Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

om doodgemoedereerd (ik gebruik bewust niet "onbeschaamd", want vermoedelijk zal niemand dat voor zijn plezier doen) iemand door de afvalcontainers van jouw appartementsgebouw te zien gaan om te controleren of er niet in bevond wat in haar ogen nog bruikbaar was. En die zich ook zo goed als niets leek aan te trekken van de passanten (dus misschien wel de schaamte voorbij). Denk dat ze dat bij de vorige vuilnisophaalronde (mooi woord) ook al had gedaan; ook toen was er een wat sjofel geklede dame daarmee bezig. Misschien een recent fenomeen hier en mogelijk heeft ze intussen een vaste ronde daags voordat het vuilnis wordt opgehaald.

Gisteren een dag verlof genomen; op het werk moet ik me in juli en augustus tevreden stellen met een dagje hier en daar aangezien de collega's om tal van redenen vaak afwezig zijn... dus sta ik maar in de voor de permanentie. Jammer genoeg is augustus intussen ook alweer haast voorbij en de tentoonstelling die Autoworld in de zomermaanden wijdt aan Fiat en Abarth dus ook... Hoog tijd dus om me erheen te reppen en vandaar een dag vrijaf.  Beneden stonden de Abarths tentoongesteld. Velen (of allemaal?) had ik eerder al wel gezien op auto-evenementen maar het deed me toch plezier ze daar bijeen te zien. Kleine autootjes, veelal ontworpen als auto's voor op de openbare weg, maar niet allemaal; sommige waren meteen bedoeld als rasechte racewagens voor de kleinere klassen. Carlo Abarth werd (voor WOI) geboren in Oostenrijk maar werd later (na WOI?) Italiaan en specialiseerde zich in het prepareren van auto's. Aanvankelijk werkte hij samen met Ferdinand Porsche (jawel, de oprichte...

Eindelijk deze film eens gezien en dus een gat in mijn cultuur weggewerkt. Haast 2 maanden geleden opgenomen dus het werd tijd om hem te bekijken, want binnen enkele dagen zou hij weg zijn. 't Is wel een stevige zit; ruim 3 uur (vandaar ook in 2x bekeken, heb 's avonds niet meer het nodige uithoudingsvermogen blijkbaar). Het was schijnbaar de eerste langspeelfilm van een piepjonge Chantal Akerman. Jeanne Dielman (Delphine Seyrig) woont met haar nog naar school gaande puberzoon (een aanvankelijk niet-herkende Jan Decorte) in een appartement op het in de titel vermelde adres. De hele film lang zijn we getuige van enkele dagen in hun (en vooral haar) leven. De film is een aaneenschakeling van banale, alledaagse, routineuze maar intieme scènes waarbij de personage hoofdzakelijk in profiel of vooraanzicht worden gefilmd, steeds vanuit een vast camerastandpunt. Het grootste "dramatische" element in de film, zijn de bezoeken van klanten van Jeanne, die op weekdagen, als haar...

Vorig weekend met de Saab uit en weer in de parkeergarage geraakt waar hij gestald staat; dat louter om een ritje van een klein uur te maken zodat de accu binnen een paar weken weer niet leeg zou zijn... Oorspronkelijk was het de bedoeling dit donderdag te doen, maar toen stond ik wat later op en rond 10u  was het al wat drukker geworden in de straten, zodat ik er geen zin meer in had en dus in de plaats maar een motorrit gemaakt heb. Dus dan maar zaterdag vroeger uit bed gestapt en me klaargemaakt om naar de parkeergarage te gaan. Daar aangekomen, stelde ik dat er tegenover de uitgang auto's geparkeerd staan, wat het wegrijden een stuk moeilijker zou maken, maar ze staan wat uit elkaar met een kleine meter of zo ertussen dus misschien kon ik de voorsteven van de Saab daartussen mikken? In de garage zelf dan nog een minder alledaagse constatatie: toen ik de wagen daar een maand of zo eerder had achtergelaten, was ik blijkbaar vergeten om het raam te sluiten. De wagen heeft daar dus...

