Wiels: Jef Geys en Oscar Murillo

Sinds ik hier woon, intussen toch al een dikke 2 jaar, en daarvoor evenmin, was ik nog nooit naar Wiels geweest, het niet zo heel ver gelegen centrum voor hedendaagse kunst. 

Dus daar diende vroeg of laat toch eens verandering in te komen en zaterdag was het zover.
Relatief vroeg opgestaan om iets na 10'en aan de ingang te staan en te merken dat het pas om 11u zou openen (zal me leren de openingsuren niet vooraf te raadplegen...). In plaats van dan maar onverrichterzake weer naar m'n appartement te gaan en eventueel later op de dag terug te keren, dan maar beslist om wat in Vorst rond te wandelen. Gewoon kuieren lijkt me eenvoudigweg de beste manier om een plek echt beter te leren kennen: op het gemak wat lukraak stappen en tegelijk rondkijken. Zo belandde ik op de Guillaume Van Haelenlaan in Vorst, langs dewelke het redelijk aangenaam lijkt om te wonen. Maar intussen wellicht onbetaalbaar voor een modale beurs.
Daarna kwam ik uit aan het park van Vorst, dat wat wegheeft van een uitloper van het grotere en er vlak naast gelegen Dudenpark.

Er zijn echter grote (onderhouds- of herinrichtings?) werken bezig in het park van Vorst en het is maar deels toegankelijk. Het hele bovenste gedeelte is afgesloten, dus dan maar rond dat gedeelte gestapt, naar de huizen kijken die op het park uitkijken. Sommige daarvan zijn toch wat speciaal en er is een duidelijke invloed van de art nouveau.

Maar tegen 11 uur was het dus stilletjesaan tijd om terug naar Wiels te gaan.
Daar loopt immers tot half mei "Je ziet niet wat je denkt te zien", een tentoonstelling gewijd aan de Kempische artiest Jef Geys, waarin veel van zijn werk te zien is, over 2 verdiepingen.  
Wie meer over hem te weten wil komen, kan dit artikel lezen. Hij woonde heel zijn leven in de Kempen maar dat betekende hoegenaamd niet dat zijn leefwereld zich tot die streek beperkte. De man had blijkbaar een erg ruime blik. Daarnaast gaf hij ook nog les.

Sommige van de tentoongestelde werken waren kritisch, andere grappig, maar de meeste snapte ik eigenlijk gewoon niet (niet moeilijk). En er waren toch ook wel wat esthetisch mooie zaken te zien.

Op een andere verdieping werden dan nog werken van een jonge Colombiaanse artiest getoond: Oscar Murillo. Blijkbaar was het uitgerekend die dag de laatste van de aan hem gewijde tentoonstelling. Ik snapte er evenmin iets van, maar plots kwamen de op dat moment aanwezige bezoekers niets vermoedend terecht in een performance van een aantal "dansers" die plots opdaagden; dit omdat het de laatste dag was.
Dat gaf wel een extra cachet aan het geheel.
Na het 10 à 15 minuten te hebben aangekeken, ging ik om het bezoek af te sluiten nog naar het dakterras om wat van het zicht op Brussel te kunnen genieten.