Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Woensdag had ik als Brussels ambtenaar een (extra) dag verlof wegens het Irisfeest dat het weekend ervoor gevierd werd. En zo kon ik ervan profiteren om op een voor al de rest gewone werkdag naar garage Kegels te gaan om de Saab op te halen. Ze waren ermee akkoord gegaan om het probleem (rechtermistlampje vooraan dat stuk bleek) te vervangen en ergens in hun planning te wrikken. Dit betekende wel dat ik die dag ook weer vroeg uit de veren zou moeten om 's ochtends een trein richting de hoofdstad van de Kempen te nemen. Kwam ook goed uit omdat het voor de Franstaligen deze week nog paasvakantie is, met als nevengevolg gevoelig minder druk verkeer in de hoofdstad. Daarnaast had ik hen nog twee andere euvels gesignaleerd en eentje ervan, een kapot slot links achteraan hebben ze meteen ook maar grotendeels opgelost. Waarvoor dank! 😊 De lichtjes in het dashboard zullen voor een volgende keer zijn, dat zou te tijdrovend zijn geweest voor een ongeplande herstelling. Tot slot hebben ze zo

Dus zondag had ik geen excuus meer om er niet met de motor op uit te trekken. Het was voorzover ik me kon herinneren haast 3 maanden geleden dat La Piccola nog eens buiten gekomen was, dus het werd wel tijd, indien het al niet te laat was voor wat de batterij betrof... Maar ze startte probleemloos 😊 In de week naarstig opzoekingswerk verricht en blijkbaar gaat het park al van 8u 's ochtends open; het kasteel zelf vanaf 10u. Dus ook zondag weer vroeg opgestaan, onder meer omdat het makkelijk anderhalf uur duurt eer ik klaar ben met alles bijeenzoeken en aantrekken en dan nog een grote kop koffie uiteraard. Ergens na 8'en vertrokken en relatief vroeg ter plekke aangekomen. Het park was inderdaad open en een hele tijd was ik er de enige bezoeker; bovendien begon de lucht wat op te klaren. Momenteel staan er verschillende sculpturen in tentoongesteld, wat het lanterfanten nog wat meer veraangenaamde. Pas vanaf halfweg of zo kwam ik de eerste andere bezoekers tegen, een gezin van 4

De oorspronkelijke bedoeling was om zaterdag een (relatief korte) motorrit te doen naar een gekende toeristische plek in Henegouwen. Maar doordat de Saab niet door de technische keuring raakte, kon er wat dat betreft wel eens roet in het eten worden gegooid.  En zo geschiedde ook. Tot zaterdagochtend, vlak na het heel vroege opstaan was het de bedoeling er met de motor op uit te trekken maar toen ik voor beide dagen de weerverwachtingen hoorde, dacht ik ineens dat ik ook kon omwisselen, want voor zaterdag bestond er nog een (grote) kans op regen. Dus kon ik net zo goed die dag de auto wegbrengen; bovendien zou er dan nog iemand bij de dealer aanwezig zijn, dit i.t.t. zondag. Dus met de auto naar Turnhout en met de trein terug, dat was de bedoeling. Alleen was er vorig weekend geen treinverkeer tussen Turnhout en Lier en legde de NMBS er een busdienst in. Daardoor duurde een traject waar de trein zo'n 25 à 30 minuten over doet nu 1u45 minuten... Maar het bood me tegelijk wel de gele

Woensdag 1 mei, Dag van de Arbeid. Naar aanleiding van zijn uitkomen ervan in België, precies 21 jaar geleden blijkbaar, stond deze film om 9 uur geprogrammeerd, dus de kijkers moesten wel erg gemotiveerd zijn om de voorstelling bij te wonen. Gelukkig was het in Cinema Palace, dus vlakbij voor mij. Destijds waren we hem ook gaan bekijken in de bioscoop maar sindsdien had ik hem niet meer op het grote scherm gezien en de dvd was ook al lang niet meer afgespeeld. De stomp in je maag die je toen voelde, is er nog steeds. Een heel rauwe, brute, krachtige film die naast alle dood en geweld toch ook ergens een ode aan het leven is. Gelukkig is er ook wat humor in verwerkt en blijven de bijnamen van de mannelijke personages toch ook goed gevonden. Iets wat in Brazilië een veel voorkomend fenomeen is; denk maar aan al die beroemde voetballers die met hun roepnaam bekend zijn (Pelé om er maar 1 te noemen bijvoorbeeld). Wat de zit voor mij persoonlijk ook verlichtte, waren sommige uitdrukkingen

