Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Geen nieuwjaarsreceptie dit jaar op het werk, maar wel een personeelsfeest. Om de eenvoudige reden dat we dit jaar dit evenement mochten houden in het stadhuis van Brussel, maar dat dit niet eerder kon dan op 29 februari. Een primeur voor mij en ik was wel benieuwd hoe het er daarbinnen uitzag. Meteen na aankomst mochten we ons al aan allerlei drankjes en minihapjes te goed doen en na de obligate speeches door diegene die het voor elkaar had gekregen en ook de directeur-generaal/korpschef kon iedereen die dat wenste profiteren van een gevarieerd aanbod eten. Er waren 4 "standjes" waar je iets aan kon gaan halen. Wat gebabbeld met verschillende collega's, ook al is dit een oefening waar ik helemaal niet in uitblink, zelfs liever vermijd en daarna kreeg wie dat wenste nog een rondleiding in verschillende van de zalen van het stadhuis. De foto boven is er een van de gotische zaal, waar blijkbaar de mensen moeten wachten die gaan huwen in de trouwzaal ernaast. Al de zalen die...

4 dagen na het visuele en auditieve geweld van The Birthday Party was het (eindelijk nog eens...) in Cinema Palace te doen. Weken eerder had ik namelijk vernomen dat "Stop Making Sense" er zou worden gespeeld, in een gerestaureerde versie. Het is dit jaar immers 40 jaar geleden dat de film uitkwam. Toen werd hij door velen beschouwd als de beste concertfilm die ooit gemaakt was en blijkbaar zijn heel wat mensen die mening nog steeds toegedaan. Stukken uit 3 verschillende concerten worden er tot een film gesmeed. De film toont de groep op het toppunt van zijn kunnen als liveband. Nadien hebben ze ook geen grote tournees meer gemaakt en na nog enkele studioalbums hielden ze het in 1991 voor bekeken. Heb dus zelf nooit een concert van hen bijgewoond. Het zou voor mij de eerste keer zijn dat ik hem in een bioscoopzaal zou zien en toch heeft deze film een bepalende rol gespeeld in mijn muzikaal traject. Tot 1984 luisterde ik hoofdzakelijk naar hitparademuziek; wij kijken/luisterde...

2 keer op 5 dagen gaan kijken naar films over of van exponenten uit de jaren '80. Dit was de eerste. Maandag een documentaire over The Birthday Party, een beruchte Australische groep met als bekendste lid Nick Cave (die bekendheid kwam vooral veel later). De film was geprogrammeerd door Cinéma Aventure pal in het centrum van Brussel. Er was al een eerste voorstelling rond 15u30 en daarna nog eentje 's avonds, rond 19h30, wat ongebruikelijke momenten, zeker een maandagmiddag. Maandag is een werkdag, dus ging ik 's avonds. De film zou worden geprojecteerd in zaal 3, een kleine zaal onder de andere 2, met enkele tientallen zitplaatsen, die echter zeker niet allemaal bezet waren, en een relatief klein scherm. Het geheel zorgde voor een wat intimistische setting. De meeste andere toeschouwers waren nog wat ouder dan ik, maar er waren ook een handvol jongere mensen. Sommigen (ik vermoed van de ouderen) lieten zich tijdens de film ook meeslepen en waren soms duidelijk hoorbaar ent...

...heb er eindelijk ook een, na jaren de kat uit de boom te hebben gekeken en (geduldig) gewacht. Een Loewe Puzzle (weekend) bag . Loewe is een Spaans luxemerk, gespecialiseerd in onder meer lederen kledij. Nieuwe kleren of andere spullen ervan zou ik me niet kunnen/willen veroorloven, maar tweedehands heb ik wel al een aantal zaken op de kop kunnen tikken, vaak tot m'n tevredenheid en indien van leer is dat inderdaad verbazingwekkend zacht en soepel. In het najaar van 2016 maakten we een citytrip naar Sevilla en dienden we in Madrid Barajas over te stappen voor een vlucht naar Andalusië. Tijdens het rondkuieren daar kwamen we voorbij de luchthavenwinkel van Loewe. Waarom weet ik niet, maar m'n nieuwsgierigheid werd gewekt (kende dat merk toen helemaal niet), mogelijk door de handtassen die er uitgestald waren, waaronder een aantal Puzzle-handtassen (voor dames), een item dat een of twee jaar eerder uit kwam. De vorm trok m'n aandacht en toen de dames in de boetiek er nog w...

