Stop Making Sense


4 dagen na het visuele en auditieve geweld van The Birthday Party was het (eindelijk nog eens...) in Cinema Palace te doen. Weken eerder had ik namelijk vernomen dat "Stop Making Sense" er zou worden gespeeld, in een gerestaureerde versie. Het is dit jaar immers 40 jaar geleden dat de film uitkwam. Toen werd hij door velen beschouwd als de beste concertfilm die ooit gemaakt was en blijkbaar zijn heel wat mensen die mening nog steeds toegedaan. Stukken uit 3 verschillende concerten worden er tot een film gesmeed.
De film toont de groep op het toppunt van zijn kunnen als liveband. Nadien hebben ze ook geen grote tournees meer gemaakt en na nog enkele studioalbums hielden ze het in 1991 voor bekeken. Heb dus zelf nooit een concert van hen bijgewoond.

Het zou voor mij de eerste keer zijn dat ik hem in een bioscoopzaal zou zien en toch heeft deze film een bepalende rol gespeeld in mijn muzikaal traject.
Tot 1984 luisterde ik hoofdzakelijk naar hitparademuziek; wij kijken/luisterden dan ook hoofdzakelijk naar de Top 30 van wat nu Radio 2 heet, Toppop met Ad Visser op Nederland en ook Countdown, met een of andere snuiter genaamd Adam Curry (latere echtgenoot van Patricia Paay, nog zo'n Nederlands fenomeen). Enfin, dergelijke dingen dus, en we struikelden ook voortdurend over de LP's van hitcompilaties. Dit alles werd gelukkig wel aangevuld met Studio Brussel, dat in '83 werd opgericht en toch een iets bredere muzikale blik had.
Maar gedurdende een jaar of 2 zond een Nederlandse tv-zender (VARA?) ook een programma uit met clips van liedjes (MTV bestond nog niet zo heel lang en was nog niet zo dominant) en enkele malen kwamen daar dus een paar 'hits' uit deze film aan bod en dat begon na een paar keer toch wel m'n aandacht te trekken. Enkele nummers, zoals "Pscycho killer", "Once in a lifetime" of "Burning down the house" had ik al wel eerder op de radio gehoord, dus de groep was me niet helemaal onbekend.
En toen is de trein wat mij betreft echt vertrokken. Voor mij markeert deze film het begin van het ontstaan van een eigen muzieksmaak die zich langzaamaan verder ontwikkelde, toch wat verwijderd van hitmuziek. Wel is die vaak redelijk mainstream gebleven, al heb ik sinds lang volledig de binding verloren met wat populair was. Kan geen enkele song van Taylor Swift of Beyonce opnoemen en dat is oké; heb niet het gevoel iets te missen.

Talking Heads was daardoor ook de eerste groep waar ik enkele jaren echt fan van ben geweest en die ik ook nooit heb afgezworen. Bij sporadische beluisteringen van hun albums sta ik er ook nu nog van versteld hoe fris die blijven klinken, (ruim) 40 jaar later.

Vrijdagavond was de zaal goed gevuld maar zeker niet uitverkocht. Meestal met mensen van middelbare leeftijd, maar toch ook jonger volk. Zelf ging ik ergens in een zetel zitten langs een gangpad om eventueel mee te kunnen dansen indien enkele anderen het ook niet meer in hun stoel uithielden. Nog even gebabbeld met de dame naast me, die ook ooit een concert van hen had meegemaakt (ze deelden de affiche toen met B-52's, wat ongetwijfeld een fijne avond moet zijn geweest).
De film werd ingeleid door Mich Leemans, (hoofd?)programmator van de vlakbij gelegen Ancienne Belgique, dus toch iemand met enig verstand van zaken, mag je aannemen. Hij gaf wat context en was vol lof over groep en film (toevallig zat hij ook gewoon net voor me in de zaal).

De set bestond uit 16 nummers en zat ingenieus in elkaar; in het eerste nummer speelt David Byrne helemaal alleen, bij het tweede nummer komt Tina Weymouth (bas) erbij, bij het derde Chris Frantz (drummer) enz. totdat bij het 6de nummer de hele groep met begeleidingsmuzikanten op het podium staan en meespelen of -zingen (er zijn ook 2 achtergrondzangeressen, al staan ze wel de hele tijd op de voorgrond). Het lijkt er ook op dat elk nummer gekarakteriseerd wordt door een eigen choreografie of een eigen typisch kenmerk; meestal een typetje of dansje door Byrne. En toch vormt de film een meeslepend geheel waarbij je heel moeilijk gewoon stil kunt blijven zitten in je stoel.
De energie en het enthousiasme van de bandleden spatten van het scherm en werken erg aanstekelijk, natuurlijk mee in de hand gewerkt door de steengoede muziek. Het geluidsvolume had misschien wel net iets hoger gemogen.
De meeste aandacht gaat natuurlijk uit naar David Byrne, de spil van de groep, maar de andere muzikanten worden niet vergeten en komen ook regelmatig in beeld.

Opvallend ook: na een handvol songs begon het publiek te applaudisseren alsof ze een echt concert bijwoonden en de artiesten het konden horen. Ik deed meermaals mee.
Geen idee welke emoties er allemaal door me heen gingen (ook nostalgie), maar het geheel ontroerde me toch echt wel.
De wereld mag hen dankbaar zijn voor hun werk en wat ze betekenden voor anderen.

Hier een van de bekendste fragmenten/nummers uit de film, "Slippery people". Deze versie overklast de studioversie en is een ware lust voor oog en oor; hij werd ook een bescheiden hit in de Lage landen. Dit is nog een stuk uit het begin van de film en nog niet alle muzikanten spelen mee; de set wordt op de achtergrond nog opgebouwd.
Mocht het iemand interesseren, op 29 maart wordt hij nogmaals vertoond; mogelijk trek ik er opnieuw naartoe.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Honey Wilder (en toch ook Kay Parker)

Flashback tijdens het afwassen

Paul, 94 jaar en Molenbeekenaar