Niet meer gewoon om om 5u30 op te staan, maar het was nodig, want de Saab 9000 moest naar de jaarlijkse technische controle en daarvoor verkoos ik dit zo vroeg mogelijk te doen, wat neerkwam op een afspraak om 7u15. Net als vorig jaar oogstte hij (of zij?) heel wat bijval bij de (wat oudere) keurders, maar los daarvan werd de wagen ook opnieuw afgekeurd. Toen wegens een defect remlicht, nu wegens een defect mistlampje rechts vooraan. Zal dus opnieuw een rit naar Turnhout worden om hem daar achter te laten. Ik kan er immers niet bij om eraan te werken en eventueel zelf te proberen het lampje te vervangen; daarvoor moet hij op de brug, vermoed ik. Maar de complimentjes en gesprekken waren wel fijn; zo'n auto's zien ze vermoedelijk niet meer elke dag passeren. En nu krijgen ze daar alweer het genoegen om hem een tweede keer in twee weken (of zo) te bewonderen...

Midden vorig jaar 2 art nouveau passen gekocht; een basisversie voor mij en eentje met een extra bezoek aan het Hotel Solvay. Die 2de was een geschenk voor KP. Tot heel recent was de mijne nog niet gebruikt maar een paar weken geleden bezocht ik dan het Hannonhuis en kwam hij dus eindelijk van pas.  Een tijdje geleden waren KP en ik dan overeengekomen om samen het Hotel Van Eetvelde te bezoeken,  ontworpen door Victor Horta en in 1901 voltooid. Sinds vorig jaar is het opengesteld voor het publiek en kan het dus worden bezocht. Afpraak op een maandagochtend in het Centraal Station, wat betekende dat ik niet kon uitslapen, ondanks de dag verlof. Zou een constante worden in de loop van de daaropvolgende dagen... Daar bus 63 genomen tot aan het Ambiorixsquare. Toevallig staat daar ook het Saint-Cyrhuis met zijn buitenissige gevel. Aangezien we geen haast hadden, gingen we daar ook eens naar kijken; bovendien was het mooi weer, wat mooi meegenomen was. Daarna trokken we dus naar het nabij

Sinds ik hier woon, intussen toch al een dikke 2 jaar, en daarvoor evenmin, was ik nog nooit naar Wiels geweest, het niet zo heel ver gelegen centrum voor hedendaagse kunst.  Dus daar diende vroeg of laat toch eens verandering in te komen en zaterdag was het zover. Relatief vroeg opgestaan om iets na 10'en aan de ingang te staan en te merken dat het pas om 11u zou openen (zal me leren de openingsuren niet vooraf te raadplegen...). In plaats van dan maar onverrichterzake weer naar m'n appartement te gaan en eventueel later op de dag terug te keren, dan maar beslist om wat in Vorst rond te wandelen. Gewoon kuieren lijkt me eenvoudigweg de beste manier om een plek echt beter te leren kennen: op het gemak wat lukraak stappen en tegelijk rondkijken. Zo belandde ik op de Guillaume Van Haelenlaan in Vorst, langs dewelke het redelijk aangenaam lijkt om te wonen. Maar intussen wellicht onbetaalbaar voor een modale beurs. Daarna kwam ik uit aan het park van Vorst, dat wat wegheeft van ee

De laatste vrijdag van de maand (april) en dus was het in Cinematek weer tijd voor 2 films voor de prijs van 1 in het kader van het "B tot Z-films"-gebeuren. In april was dit gewijd aan haaien en dus een avondvullend programma gewijd aan die dieren en de angst die ze kunnen inboezemen. Een ervan had ik al gezien, de andere helemaal niet en had er ook nog nooit over gehoord. Lang twijfelde ik of ik wel zou gaan en welke van beide ik dan zou zien; uiteindelijk werd het allebei... a) Mako: the Jaws of Death - William Grefé (1976) Sonny Stein kan dankzij een amulet dat hij kreeg van een Filipijnse medicijnman met haaien praten, een haaienfluisteraar als het ware en tracht hen op die manier te beschermen. Wanneer enkele booswichten snode plannen hebben met Mathilda en Sammy, twee van de haaien waarover hij waakt, wreekt hij zich, met natuurlijk vreselijke gevolgen. Deze film was voor een groot stuk tijdverspilling wat mij betreft. Wat ook opviel: de gedode haaien waren ook echte d