...een week waarin de krant elke dag in de bus zat!  was intussen alweer een tijd geleden. In het begin meldde ik een niet-geleverde krant niet omdat het nog -redelijk- sporadisch gebeurde, maar sinds enkele maanden doe ik het toch consequent. Vooral om de statistieken te voeden; in het Brusselse schijnt de betrouwbaarheid op dat vlak niet optimaal te zijn, integendeel, het lijkt wel of men tracht om de NMBS de loef af te steken, wat toch kan tellen. Sinds een tijdje merkte ik dat er met m'n meldingen effectief rekening wordt gehouden; niet omdat de bedeling merkbaar beter verloopt, maar omdat er geld teruggestort wordt van edities die ik niet ontvangen heb. Da's  natuurlijk wel een fijn neveneffect waar ik niet op gerekend had, en ook wel correct.

De vorige filmvoorstelling in Palace was al haast twee weken geleden; ik begon de plek dus bijna te missen... Vanmorgen kwam het idee in me op om hun programma voor vandaag eens te bekijken en tegen de middag werd deze film gespeeld. De andere die ik eventueel wel wilde zien, zal nog wel enkele weken op het programma staan, dus aangezien er niets gepland had, besloot ik deze te gaan bekijken. Het is een Belgische film die minstens geïnspireerd is op de geruchtmakende zaak van een advocaat die de slachtoffers van de zaak-Dutroux, intussen bijna 30 jaar geleden, bijstond maar zich zelf ook schuldig had gemaakt aan pedofiele daden. Het grootste deel van de film wordt gefocust op de vrouw van de advocaat en hoe zij de dagen voor en na de publieke bekendmaking van de feiten beleeft. Blijkbaar heeft ze 25 jaar lang gezwegen, vanwaar ook de naam van de film. Zelfs tegenover de onderzoekers van de politie komt ze er na dramatische gebeurtenissen amper of niet toe te praten. Om haar gezin bijee...

is dan toch niet helemaal onopgemerkt voorbij gegaan. Op persoonlijk vlak niet door toch een korte maar deugddoende mailcorrespondentie, waarna een lange en vermoeiende werkdag volgde met af en toe een emotionele gedachte, afgesloten met zelfgemaakte spaghetti, iets wat ik haast nooit klaarmaak op vrijdag. Als het ervan komt, is het eerder zondag maar nu dus een uitzondering (het vlees lag dan ook alweer 2 dagen in de koelkast te ontdooien...), net zoals dat vroeger in Turnhout de traditionele vrijdagavondmaaltijd was. Noch op het wereldtoneel met het plotse maar niet geheel onverwachte nieuws van het overlijden van Aleksej Navalny in een Siberisch strafkamp. Zonder echt goed te weten waar hij eigenlijk voor stond, valt niet te ontkennen dat hij een bijzonder moedig man was, die ook humor gebruikte in zijn strijd tegen het autocratische, bijzonder cynische en nietsontziende regime in zijn land. Het nieuws deed me toch ook iets. Rust in vrede.

de twee zwaantjes die vorige zondag mevrouw zagen oversteken toen het rood voor haar was. De artiekerig-zweverige dame, zoals je er in deze buurt wel vaker ziet, negeerde het rood licht voor voetgangers net op het moment dat er 2 gemotoriseerde politieagenten langsreden. Tja, toch wel wat provocatief en er restte hen eigenlijk ook weinig anders dan haar te berispen. Zij beweerde dat ze het niet gezien had, want aan het dromen. Mij ontlokte het voorval toch wel een glimlach en tegen mij bevestigde ze nogmaals dat ze er gewoon niet op gelet had. We hebben elkaar nog een fijne zondag toegewenst.

