Motorreis - col de Portet d'Aspet

Het was de bedoeling dat vanaf zaterdag, toen ik van Argenton-sur-Creuse naar Malvezie in de Pyreneeën reed, het toeristisch gedeelte van deze reis reeds begon. Je kunt het dan toch niet maken om geen enkele (bekende) col naar boven en/of naar beneden te rijden. 

Ik kwam niet in de buurt van de meest mythische cols, zoals de Tourmalet, en nam dus genoegen met 2 andere: de Col du Menté, die ik niet kende, en de Col de Portet d'Aspet. Deze 2de col is ook (vooral?) gekend bij wielerfans wegens de fatale valpartij waarvan de Italiaanse renner Fabio Casartelli het slachtoffer was bij de afdaling ervan tijdens de Tour de France van 1995.

Aangezien de te overbruggen afstand die dag niet heel groot was en vooral over soms haast lege autosnelwegen ging, had ik dus een ritje samengesteld van bijna 80 km met die twee cols, denkend of hopend dat daar nog wel tijd voor zou zijn, wat ook bleek te kloppen. M'n bedoeling was dan om  even te stoppen bij het gedenkteken dat daar in zijn nagedachtenis werd gezet om er wat ingetogen eer te betuigen of te bezinnen.

Nadat ik in het hotel aangekomen was en ingecheckt ging ik dus maar weer op weg, maar niet zonder eerst te vragen of de donkere wolken die in aantocht leken geen groot gevaar inhielden. Volgens de jongedame niet; zij verwachtte hevige maar wel korte buien en de straten zouden wel berijdbaar blijven voor motorfietsen. 2 van de 3 aannames bleken achteraf toch te kloppen; al bij al niet slecht.

Het eerste kwart of zo van de rit was het nog droog maar daarna gingen de hemelsluizen toch goed open om zich pas op het einde van de rit weer min of meer te sluiten. Gelukkig heb ik m'n regenuitrusting ook bij en had ik die al deels in het hotel aangedaan ( de broek is niet zo eenvoudig aan te trekken en dat gebeurt dan toch iets comfortabeler zittend in een hotelkamer ipv langs de kant van de weg...). Daar ik die wegen niet ken en het een redelijk technisch parcours was en ik niet zo'n heel groot vertrouwen heb in het wegdek van (heel natte) Franse baantjes, deed ik het maar heel kalm aan. Verschillende  van de talrijke haarspeldbochten nam ik zelfs in 1ste versnelling, waar normaal 2de toch zou moeten gekund hebben. Indien ik geen helm had op gehad, zou een oudemeneerenpet wellicht het meest geschikt zijn geweest als hoofddeksel. Een geluk voor mij (en de mogelijke andere partij): heb zo goed  als nooit iemand anders achter mij gehad, zodat ik rustig op eigen ritme kon voortkachelen zonder dat ik iemand hinderde.

La Piccola is wel geschikt voor dergelijke baantjes. Met haar ochottekes 52 pk hoef je niet bang te zijn dat je met te veel vermogen onderweg bent, terwijl haar aanzienlijke koppel voor een voorhistorische tweecilinder net uiterst geschikt is voor kronkelbanen. En het frame kan het ook allemaal  probleemloos aan; de stabiliteit en wegligging zijn dus meer dan behoorlijk  en zouden nog beter zijn met een iets degelijker achterophanging, die het soms wel moeilijk heeft om het allemaal te bolwerken, zodat je meer dan eens op je zadel zit te stuiteren. En de looks, die zijn ook een plezier, iets waar je je zelfs al rijdend van bewust bent.

Jammer genoeg miste ik wel het herdenkingsteken; geen idee of ik er stomweg ben voorbij gereden of dat ik bij het ineenboksen van de rit een vergissing heb gemaakt. Dat zal ik eens terug bij gelegenheid misschien uitzoeken.

Ergens rond 18u -18u30 was ik terug; ruim op tijd dus voor een douche en het avondeten dat om 20u gepland was.
De door hen gekozen Spotify-afspeellijst viel best mee: (hier althans) minder bekende nummers of uitvoeringen van soul-, funk en disconummers. Zorgde 's avonds voor een beetje sfeer in de redelijk lege gelagzaal zonder vervelend te worden.