Aangezien deze film al ettelijke weken in de zalen liep, werd het hoog tijd om hem te gaan bekijken, want lang zou dit wellicht niet meer duren. Om allerlei redenen was het er nog niet van gekomen om hem te gaan zien terwijl het thema toch aansluit bij een onderwerp dat me boeit (WOII) en de hoofdactrice in een andere film schitterde die ik onlangs had gezien : Anatomie d'une chute. Maar twee dagen na de tentoonstelling over het surrealisme besloot ik toch maar te gaan; opnieuw in Cinema Palace waar dergelijke films blijkbaar soms relatief lang geprogrammeerd blijven. Deze was een kanshebber voor een Oscar en heeft er vermoedelijk ook daadwerkelijk een of meerdere gewonnen (te tam om het op te zoeken). Deze gaat over Rudolf Höss, de kampcommandant van het concentratiekamp Auschwitz (en daarbij horend het vernietigingskamp Birkenau), en diens gezin. Ze wonen vlak naast het kamp, er enkel van gescheiden door een muur. Sandra Hüller speelt de rol van zijn echtgenote, Hedwig. Ze doen h

Een tweetal weken geleden liet KP me weten dat ze een paar dagen later naar Brussel moest komen voor haar werk maar dat dit wellicht geen hele dag zou duren en dat we elkaar in de loop van de namiddag zouden kunnen zien en eventueel iets samen doen; zij wilde de tentoonstelling over het surrealisme in Bozar wel eens bezoeken. Dat was een goede gelegenheid om elkaar nog eens op "neutraal" terrein te treffen dus voor mij was dat goed. Een halve dag thuiswerken en een halve dag verlof genomen. We zagen elkaar aan het Klein Kasteeltje, waarna we eerst iets gingen eten in een Marokkaans eethuis waar ik onlangs voor het eerst geweest was en me wel beviel; bovendien lag het vlakbij dus dat was praktisch. Na het lekkere eten en een muntthee vertrokken we dan naar Bozar, waar momenteel 3 verschillende tentoonstellingen lopen, waaronder een gewijd aan het Belgisch surrealisme (vooral in literatuur/schrijven en schilderkunst). Er zijn heel veel werken te zien, maar ook gewone "jour

Enkele weken geleden voor het eerst sinds lang nog eens een concertticket gekocht; weet niet meer wanneer het de laatste keer was dat dit gebeurd was, mogelijk dateert dat nog van voor COVID (het concert van BCUC van oktober 2022 was gratis en "Stop Making Sense" was geen echt concert). Of misschien was het toen de oudste zoon en ik naar Jazz Middelheim waren gegaan in augustus '21 om daar Iggy Pop aan het werk te zien en te horen. Ah, en ook nog Les Négresses Vertes in november vorig jaar 😊. En Lucretia Dalt, zowat een jaar geleden. Al bij al best heel wat dus... Plaats van het gebeuren ditmaal: de Club van de Ancienne Belgique, die op een 10-tal minuten te voet van m'n appartement ligt, dus best praktisch. Voor zo'n relatief kleinschalig concert en voor dergelijke muziek is deze veel kleinere zaal een betere keuze dan de grote, waar die avond nog een andere act op het podium stond (weet niet wie).  Het was een primeur voor mij in die zin dat het m'n eerste

...maar in de titel had net zo goed "huis" kunnen staan; onze erfgoedbewakers zijn er blijkbaar zelf nog niet uit hoe het eigenlijk zou moeten heten in het Nederlands. Dan maar de Franse benaming, want daarover heerst blijkbaar meer eensgezindheid?: Hôtel Hannon . Ettelijke maanden geleden had ik me een tweede Art Nouveaupass aangeschaft, die nog tot juni geldig is. Stilletjesaan tijd dus om er toch maar iets mee te doen. Aangezien ik wel zin had in een dagje verlof de vorige week (paasvakantie voor de Nederlandstalige jeugd) en het vrijdag wel een relatief rustige dag leek op het werk, leek dat me een geschikt moment. Bovendien zou het ook nog relatief mooi weer worden, wat meegenomen was. En van die gelegenheid maakte ik dan maar gebruik om een bezoek aan het herenhuis te boeken. Reservatie, de verplaatsing met metro en tram er naartoe en het bezoek zelf verliepen alle vlot. Ook het aanmelden was een fluitje van een cent en na de inkomhal, waarvan de schoonheid je mogelijk