  Zaterdag, iets na 4 uur 's middags krijg ik een bericht van een vriend. Of ik soms zin had om met hem naar de voetbalwedstrijd Union - Westerlo te gaan kijken? Zoals bijna steeds als hij me iets voorstelt om te doen, twijfel ik eerst toch wat, maar uiteindelijk stemde ik toch relatief snel toe, ook omdat de wedstrijd al om 18h15 geprogrammeerd stond, dus heel veel tijd was er niet meer te verliezen. Hij is al enkele jaren een trouwe supporter van de Brusselse traditieclub en woont vele van hun wedstrijden bij. Ter plekke afgesproken, wat voor mij heel eenvoudig was, want ook nu weer tram 82 nemen aan de vlakbij gelegen halte en gewoon afstappen in de buurt van het Dudenpark. Eitje! Daar kwamen we nog twee voetbalmaten van hem tegen en dan konden we naar binnen, wel niet via de geklasseerde gevel, die tribune is blijkbaar voorbehouden voor de VIP's terwijl wij ons bij het gewone volk gingen zetten in de (eveneens geklasseerde?) statribune. Eigenlijk ervoor, want de eerste helf...

Ernst Jossa, een schijnbaar onhandelbare  Jenische  jongen, wordt tijdens WOII in nazi-Duitsland in een inrichting geplaatst. Er wordt hem duidelijk gemaakt dat dit zijn laatste kans is, maar voor wat? Dat wordt de kijker niet meteen uitgelegd, maar je hebt wel een vermoeden. Op het eerste zicht lijkt de directeur van de instelling, die hem "verwelkomt", inschrijft en die waarschuwing geeft, een aimabel man. De jongen moet er samenleven met andere door de nazi-doctrine uit de samenleving verbannen mensen, meestal kinderen; fysiek en/of mentaal gehandicapten of onaangepasten. Langzaamaan wordt duidelijk dat de instelling deze mensen niet zomaar opvangt; ze maakt deel uit van Aktion T4 , een uitroeiingsprogramma, gericht op ongewensten doden, elimineren, meer bepaald dus mensen die de zuiverheid van het Arische ras in het gedrang zouden kunnen brengen. Ernst integreert zich geleidelijk in de gemeenschap en komt daarbij relatief goed overeen met sommige van de andere "gaste...

De handelsruimte onder m'n stek is intussen ingericht en de zaak open: het gaat om een wasserette. Ik (en vooral m'n katten?) heb het soms geweten; tijdens weekends en vrije dagen werd er al eens in gewerkt (dus vermoedelijk zeker op werkdagen) wat duidelijk te merken was: kabaal door het boren enz. Maar dus intussen is die al ettelijke weken geopend. Tot nu toe is daar niets mis mee, al verdachten blijkbaar sommigen in het gebouw de zaak van het meermaals doen afgaan van het brandalarm (rookontwikkeling?). M'n persoonlijke gok ging naar jongeren die in een of andere ruimte aan het roken waren. Geen idee wat het uiteindelijk was; intussen is het toch weer enkele weken geleden. Wat mij wel goed uitkomt: er staan niet alleen wasmachines maar ook enkele droogkasten. Normaal gezien heb ik hier een rekje waar ik alles aan hang, ook de 'kookwas'. Maar de handdoeken voelden eens gedroogd altijd zo ruw aan, terwijl ik er een grote heb van een chic merk die ik tot nu toe, do...

Deze week toch 2x akelig nieuws vernomen over personen die ik een (heel klein) beetje kende, wat je toch weer doet mijmeren of nare herinneringen oproept... a) D. met wie ik het voorbije jaar tweemaal in eenzelfde quizploeg zat, maakt nu blijkbaar hetzelfde mee als ik een dikke 2 jaar geleden. Zijn vrouw heeft hem laten weten dat het over is en hij zou dit niet hebben zien aankomen. Veel meer weet ik er ook niet van, maar het nieuws deed me wel schrikken, naast de mededeling van onze gemeenschappelijke kennis dat het toch zo'n brave mens is die je zoiets niet toewenst. Ook hier kinderen in het spel en (veel meer) bezittingen... Verschillende weken geleden zat hij nog nietsvermoedend met ons ploegje mee te doen voor een ereplaats. Zijn gemoedsgesteldheid zal nu wel radicaal anders zijn. Daarnaast gisteren nog gelezen dat een lotgenote na verschillende jaren ook weer "van 't straat is"; des te beter voor haar, maar het drukt je wel opnieuw met je neus op je eigen onverm...