Vandaag voor het eerst eens een timide zoekopdracht ingegeven op internet voor wandelstokken... Wat is de volgende stap: een vals gebit, luiers?

Op La Première kan je tijdens de vakantie elke weekdag tussen 18 en 19 uur luisteren naar het programma "Le Tournant", gepresenteerd (en gemaakt) door journalist Arnaud Ruyssen. Tijdens de vakantie zijn het eigenlijk eerder reeds uitgezonden afleveringen maar het is voor mij een vaste afspraak (eerder ook tijdens de paasvakantie bijvoorbeeld). Het programma besteedt aandacht aan de actualiteit maar draait eigenlijk om hoe België/de wereld omgaat met de huidige en toekomstige omwentelingen (vanwaar de naam) waar we mee geconfronteerd (zullen) worden. Vele maatschappelijke thema's komen aan bod: drugs, de klimaatverandering, duurzame landbouw, kan de luchtvaart duurzamer worden enz. Vorige vrijdag hoorde ik de tweede aflevering van een tweedelige uitzending over de klimaatverandering en de planetaire grenzen die de mensheid (onherroepelijk) aan het overschrijden is (voor wie het interesseert, het zijn er 9 in totaal en voor 7 ervan zijn we de limiet al voorbij...). Heel in...

Donderdag was een officiële verlofdag. Vaak breng ik die niksend door en zeker als ik de dag erna weer moet gaan werken (dus opnieuw geen brug). Maar nu besloot ik toch maar eens in actie te komen en er met de motor op uit te trekken (eerste idee was met de Saab een rit gaan doen om de accu op te laden maar daarvoor was het al wat te druk naar mijn zin geworden). Er waren verschillende bestemmingen die op m'n lijstje stonden: Le Grand Hornu, Beloeil, Doornik en Bergen, meer bepaald het CAP (tot voor kort nog 'BAM' geheten). Allemaal op 1 dag ging uiteraard niet  en uiteindelijk viel de keuze op  Le Grand Hornu . Of er daarna nog iets anders bij kwam zou ik dan wel zien. Zo'n 15 à 20 jaar geleden ben ik daar voor het eerst geweest toen ik in Saint-Gislain naar een Italiaanse exoot was gaan kijken en er op de terugweg langskwam. De naam kende ik toen, maar dat was alles. Had aan dat bezoek en aan een volgend aan de site goede herinneringen overgehouden, niet in het minst ...

Nadat ik een of twee dagen eerder een relatief lovende recensie had gelezen over de recentste film uit de Alien-franchise, vrijdagavond beslist om die eens te gaan bekijken (alweer in Aventure). De voorstelling begon om 21u30 dus een uur waarop de nagelateliers al een tijdje gesloten waren. Voor dergelijke "late" voorstellingen is het wel een voordeel dat je op een 15-tal minuten te voet woont van de bioscoop; weinig of geen praktische zorgen over hoe er of weer weg te raken. Dat helpt bij het nemen van half geïmproviseerde beslissingen. De Uruguayaanse regisseur schijnt een grote fan te zijn van de reeks en brengt er een soort van eerbetoon aan, met de zegen van Ridley Scott. Chronologisch zou de film zich situeren tussen de allereerste en de tweede Alien-film, maar buiten de alien zijn er weinig elementen die terugkomen, met 1 opmerkelijke uitzondering (een personage uit de 1ste die hier weer z'n opwachting maakt, gespeeld door een acteur die in het echte leven blijkbaa...

