Motorreis - Estella-Lizarra en natuurpark Urbasa

Voor woensdag werd dus geen neerslag voorspeld en inderdaad, buiten mogelijk wat licht gedruppel heb ik daar amper iets van gemerkt.
Bestemming was het in de provincie Navarra gelegen stadje Estella-Lizarra (het tweede deel van de benaming is wel degelijk Baskisch; vraag me niet hoe de vork precies aan de steel zit) en het ten noord-westen daarvan gelegen natuurpark Urbasa voor een wandeling.

Betekende dit dat de rijomstandigheden uitstekend waren? Geenszins...
Toch niet 's ochtends.

Omdat het in het Baskenland zo heuvel- of zelfs bergachtig is, rij je namelijk constant van boven naar beneden of omgekeerd. Die ochtend regende het dan wel niet maar de wolken hingen soms zo laag dat je vanaf een bepaalde hoogte hoogstens een paar meter voor je uit kon zien. Dus een stuk van de uitgestippelde kronkelroute moest ik i.p.v. tegen zoiets als 150 km/u misschien tegen 10 à 15 km/u rijden en me vooral richten op de witte lijnen in het midden en langs de zijkant van de weg om te weten waar en hoe ik moest rijden en ook een beetje de GPS waarin die route getoond werd. Niet echt geruststellend en dat duurde toch zowat 20 à 30 minuten totdat ik op de top van de berg in kwestie was aangekomen en weer naar beneden kon rijden, waarna het weer opklaarde. Maar bijster veel rijplezier heb je daar dus niet aan.

Gelukkig verdween na de top de mist (uiteraard) geleidelijk en werd het zicht weer normaal, zodat een normale snelheid weer mogelijk was en wat later kwam Estella-Lizarra in zicht. In het stadje kuierde ik vooral rond in het oude stadsgedeelte, wat relatief klein is met een charmant pleintje met fontein, enkele middeleeuws aandoende straatjes en een kort bezoek aan de Iglesia San Pedro de la Rúa. Bij het binnengaan kwam er ook een fietser aan gewandeld om ze eens te bekijken; het bleek een Nederlander te zijn.

Daarna een tonic (una tonica por favor!) gaan drinken bij het busstation; dat zou m'n favoriete drankje van deze reis worden. Lekker verfrissend!
Daarna ging het opnieuw naar het noorden, richting het Parke Naturale Urbasa-Andia. Bij m'n favoriete boekenreeks gewijd aan wandelingen zit er ook een gewijd aan het Baskenland en dit boekje bevatte ook een als makkelijk gecatalogeerde wandeling in dit park.
Het park ligt relatief hoog en toen ik er na de middag aankwam, voelde je meteen dat het er toch wat frisjes kon zijn (op de parking); de wind had er vrij spel.

Maar niet getreurd en vooruit met de geit; de wandeling was iets meer als 12 kilometer lang en begon reeds aan de ingang. Daarbij hield ik m'n volledige motoruitrusting maar aan, ook al stak in de rugzak die ik meedroeg ook een paar sneakers... De eerste paar kilometer verliepen vlot, ondanks alweer aanwezige koeien en paarden, en het was eenvoudig te zien langs waar je moest. Tijdens dat stukje waren er ook al indrukwekkende uitzichten op de vallei en de rotsformaties links en rechts.
De gedachte om te springen kwam wel in me op maar de verleiding was toch niet bijster groot; ik wilde deze reis toch nog afmaken en daarnaast had ik er ook eenvoudigweg de benodigde mentale kracht niet voor.

Echter, toen de begroeiing wat dichter werd en ik aan een omheining kwam, ging het verkeerd. Om een of andere reden (misverstand? want wat ik volgde, kwam aanvankelijk ook overeen met wat in het boekje stond of simpelweg onoplettendheid?) miste ik wat naar achteraf bleek een nochtans duidelijke aanduiding was.

En daardoor maakte ik een extra cirkel van enkele kilometers, daarbij herhaaldelijk schuivend en blijven hangend aan vegetatie, wat me gezien m'n nieuwe motorvest niet helemaal lekker zat... Pas toen de cirkel helemaal rond was, kreeg ik echt door dat ik gewoon rond gewandeld was en ipv ongeveer halfweg te zijn terug aan kilometer 3 of zo van de wandeling stond. Wat nu gedaan: ermee stoppen, voortgaan tot aan de dolmens die verderop te vinden waren en dan weer rechtsomkeer maken of daarna ook gewoon voortstappen en de wandeling alsnog helemaal afmaken?
Ik besloot van ten minste toch tot de dolmens proberen te raken en dat lukte uiteindelijk ook, al was het nog wel een paar keer zoeken en even de verkeerde richting uitgaan. Ook moest ik weer een omheining voorbij waarin vee rondliep, maar die waren door hun bellen vooral hoorbaar en niet zo vaak zichtbaar al ben ik toch een paar keer een koe op een paar meter gepasseerd, maar deze leken vredig te herkauwen op de grond.

Maar de dolmens vond ik dus, al was het weer even zoeken naar de tweede, nadat ik ineens op het erf van een boerderij terecht gekomen was en door de 2 honden werd 'begroet'. Gelukkig was de boerin er ook en zij kalmeerde hen en zei me hoe te gaan. Daar wat uitgerust en na het eten van een appel toch maar beslist om de hele wandeling af te maken, ook al was ik hoogstens nog maar in de helft van de uitgestippelde traject. Als je er dan toch bent, kun je evengoed doorzetten. En de rest van de wandeling verliep zonder noemenswaardige incidenten, al werd het op den duur wel vermoeiend. Maar ik was wel tevreden met mezelf dat ik hem helemaal had afgemaakt i.p.v. me door de 'pech' uit het lood te laten slaan.
Nog een laatste foto, van een veel kaler landschap dat zich voor je ontvouwt eens je het bos verlaat:

Uiteindelijk raakte ik dus weer op de parking maar was wel moe en dan moest ik nog de terugweg aanvatten. Blijkbaar zou de uitgewerkte route nog goed 2 uur in beslag nemen, wat ik maar moeilijk kon geloven omdat de nog af te leggen afstand toch niet zo groot was. Maar het bleek te kloppen, dit door de talrijke maar bijzonder mooie kronkelbaantjes die ik had geselecteerd. Dik na 20u kwam ik dan moe maar voldaan aan op m'n vakantieadres. En dan moest ik nog beginnen met het klaarmaken van het avondeten (na toch eerst gedoucht te hebben). Tegen 22u kon ik dan aan m'n zelfgemaakte maar wel lekkere spaghetti beginnen...