zogezegd bedoeld om u als lezer, luisteraar of kijker te helpen een keuze te maken voor de verkiezingen later dit jaar, een service die men u als het ware "gratis" aanbiedt. Volgens mij meer bedoeld om volk te lokken naar en interesse te kweken voor de websites waar ze te vinden zijn en dus reclame te maken voor zichzelf. brrr, ik keek al erg op tegen de nakende verkiezingscampagne maar nu die echt van start lijkt te zijn gegaan volgens de media, komt het al bijna m'n oren uit, louter vanwege alle verwijzingen naar die stemtests. De cartoon van Zak vandaag zat er wat dat en mij betreft wel helemaal op. Zelf begin ik intussen ook tot de gedesillusioneerden te behoren m.b.t. de wijze waarop in ons land politiek gevoerd wordt, dus die verkiezingscampagnes wekken intussen eerder ergernis op i.p.v. interesse en ik tracht het gelaten aan me voorbij te laten gaan. Jammer waarschijnlijk en misschien zal het deze keer nog geen effect hebben op m'n stemgedrag, al blijft blanco

Vorige week zondag werd er in een Ukkels cultureel centrum een documentaire getoond over Iran; de maker was persoonlijk aanwezig en zou het commentaar verzorgen. Enkele dagen ervoor had een collega me erop attent gemaakt en gepolst of het me interesseerde om er mee naartoe te gaan.   Echter, door een dramatische gebeurtenis vrijdagavond (die van de quiz) dreigde alles op de helling komen te staan. Maar zondagochtend bleken de sterren toch redelijk gunstig en door het mooie weer besloot ik van mijn kant er toch maar naartoe te gaan, alleen als het moest, in gezelschap als dat toch bleek te kunnen. Dan had ik er op z'n minst toch een uitstapje naar Ukkel van gemaakt. En uiteindelijk bleek de persoon in kwestie er ook wel wat behoefte aan te hebben de zinnen te verzetten en kwam die ook afgezakt, zodat we met twee waren. Bij de inkomprijs was ook een ontbijt inbegrepen, dus daar hebben we ons dan maar te goed aan gedaan (relatief want de croissants waren niet speciaal goed en de koffi

Maandag 25 maart was een uitermate vermoeiende dag geweest, waarna ik bij thuiskomst al languit in de zetel lag te suffen toen plots de telefoon afging. WD, het tijdelijke hoofd van onze communicatiedienst die me vroeg of ik diezelfde avond nog een mail zou kunnen sturen naar alle personeelsleden i.v.m. een quiz die de politiezone Zuid in samenwerking met onder meer Safe.brussels organiseerde, een dikke 10 dagen later. Bedoeling was een warme oproep te doen aan het voltallig personeel om zich in groten getale in te schrijven voor het evenement in kwestie. Dat gebeurde het liefst nog dezelfde avond omdat er nog maar relatief weinig tijd over was (laattijdige verwittiging?). Probleem: vanuit m'n eigen mail kon ik niet iedereen aanschrijven, daarvoor moest ik een ander adres gebruiken maar daar kon ik dan weer vanop afstand niet in, dus zat er niets anders op dan weer naar kantoor te gaan en van daaruit de mail te versturen. Zo gezegd, zo gedaan en zowat en uur later was ik weer terug

Een Spaanse film over een bedrijfsleider die voor de schone schijn (en een zoveelste prijs die hij hoopt in de wacht te slepen voor zijn onderneming die industriële weegschalen verkoopt) een beeld ophangt van begaan te zijn met zijn werknemers. Vermoedelijk is dat ook zo zolang zijn imago niet geschaad wordt, maar hij heeft toch een aantal verborgen en veel minder aangename kantjes... Xavier Bardém is de "hoofdattractie" in deze film en o, wat acteert hij goed als op het eerste zicht goedmoedige bedrijfsleider, zoals in de scène waarin zijn blik in een fractie van een seconde verandert begripvol naar ijskoud, afhankelijk van tegen wie hij praat (zijn vrouw of de stagiaire met wie hij iets gehad heeft maar die daarna een bedreiging vormt). Daarnaast zijn er nog wat nevenpersonages waarvan de bewaker van de fabriekssite en de ontslagen werknemer me het meest opvielen qua komisch gehalte; beide spelen in weerwil van de omstandigheden en hun (ex-)baas een soort van (komisch) duo

