Cidade de Deus - Fernando Meirelles en Kátia Lund (2002)

Woensdag 1 mei, Dag van de Arbeid.
Naar aanleiding van zijn uitkomen ervan in België, precies 21 jaar geleden blijkbaar, stond deze film om 9 uur geprogrammeerd, dus de kijkers moesten wel erg gemotiveerd zijn om de voorstelling bij te wonen. Gelukkig was het in Cinema Palace, dus vlakbij voor mij.

Destijds waren we hem ook gaan bekijken in de bioscoop maar sindsdien had ik hem niet meer op het grote scherm gezien en de dvd was ook al lang niet meer afgespeeld.
De stomp in je maag die je toen voelde, is er nog steeds. Een heel rauwe, brute, krachtige film die naast alle dood en geweld toch ook ergens een ode aan het leven is.

Gelukkig is er ook wat humor in verwerkt en blijven de bijnamen van de mannelijke personages toch ook goed gevonden. Iets wat in Brazilië een veel voorkomend fenomeen is; denk maar aan al die beroemde voetballers die met hun roepnaam bekend zijn (Pelé om er maar 1 te noemen bijvoorbeeld).
Wat de zit voor mij persoonlijk ook verlichtte, waren sommige uitdrukkingen in het Portugees die ik ook kende.

Het verhaal is bij velen bekend: hoe een sloppenwijk het toneel wordt van een drugsoorlog tussen dealers en daarnaast, meer naar het einde toe, ook de vuile rol belicht van de politie in dit alles.
De psychopaat Dobbeltje (later Kleine Zé) en Wortel vechten een heel bloederige strijd uit om de controle over de drugshandel en daarbij wordt niets of niemand ontzien. De andere inwoners doen ofwel mee met de ene of andere of trachten gewoon tussen de kogels door hun leven te leiden.
Uiteindelijk verliezen ze allebei en staan er (wannabe) opvolgers op.
Er is ook een klein beetje plaats voor romantiek en puber- en jeugddromen.

Toch blij dat ik die film opnieuw ben gaan bekijken. Ook vanwege de toch wel geslaagde soundtrack.