Serial Mom - John Waters

Voor de start van "Robot Dreams" vorige zaterdag werden de aanwezige kijkers erop gewezen dat Cinema Palace 2 dagen later een film van de iconoclast John Waters zou vertonen: "Serial Mom". Een buitenkans eigenlijk, want vaak worden de films van deze regisseur niet geprojecteerd, wegens als te schokkend beschouwd door velen. Zelf had ik er nog nooit een op groot scherm gezien, wat maakte dat ik lang twijfelde om te gaan, maar maandagavond besloot ik het er ondanks de vermoeidheid toch op te wagen.

Ik ben zeker geen kenner, maar John Waters kan gerust worden beschouwd als een van de meest controversiële Amerikaanse filmregisseurs van de jaren '70 (en '80?), wegens verschillende opzettelijk provocerende prenten die hij maakte. Het was hem zeker niet alleen om de viezigheid te doen, maar vooral om de VS een spiegel voor te houden en minder fraaie kanten van de Amerikaanse mentaliteit aan te klagen of de "American way of life". Een van zijn epithetons was "The Pope of Trash", wat al veel zegt en waar hij ongetwijfeld trots op is, te meer omdat die afkomstig zou zijn van niemand minder dan William Burroughs, nog zo'n berucht figuur.
Dus een film van de goede man in een volwaardige filmzaal was toch wel haast een "must" om bij te wonen, ook al was het er een uit zijn latere, visueel "bravere" periode.

De film werd voorafgegaan door een boeiende inleiding door 3 verschillende personen, waaronder Thibaut Wenger, een van de theatermakers achter het nu in het Théâtre National lopende "Détester tout le monde", een adaptatie van de Oresteia.

Het verhaal van "Serial Mom" heeft niet zoveel om het lijf: Beverly Sutphin, een ogenschijnlijk modelmoeder pleegt obscene telefoontjes naar een buurvrouw en blijkt zich al snel te ontpoppen tot een seriemoordenaar zodra iemand sommige (ongeschreven) regels niet naleeft of kritiek heeft op de leden van haar gezin.
Waters portretteert op een erg bijtende manier een typische nette Amerikaanse buurt, met allemaal nette mensen, maar die eens je wat gaat krabben heel wat nare kantjes blijken te bezitten.

Kathleen Turner heeft zich hoogstwaarschijnlijk erg geamuseerd tijdens het maken van de film; ze kruipt in de huid van het hoofdpersonage en speelt de anderen eigenlijk zowat van het scherm.

Een speciale vermelding nog voor de familienamen van de personages. Die lijken bewust redelijk vergezocht en wekken verbazing op; iets wat blijkbaar wel vaker het geval is in andere van Waters' films.

Een leuke avond was het, ook omdat het publiek bestond uit min of meer gelijkgestemden, oftewel nieuwsgierigen (zoals ik) of echte fans van John Waters en dat creëerde een aangename sfeer en een soort van verstandhouding. Iets gelijkaardigs als vertoningen van "The Big Lebowski" of andere cultfilms, vermoed ik. Al was er uiteraard wel weer die ene persoon met een opvallende, aparte lach die op den duur toch wat op de zenuwen werkt, niet alleen door de manier van lachen maar ook door de (overdreven) frequentie ervan. En natuurlijk zat die ergens bij mij in de buurt.
Overigens zat de zaal dan wel niet volledig vol, er was toch aardig wat volk en vermoedelijk was toch wel zeker 2/3 van de tickets verkocht. Dus er is toch nog een publiek voor vertoningen van John Waters-films (overigens op pellicule, niet digitaal). 
Wie weet volgen er dus nog andere (al zou ik er toch niett te veel op hopen).