Het bezoek aan de Hoffmann-tentoonstelling had nog een paar neveneffecten: - ik zag een deel van het museum dat ik mogelijk nog nooit eerder had gezien. Zou het kunnen dat een deel ervan een stuk ouder is dan de rest. Die indruk gaf me althans de aanblik van een binnenplaats, die wat van een kasteeltuin weg had of het binnenplein van een abdij, maar mogelijk is dat gewoon valse oude architectuur. Misschien moet het maar eens worden opgezocht. Wat intussen gebeurde, al vond ik eigenlijk amper iets maar het gebouw zou toch eerder van de 19de of 20ste eeuw dateren. - binnenin stond ook een groot standbeeld van Leopold II dat vroeger buiten stond, maar werd weggehaald. Binnen stond er wel een plaatje bij met meer uitleg, waarop onder meer stond dat ze het beter vonden om het beeld nog wel tentoon te stellen mits er wat duiding bij stond. Persoonlijk vind ik dat ook de beste benadering; laat de beelden in de mate van het mogelijke staan maar met uitleg erbij over de gevolgen van zijn beleid

Een mopperbericht om er niet mee op m'n lever te blijven zitten 😁  - De VRT bakt het precies elk jaar wat bruiner met de hype die ze creëert rond de Ronde van Vlaanderen. Er is al jaren geen ontkomen aan, tenzij je niet naar die zenders kijkt of luistert en ook nu weer werd het op den duur ergerlijk... - het zomeruur: hoeft er van mij niet te komen en mag gerust worden afgeschaft. - het hele gedoe dat de VRT organiseerde rond een bewustmakingsprogramma omtrent borstkanker met als apotheose een aantal bekende vrouwen die in het casino van Oostende een heuse stripteaseshow zouden geven. Op zich zal dat ongetwijfeld zijn nut hebben, maar dat er ook een week lang rond de hele aanloop er naartoe een programma moest worden gemaakt, waar je dan ook nog meermaals daags een spot voor te zien kreeg, pfff. De VRT is wel sterk in het zichzelf in de bloemetjes zetten en reclame maken voor zijn eigen programma's en verwezenlijkingen of zelf "nieuws" te creëren en extra in de verf

Na een drukke zaterdag me 's avonds maar in de zetel geïnstalleerd om naar een opgenomen film te kijken: C'mon C'mon. Met als grootste blikvanger een weer uitstekende Joaquin Phoenix. Maar de sterren in deze film zijn eigenlijk de kinderen die erin spelen en niet alleen het neefje van het hoofdpersonage. Geen idee of de antwoorden van de kinderen in het script stonden of authentieke antwoorden waren op vragen die hen werden gesteld maar er spreekt wel een grote maturiteit uit. Ze hebben het over hoe volwassenen omgaan met hen en de wereld rond zich en dat dit niet noodzakelijk de beste manier is. Johnny, een radioreporter moet een tijd op zijn in Los Angelos wonende, soms wat vreemd gedrag vertonende neefje, Jesse, letten omdat zijn zus/diens moeder zich om haar mentaal zieke ex (en vader van Jesse) moet gaan bekommeren. In plaats van de hele tijd in LA te blijven, keert hij met de jongen terug naar New York om daar zijn werk voort te zetten. De film draait om de interactie

In mijn streven om m'n gemeente en stad-gewest beter te leren kennen trok ik zaterdagnamiddag voor het eerst naar het Scheutbospark ; mogelijk het grootste park van Sint-Jans-Molenbeek en gelegen aan de westelijke rand ervan, zowaar grenzend, stelde ik later vast, aan Vlaanderen! Het weer was die dag op z'n zachtst gezegd wisselvallig maar in de namiddag leek het erop dat het droog zou kunnen blijven. Daarnaast was de zin om toch in een of ander park te gaan wandelen (Dudenpark was anders het alternatief geweest) toch groter dan me te laten afschrikken door neerslag of wind. Om daar te geraken, nam ik aan metrostation Ribeaucourt bus 65, al heeft die het zaterdag in de buurt van de Gentsesteenweg wel moeilijk om vooruit te komen; het verkeer zit daar op namiddagen steevast strop. Maar hij is er uiteindelijk wel geraakt, aan zijn eindhalte Machtens, net aan de rand van het park. In het park zelf zijn ook nog een aantal vijvers; je zou je haast in Woluwe wanen en toch is dit echt

