieten (stress wellicht). En dat daarbij nog de ploeg kampioen werd die ik het van de 3 het minste gunde, helpt niet bepaald. Al goed dat ik voetbal maar van van ver volg; mijn wereld stortte er niet door in. Het volstond gewoon de radio af te zetten en nieuwssites te vermijden en nu zijn we alweer een dag verder.

Momenteel rij ik nog met een Saab 9000 Anniversary uit 1998, de allerlaatste reeks van dat model die oneerbieidig gesteld gemaakt werd van onderdelen die toen nog voorhanden waren en waarmee ze niet goed wisten wat doen, want de productie van de opvolger, de 9-5, was als ik me niet vergis al gestart of minstens in voorbereiding, zeker bij de exemplaren uit 1998. Dus nog gauw een speciale reeks op de markt brengen met (toen) een wat prestigieuze uitrusting. Zaterdag dus naar Turnhout gereden en net voor het buitenrijden van Brussel de wagen nog volgetankt.  Net zoals de zondag ervoor toen ik naar Spa-Francorchamps ging. Beide keren duidde de boordcomputer onderweg kortstondig aan dat ik met wat er toen nog in de tank zat 999 km kon afleggen, wat het maximum is wat hij kan aangeven, aangezien er daarvoor maar 3 cijfers gebruikt worden. Uiteraard klopte dit niet, want doorgaans raak ik met een volle tank ergens tussen de 500 à 600 km ver. Maar het cijfer 999 was me daarvoor nog niet ...

Gisteren nog eens Turnhout bezocht en K., A. en J. teruggezien, voor het eerst sinds... (en ook W. en F. die hier toch ook minstens eenmaal een vermelding verdienen (sorry H.!) ) Het werd een heel aangename dag in hun gezelschap; was al een tijdje geleden dat we alle 4 nog eens bij elkaar waren en dat ook op een (voelbaar?) meer ontspannen of ongedwongen wijze. De olifant in de kamer werd zoals het hoort genegeerd en dat was goed zo; de "magie" moet niet altijd teniet gedaan worden, de "illusie" niet doorprikt of de sereniteit niet verbroken. Heb alleen A. en J. bij het afscheid nog eens expliciet bedankt voor hun houding/discretie. Wat mij betreft een van de mooiste dagen tot nog toe dit jaar 😄 (weet niet goed welk label ik dit moet geven om eerlijk te zijn. Eentje creëren dat "geluk" of "happiness" of whatever heet, lijkt me voorlopig toch nog wat te ver te gaan. Wie weet later misschien)

De voorbije weken meermaals naar de opera 'Poliuto' van Donizetti geluisterd; een opname uit 1960 met onde rmeer Maria Callas (uit de blauwe reeks die EMI jaren geleden uitbracht over opera's waarin ze meezong; die is net iets minder prestigieus dan de zwarte reeks, waarin ze op haar toppunt was en de geluidskwaliteit van de opname soms ook beter was. Mogelijk was dit de reden om deze opera in de blauwe reeks te stoppen, want hij is hoorbaar niet van de allerbeste kwaliteit). Enfin, het was een opera die ik totaal niet kende (wat niet zo verbazend is, want ik ken er omzeggens niets van), maar die me aangenaam verraste toen ik hem voor het eerst beluisterde, haast een jaar nadat ik hem tweedehands had gekocht... Hier een van de aria's die me bijzonder troffen. Hij doet me wat denken aan 'Aida' van Verdi. De naam ervan is toeval en heb ik nu pas ontdekt; al dekt hij wat mij betreft momenteel wel een bepaalde lading...

Een paar weken geleden nog feest wegens de promotie naar de 1ste voetbalklasse, vandaag een serieuze crisissfeer bij RWDM, waar de voorzitter, Thierry Dailly, door de eigenaar, de Amerikaan John Textor (die nog eigenaar is van een reeks andere clubs in het buitenland, waaronder het Braziliaanse Botafogo), naar de uitgang gedwongen is. Een soort van coup dus. Dailly deed de club 8 jaar geleden weer uit de as herrijzen en geniet dus veel krediet bij de supporters. Hij zal niet gedacht hebben dat hij zijn eigen lot bezegelde toen hij Textor enkele jaren geleden als geldschieter binnenhaalde. Zou me niet verbazen indien de supporters in opstand zullen komen. Had eerder deze week ook op de radio gehoord dat de trainer mogelijk ook op vertrekken staat, dat er nog geen voorbereidingsprogramma is voor de spelers en het nieuwe seizoen, dat deze nog geen shirts en zo hebben enz. Benieuwd hoe dat allemaal gaat aflopen; het belooft in alle geval weinig goeds. Delbeke volgt het voor u en mij, beste...

Wat ongelukkig gekozen term lijkt me voor jongeren die men graag zou willen bannen uit zwemvijvers en recreatiedomeinen. Maar iedereen lijkt hem intussen te hanteren. Aangezien Vlaams Belang (en N-VA in hun kielzog) groot voorstander is van zo'n maatregel weet je meteen wie of welk publiek ze willen weren en hun geraas om voor zo'n instrument te pleiten stelt geenszins gerust (wat waarschijnlijk ook niet de bedoeling is)...  Ik zoek het waarschijnlijk wel te ver en ben overgevoelig, mogelijk zelfs in wokeness aan het vervallen. 

Vandaag is Luc Devoldere te gast in Pompidou (Klara - van 17 tot 18 uur), iemand die een rol speelt in het wetenschappelijk comité van het Emile Verhaerenmuseum, dat bedreigd lijkt in zijn bestaan of huidige vorm; onze geliefde overheid zou er een "belevingscentrum" van willen maken. Een mooie stem, niet alleen qua stemgeluid en woordkeuze maar ook de manier waarop hij spreekt, helemaal niet als een professor typisch klinkt/spreekt (belerend, toch wat koel, afstandelijk met het nodige aplomb en sérieux...), maar met een stuk meer betrokkenheid. Hij bepleit zijn zaak met overgave en tegelijk toch in duidelijk en correct Nederlands. Een lust voor het oor! Als ik eraan denk en eraan kan, dan post ik later wel een link naar de opname. Bij deze dus (hij staat wel maar een beperkte tijd on line): https://klara.be/luister/select/pompidou/luc-devoldere-houdt-pleidooi-voor-emile-verhaerenmuseum En dan krijg je meteen daarna alweer Christophe Vekeman voorgeschoteld; wat een contrast...