Sportieve verrassing

 

Zaterdag, iets na 4 uur 's middags krijg ik een bericht van een vriend. Of ik soms zin had om met hem naar de voetbalwedstrijd Union - Westerlo te gaan kijken?
Zoals bijna steeds als hij me iets voorstelt om te doen, twijfel ik eerst toch wat, maar uiteindelijk stemde ik toch relatief snel toe, ook omdat de wedstrijd al om 18h15 geprogrammeerd stond, dus heel veel tijd was er niet meer te verliezen.

Hij is al enkele jaren een trouwe supporter van de Brusselse traditieclub en woont vele van hun wedstrijden bij.
Ter plekke afgesproken, wat voor mij heel eenvoudig was, want ook nu weer tram 82 nemen aan de vlakbij gelegen halte en gewoon afstappen in de buurt van het Dudenpark. Eitje!
Daar kwamen we nog twee voetbalmaten van hem tegen en dan konden we naar binnen, wel niet via de geklasseerde gevel, die tribune is blijkbaar voorbehouden voor de VIP's terwijl wij ons bij het gewone volk gingen zetten in de (eveneens geklasseerde?) statribune. Eigenlijk ervoor, want de eerste helft stonden we gewoon aan de omheining die het veld scheidt van de toeschouwers.

Daar stelde ik vast dat de sfeer best gezellig was; erg gemoedelijk met ook veel jonge kinderen, gezang en gezwaai met vlaggen e.d.
Voor de wedstrijd begon, werd nog bekendgemaakt dat de Union-supporters dit jaar de fair play-beker gewonnen hadden. Ook een fraaie prijs. Heb nog een hele tijd zitten kijken of er tussen de supporters geen geen collega's zag (ken er zeker 3), maar dat was niet het geval. Op het terrein wel, om mee de veiligheid te garanderen maar kon niet zien wie het precies waren.

Uiteindelijk was het tijd voor de wedstrijd zelf en daar kregen de Unionisten naast de motregen ook figuurlijk al snel een koude douche, want de bezoekers kwamen na een fout in de verdediging al vroeg 0-1 voor. Dit werd in de loop van de 1ste helft al rechtgezet maar Westerlo lag zeker niet onder tegen de leider in de competitie en bleef dreigen.
En na de rust ging de thuisploeg op haar elan door met na minder als een kwartier de 2-1. Beide doelpunten van de thuisploegen waren van de voet van Malagassiër Loïc Lapoussin. Die tweede goal kwam de wedstrijd wel ten goede, want Westerlo moest nu wel aanvallender spelen (na de gelijkmaker, en zeker bij het begin van de 2de helft leken ze het spel toch te willen vertragen). En dat deden ze ook, in die mate zelfs dat ze helemaal op het einde, ruim in de toegevoegde tijd beloond werden met een licht toegekende pinanti (ok, onhandig verdedigen maar persoonlijk betwijfel ik of het effectief een penaltyfout was).
Na de 2-2, werd nog enkele minuten voortgespeeld en Union kreeg nog een grote kans maar die werd niet benut.

Voor de tweede helft waren we verhuisd van de rand van het speelveld naar een plek in de statribune achter ons en dat was ook wel eens leuk; je hebt van iets hoger toch een beter overzicht op het veld en we stonden midden andere supporters; er was daar toch iets meer ambiance.
Na afloop waren de anderen van ons groepje toch nogal bedrukt; dat laatste doelpunt, waar ze al een hele tijd voor aan het vrezen waren omdat hun ploeg maar geen 3de goal kon maken om de wedstrijd helemaal naar zijn hand te zetten, kwam er dus ook. Frustratie troef dus.
Mij persoonlijk kon het niet zo heel veel schelen; Westerlo is per slot van rekening de enige ploeg van de regio waar ik toch ruim 20 jaar gewoond heb die in de 1ste voetbalklasse speelt. Maar toch had ik ook veel sympathie voor Union en zijn aanhang.
En bij het naar buiten gaan, hoorde ik dan plots toch m'n naam roepen; een vrouwelijke collega had me zien voorbijgaan en was aangenaam verrast me daar te zien.

Na een drankje en een hotdog was het tijd om toch maar weer te vertrekken. Toch tevreden dat ik dit ook eens had meegemaakt. Heb in de haast 2 jaar dat ik hier woon nu al 2 van de grote Brusselse clubs zien spelen. Weinig kans dat ik ook eens naar de 3de ga; er is haast geen enkele andere voetbalploeg die ik meer verguis dan paars-wit.
Dank R.D. om aan mij gedacht te hebben als invaller 😉