Voor de start van "Robot Dreams" vorige zaterdag werden de aanwezige kijkers erop gewezen dat Cinema Palace 2 dagen later een film van de iconoclast John Waters zou vertonen: "Serial Mom". Een buitenkans eigenlijk, want vaak worden de films van deze regisseur niet geprojecteerd, wegens als te schokkend beschouwd door velen. Zelf had ik er nog nooit een op groot scherm gezien, wat maakte dat ik lang twijfelde om te gaan, maar maandagavond besloot ik het er ondanks de vermoeidheid toch op te wagen. Ik ben zeker geen kenner, maar John Waters kan gerust worden beschouwd als een van de meest controversiële Amerikaanse filmregisseurs van de jaren '70 (en '80?), wegens verschillende opzettelijk provocerende prenten die hij maakte. Het was hem zeker niet alleen om de viezigheid te doen, maar vooral om de VS een spiegel voor te houden en minder fraaie kanten van de Amerikaanse mentaliteit aan te klagen of de "American way of life". Een van zijn epithetons w...

de jongste zoon en zijn mama zijn bezig aan een citytrip in Rome. Zorgt bij mij toch wel voor een fijn gevoel dat ze zoiets met hun tweetjes doen; ben blij voor hen alletwee. Zal voor beide hopelijk toch verrijkend zijn op verschillende vlakken. 😊 Hopelijk verloopt alles naar wens en komen ze ook weer behouden aan.

Minstens 15, mogelijk al 20 jaar geleden hoorde ik in de vroege ochtend een radiospot voor een bekend Duits automerk, dat adverteerde met een gedeelte van een aria (die ik niet kende). De stem zei onder meer dat het om een opera van Dvorák ging, wat natuurlijk een eventuele zoektocht al erg vergemakkelijkte, want het stuk muziek was zo mooi dat m'n aandacht getrokken werd. Het bleek dus om "Rusalka" te gaan ; waarvan ik later natuurlijk ook een uitvoering kocht. Enkele maanden geleden bood m'n Ukkelse connectie me dan de mogelijkheid om deze opera in Luik te gaan bekijken en beluisteren. Zij ging niet, dus vertrok ik eergisteren alleen naar Luik; aangezien 1ste klasse maar zo'n 10 euro duurder was dan 2de, koos ik daarvoor om zo niet in het rumoer te hoeven zitten. Gelukkig lijken op zondag de treinen vrij stipt te rijden of althans toch op de lijn Brussel-Luik. Het begin was gepland om 15u en iets voor 19u was het gedaan; redelijk lang dus (inclusief 2 pauzes). M...

Deze week in metrostation Simonis/Elizabeth een (voor mij) opvallende verschijning gezien: een jonge vrouw met hoofddoek (ok, da's hier haast de norm geworden...). Dat kledingstuk wordt door ons geseculariseerde blanken al snel gezien als een middel tot onderdrukking door het patriarchaat en meer bepaald moslimmannen. Een symbool van de volgens sommigen nog haast achterlijke ideeën/gewoontes die deze bevolkingsgroepen nog steeds zouden hebben. Tegelijk liep ze met een heel stuk van haar buik en ook haar navel bloot. Op mij maakte dat dus een vreemde indruk. Enerzijds naleven van religieuze (of andere?) voorschriften, maar tegelijk deze uitdagen door andere lichaamsdelen op en bloot te tonen. Als dat niet modern (en misschien rebels) is?

Vanmiddag naar een misschien wat minder voor de hand ligggende film gaan kijken: "Robot dreams", een animatiefilm die al enkele weken in onze zalen speelt. Ook nu weer een prent van een onafhankelijke, Europese studio, van de Spanjaard Pablo Berger. De film is een mooie, zelfs ontroerende maar niet melige ode aan de vriendschap. Vriendschap tussen Dog en Robot (zo heten de personages gewoon). Er wordt in de film ook niet gepraat, dus da's wel makkelijk voor anderstaligen. De film speelt zich af in het New York van het einde van de jaren '70-begin jaren '80. Dog voelt zich eenzaam en besluit op een dag na het zien van een reclamefilmpje op tv om een robot te kopen die hem gezelschap kan houden. Dit plan lukt wonderwel en beide kunnen het uitstekend met elkaar vinden, tot de dag dat Robot defect raakt na een dag aan het strand en Dog met pijn in het hart gedwongen is hem daar achter te laten. Aangezien het de laatste dag was dat het strand open was tot de 1ste juni ...