C'mon C'mon - Mike Mills (2021)

Na een drukke zaterdag me 's avonds maar in de zetel geïnstalleerd om naar een opgenomen film te kijken: C'mon C'mon.

Met als grootste blikvanger een weer uitstekende Joaquin Phoenix. Maar de sterren in deze film zijn eigenlijk de kinderen die erin spelen en niet alleen het neefje van het hoofdpersonage.
Geen idee of de antwoorden van de kinderen in het script stonden of authentieke antwoorden waren op vragen die hen werden gesteld maar er spreekt wel een grote maturiteit uit. Ze hebben het over hoe volwassenen omgaan met hen en de wereld rond zich en dat dit niet noodzakelijk de beste manier is.

Johnny, een radioreporter moet een tijd op zijn in Los Angelos wonende, soms wat vreemd gedrag vertonende neefje, Jesse, letten omdat zijn zus/diens moeder zich om haar mentaal zieke ex (en vader van Jesse) moet gaan bekommeren. In plaats van de hele tijd in LA te blijven, keert hij met de jongen terug naar New York om daar zijn werk voort te zetten.

De film draait om de interactie tussen beide en de soms weerbarstige communicatie. Uiteindelijk lijkt het erop dat Johnny evenveel leert van Jesse als omgekeerd.
Er zitten enkele ontroerende en -voor mij- confronterende scènes in de film (onder meer wanneer Jesse Johnny uitvraagt over zijn grote, intussen teloor gegane liefde). De kinderloze Johnny probeert eerlijk te antwoorden op sommige van de netelige vragen en slaagt daar doorgaans wel in. Omgekeerd raakt Jesse ook relatief snel op hem gesteld en hij helpt wat met de technische kant van de interviews met de kinderen.

Weliswaar trage maar wel mooie film die ik uit eigen beweging wellicht niet zou hebben opgenomen maar om een of andere reden kreeg de beknopte beschrijving me toch over de streep en gelukkig maar.