Motorreis - (too) Close encounters of the animal kind (2)

Omdat de pijn van de steek nog draaglijk was en het weer nog redelijk goed was, besloot ik in de namiddag dan toch maar een motorrit te doen. De keuze daarvoor viel op het natuurpark Urkiola dat op maximum 15 kilometer gelegen was. Ik zou het deze week waarschijnlijk toch hebben bezocht en zo nam ik toch al een lichte 'voorsprong' op de planning. Bovendien wilde ik me niet laten kennen t.o.v. die dekselse hoornaar. Er is meer nodig om een Sablon van de oudere generatie tegen te houden.

Dus de motor op en m'n eerste lokale kronkelweg gereden tot aan de 'ingang' van het park. Omdat de regen toch stilletjesaan begon te dreigen, toch maar voor de zekerheid alle regenkleding meegenomen, waardoor ik zowel een rugzak als een tanktas moest meesleuren. Dat zou deze vakantie een (vermoeiende) constante zijn wanneer ik er met de motor op uittrok...

Aan de ingang van het park staat een kerk en daarachter kun je vrij het park in en uit. Ik koos ervoor om eerst naar een uitkijkpunt te gaan een paar honderd meter rechts van de kerk. Grandioos zicht op een aantal bergen (of zijn het gigantische rotsformaties?) waar je toch een paar minuten naar zit te staren.

Er zijn verschillende wandelingen mogelijk met beginpunt aan de kerk. Onder meer eentje van minder dan dan 2 kilometer, eentje van bijna 3 kilometer en nog een van ruim 3 kilometer. Ik koos uiteindelijk voor de middelste maar zou uiteindelijk nooit het eindpunt halen, alwaar je blijkbaar ook een heel mooi zicht hebt op een berg.

Het begon namelijk lichtjes maar wel aanhoudend te regenen maar vooral, een groot deel van de wandeling (of de volledige?) loopt  blijkbaar door een wei waarin allerlei (ik vermoed in principe tamme) dieren rondlopen: zeker koeien en paarden gezien, mogelijk nog andere. Koeien wantrouw ik toch al iets meer als paarden en bij een eerste groep van zo'n 15 dieren liepen bovendien nog een 3-tal kalfjes, waardoor ik vreesde dat sommige van hen misschien nog net iets prikkelbaarder waren. Dus probeerde ik er relatief onopvallend langs te raken door er een halve cirkel rond te maken, wat ook lukte. Wat verder stonden dan paarden, maar die sloegen geen acht op me. Toen ik dan nog wat verder opnieuw koeien zag staan, van een zichtbaar andere soort en daar ik niet wist wat er nog allemaal zou komen qua vee, besliste ik maar om gewoon de wandeling af te breken. Maar dat betekende wel dat ik opnieuw langs de eerste groep koeien moest, die zich bovendien in 2 had gesplitst met langs elke kant van het wandelpad 1 ervan. De meeste lieten me echter ook gewoon passeren tot de laatste of voorlaatste die de rare snuiter toch eens van nabije wilde bekijken en me begon te volgen. Vermoedelijk komt er niet elke dag een in motorkleding uitgedost figuur langs. Waar ze aanvankelijk nog op 10 meter of zo bleef, naderde ze na verloop van tijd toch een heel stuk en halveerde ze de afstand. Af en toe draaide ik me maar eens om om ze streng aan te kijken en dat hielp blijkbaar een beetje, want dan bleef ze ook meteen staan, maar zodra ik m'n weg dan verderzette, kwam zij ook meteen weer in beweging. Gelukkig droegen al die dieren een bel zodat ik ook op het gehoor kon afgaan of ze plots de pas versnelde of integendeel wat vertraagde. Dat heeft toch zo'n 2 à 300 meter geduurd, maar uiteindelijk verloor ze gelukkig haar interesse, want het was toch nog ettelijke honderden meters tot aan de omheining. Ook wel goed dat de mensen van het park daar ergens een bord hadden gezet met tips om hoe je te gedragen bij dergelijke ontmoetingen.

Intussen was het ook al harder beginnen druppelen en dus was het voor mij wel welletjes geweest. Tijd om terug naar de logeerplek te keren