Motorreis - van Malvezie naar Iurreta

Zoals ik een een vorig bericht aangaf, leek dit de langste/zwaarste rit van de hele reis te zullen worden: volgens de gegevens die ik had 606 kilometer en theoretisch zowat 8 uur rijden. Dus alweer relatief vroeg opgestaan en een flink ontbijt gegeten om redelijk vroeg te kunnen vertrekken. Ergens tegen 9u30 was ik alweer onderweg, recht naar het zuiden om de Pyreneeën door te steken en meteen in Spanje te belanden.

Het eerste derde van de rit verliep opvallend vlot, over bochtige secundaire wegen in goede staat en ook helemaal niet zo druk. De N230 maar vooral de N260 vanaf Les Bordes tot in Castéjon de Sos, met de Coll de l'Espina en de Coll de Fadas als hoogtepunten, waren de moeite. In die mate zelfs dat ik de Coll de Fadas 2x heb moeten beklimmen...

Dat zat zo: min of meer aan de top aangekomen, moest de wagen voor me naar links. Maar aangezien er verkeer uit de andere richting kwam, moest hij wachten, waardoor iedereen achter hem werd opgehouden. En die sliert auto's  uit de andere richting bleef maar aanhouden, minstens 1 à anderhalve minuut om bijna allemaal zonder uitzondering in dat baantje in te slaan. Ik dacht bij mezelf dat het misschien een trouwstoet was. Eindelijk kon ik verder naar het volgende dorp, Castéjon de Sos dus, toch ettelijke kilometers verder... Om daar tegengehouden te worden omdat de N260 vanaf daar 2 dagen lang onderbroken zou zijn. Mijn eerste alternatief, afgaand op de kaart (die dateert van 2003...) die ik bij de hand had, bleek niet haalbaar want de erop aangeduide weg bleek omzeggens niet te bestaan of niet toegankelijk voor gemotoriseerd verkeer. Ik werd er even wanhopig van, de lange afstand in gedachten die ik nog te gaan meende te hebben. Er zat dus niets anders op dan de Coll de Fadas weer op te rijden, maar onderweg kreeg ik de ingeving dat die lange sliert auto's waarschijnlijk hetzelfde had voorgehad als ik en dat de omleiding langs daar was. Dit bleek te kloppen; nog altijd een omleiding van enkele tientallen kilometers maar toch gevoelig minder dan wat ik aanvankelijk vreesde toen ik rechtsomkeer maakte. Een kleine "oef" en de frustratie zakte dan toch een beetje; ”maar” een dik uur â anderhalf uur verloren. Het had nog erger kunnen zijn. Tijdens de eerste beklimming schraapte ik overigens in een bocht met een onderdeel van de motor over het asfalt. Weet niet of het een voetsteun was of iets dat echt vastzit, zoals een deel van de uitlaat, maar het was wel schrikken en een herinnering aan het feit dat ik niet met een sportmotor onderweg was.

Dus de rit kon dus met hernieuwde moed verder worden gezet richting Jaca (tijdens de voorbereiding had ik overwogen  om daar even te stoppen  om te eten en de citadel te bezoeken, maar door de vertraging was daar nu geen sprake meer van) en daarna Pamplona (waar die dag geen stierenloop was dus daar zou ik helemaal niet hoeven te stoppen). Intussen kwamen de al een tijdje dreigende wolken steeds dichter en uiteindelijk zag ik mezelf toch gedwongen om de regenuitrusting  weer boven te halen ( behalve de broek, u raadt het waarschijnlijk al, want soms kan ook ik vooruitziend zijn). Doordat het echt stortregende boven een bepaalde plek en een paar meter eerder nog relatief droog was, stopte ik maar net voor de compleet doordrenkte wegen, al vielen er daar ook al wat zware druppels en waren de handschoenen al vrij nat toen ik eraan toe kwam die opnieuw aan te trekken, en daarover nog de regenhandschoenen.

En toen moest ik dus het onweer door: hevige regen, hagelbuien die ik vooral aan mijn handen en vingers duidelijk voelde en ook ter hoogte van m'n hoofd, want er kwam water de helm binnen. Regen en een bril dragen, nooit een fijne combinatie, want die begint vroeg (meestal) of laat aan te dampen. Maar uiteindelijk stopte het tussen Jaca en Pamplona met (stort)regenen en bleef het voor de rest van de rit goeddeels droog.

En dan, ineens, na me eerst nog eens te hebben laten vangen aan de grillen van de GPS, gebeurde er een klein mirakel: de afstand en benodigde tijd om op m’n bestemming  te raken werden herberekend en bijgesteld: ineens minstens 150 km en anderhalf uur minder te rijden! Ik geef toe dat dit me blij maakte, al vind ik het tegelijk zorgwekkend  want ik was eraan gewend geraakt m’n GPS redelijk te vertrouwen, maar dat kreeg de laatste dagen toch een flinke knauw. Hopelijk blijkt hij de komende dagen toch betrouwbaar en eens terug zal ik het toch eens aandachtig moeten bekijken.

Enfin, de rest van de rit verliep behoorlijk vlotjes maar toch nog 2 spannende momenten meegemaakt aan 2 van de 3 Spaanse tolpoorten alwaar m’n toestelletje alweer niet herkend werd. Vooral de eerste keer was lastig want toen moest ik in een soort van doos spreken om aan iemand die ergens anders zat, uit te leggen wat er scheelde en hem ok moest trachten verstaan om hem de nodige info te geven zodat hij het kon verhelpen... opnieuw een geluk dat het niet druk was en er achter mij geen hele rij heetgebakerde Spanjolen stond te wachten. De tweede keer kon ik rechtstreeks  terecht bij een vriendelijke mevrouw die ook daadwerkelijk in zo’n hokje zat.

En zo kon ik verder naar Iurreta en het vakantieadres, wat de GPS foutloos vond. Daar was er een ontvangscomité bestaande uit aanvankelijk  de vader en nadien de broer van de eigenaar. Vooral met de vader had ik soms moeite om hem te begrijpen en omgekeerd was dat vermoedelijk  eveneens het geval.

Uiteindelijk kon ik zo rond 19 uur in de loft, waarna ik toch makkelijk  60 à 90 minuten nodig had om te douchen en uit te pakken. De eigenaar wist dat ik met de moter was en dus dat ik niet zoveel bagageruimte had. Hij was dan ook zo attent geweest om een tortilla in de ijskast achter te laten en ook een gebak op tafel. Dit alles kon worden doorgespoeld met Spaans bier van een bekend merk.