Het BANAD-festival, hoewel vorig weekend afgelopen, kreeg bij mij nog een staartje in de vorm van een bezoek aan de tentoonstelling gewijd aan de Oostenrijkse architect Josef Hoffmann , te bezoeken in het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis in het Jubelpark. Hoffmann (1870-1956) is hier vooral bekend als de architect van het Stocletpaleis (voltooid in 1912), wat niet heel ver van het Jubelpark ligt. Een opvallend gebouw, niet alleen door de indrukwekkende buitenkant maar het interieur moet net zo, indien niet meer, overweldigend zijn. Alleen valt dat moeilijk na te gaan, want er mag zo goed als niemand binnen... Daardoor alleen al fascineert het gebouw reeds decennialang liefhebbers van architectuur... en design, want hij ontwierp niet alleen het huis op zich maar ook de meubels en vele decoratieve elementen binnenin. Hij was een van de meest vooraanstaande vertegenwoordigers van de Wiener Secession en was daarnaast medeoprichter van de Wiener Werkstätte. De tentoonstelling ga

Voor gisterenavond twijfelde ik tussen 2 mogelijkheden: gewoon binnen blijven of naar Cinema Palace gaan om nogmaals naar "Stop Making Sense" te gaan kijken, ditmaal om 21u30. Gezien het relatief late uur dacht ik al een paar weken dat ik dat misschien niet meer zou redden. Maar hoe dichter vrijdagavond kwam, hoe meer de tweede optie me het waarschijnlijkst leek. Echter, vrijdagnamiddag kreeg ik dan plots de vraag of ik geen zin had in een tweede avond Scandinavian Sins. De vraag verbaasde me, want ik dacht dat Offscreen het vorige weekend afgelopen was. Dat klopte blijkbaar maar Cinematek breidde er toch nog een vervolg aan, dit in het kader van hun "B tot Z"-reeks elke laatste vrijdag van de maand. De eerste film betaal je, de tweede kun je dan gratis bekijken (of je betaalt enkel voor de tweede, dat kan vermoedelijk ook). Na aanvankelijke twijfel besloot ik toch maar een ticket te kopen voor de 1ste, wat me dus meteen toegang verleende tot de 2de, al moet je het

Het was de bedoeling BANAD dit jaar af te sluiten met een bezoek aan de baden van Sint-Joost-ten-Noode, maar blijkbaar mocht het vorig weekend qua zwembadtoerisme niet zijn, want dat bezoek werd een paar dagen ervoor zonder opgaaf van reden afgelast. Wie zich daarvoor had ingeschreven, kon wel een alternatief kiezen uit een beperkte waaier van andere gebouwen. Of zich gewoon laten terugbetalen. Mijn keuze viel uiteindelijk op de oogkliniek van dokter H. Coppez , iets wat ik helemaal niet kende. Maar bij het bezoek aan het Riez-herenhuis een weekend eerder had een bezoeker de naam laten vallen, want... de oogkliniek werd namelijk gebouwd door dezelfde architect; de u intussen ook al bekende Jean-Baptist Dewin, die het in 1912 bouwde. Van alle deze editie bezochte gebouwen, is dit dus het oudste, maar ook een van de strakste aan de buitenkant, wat toch wel opvallend is, aangezien het tot de art nouveau wordt gerekend. Het bevindt zich aan de Tervurenlaan en oogt van buiten nog relatief s

Vandaag vernomen dat onze beruchtste vakbondsafgevaardigde veel respect voor mij zou hebben. Geen idee of het klopt en ik voel dat ook zo niet aan. In het verleden heeft hij me al een hele tijd als mikpunt van zijn aanvallen in het vizier genomen, maar dat ligt intussen al ruim 10 jaar achter ons. Echter, de persoon in kwestie is qua gedrag zo onvoorspelbaar en wispelturig, iets wat ik vaak van nabij kan "gadeslaan", daarbij vaak wild om zich heen schoppend om zo zijn achterban te "bewijzen" dat zijn vakbond hun belangen wel degelijk en duidelijk zichtbaar verdedigde, dat je je vaak afvraagt wanneer het nog eens jouw beurt gaat zijn. Het was onze adjunct-directeur-generaal die dit zei na me te hebben bedankt of gefeliciteerd voor een antwoord op een mail van de vakbondsman in kwestie (waar ik overigens eerst 2 dagen over getalmd had...). Het viel me moeilijk dat te geloven, maar hij (de ADG) leek het wel te menen. Toch kon ik maar moeilijk een houding geven en stond