Vandaag een groot stuk (zeker 1/3 tot mogelijk de helft) van een klein brood weggegooid. Niet omdat het beschimmeld was of dat er mieren of andere beestjes in de zak zaten, maar gewoon omdat ik het brood haast oneetbaar vond of in alle geval onsmakelijk. Donderdag was ik na een motorrit pas in de vooravond (19u of zo) terug en ging ervan uit dat de bakker waar ik anders wel eens ga, gesloten zou zijn. De Marokkaanse bakkers in de buurt waren zeer waarschijnlijk wel nog open, maar hun gewoon brood vind ik niet zo lekker, is gewoon industrieel brood dat na een of twee dagen droog is. Dus trok ik maar naar een van de kleine Delhaizes binnen wandelafstand in de hoop daar nog een brood te vinden. Helaas waren alle zelf te snijden en te verpakken kleine broden weg en bleef er alleen nog een voorverpakt exemplaar over. Een gluten- en lactosevrij exemplaar. Jammer genoeg ook smaakvrij en eentje dat meer een consistentie of textuur van stof of poeder had dan van brood. Dat ontdekte ik de dag er...

Zoals vorige week min of meer aangekondigd ging ik dit weekend naar "Maxxxine" kijken, een andere Amerikaanse griezel/horrorfilm die momenteel getoond wordt. Plaats van gebeuren was opnieuw Cinéma Aventure in de Centrumgalerij/Galérie du Centre, met al die nagelateliers.  Gisteren koos ik voor de eerste voorstelling van de film, om 15u waardoor ik er al in de namiddag aankwam. Verschil t.o.v. vorige week was dat alle nagelateliers nog open waren en alle veel werk leken te hebben. Daarnaast zaten er bij vele ook gewoon veel mannen/jongens buiten te wachten; toch wel een vreemd zicht als je dat niet gewoon bent. Er zijn realiteiten in het Brussels waarvan ik echt geen flauw benul heb... Maar de film dus. Zeker ook geen meesterwerk maar van beide verkies ik toch deze, vooral omdat er hier ook wat humor in verwerkt zit. Heel wat knipogen alweer naar gelijkaardige films uit de jaren '60-'70-'80. Het scenario rammelt wat minder dan in "Longlegs" maar tegelijk ...

Sinds enkele maanden ben ik opnieuw wat beginnen zwemmen met een ritme van 1 zwembeurt elke 2 weken. Daarvoor ging ik telkens naar het zwembad van Sint-Joost, dat qua architectuur en sfeer  op zaterdagochtend aan m'n behoeften voldoet (relax, relatief weinig volk). Echter, tijdens de zomermaanden is het verschillende weken gesloten tijdens het weekend dus dan zou een alternatief wel handig zijn. Dat was snel gevonden in het Louis Namèche-zwembad van Molenbeek. Normaal was ik er dan vorig weeekend voor het eerst naartoe gegaan, maar wegens mijn been dat op donderdagavond plots pijn is beginnen doen, wachtte ik toch liever een weekje af om te zien hoe de situatie zou evolueren. Nu, wat dat betreft evolueerde er maar weinig; de pijn bleef en stappen verloopt nog steeds net iets lastiger. Maar bon, het verergerde niet dus wellicht zou wat zwemmen geen kwaad kunnen. Dus gisteren naar het zwembad van Molenbeek getrokken. Zoals zo vaak zag ik net een tram voor m'n neus wegrijden (82, ...

Vrijdag, ondanks een om compleet onduidelijke reden pijnlijk been waardoor ik de hele dag moest "pikkelen", na het werk op m'n gemak van de Hallepoort naar Molenbeek gestapt. Dit met de bedoeling om nog wat oliebollen te scoren. Tijdens dat traject werd ik 3x aangesproken wegens de polo die ik droeg, eentje van de Baskische voetbalploeg Real Sociedad, uit Donostia/San Sebastian. M'n vest verstopte hem deels maar blijkbaar was het logo voldoende zichtbaar om het herkenbaar te maken. Had die in 2017 gekocht tijdens een bezoek aan die andere bekende Baskische stad Bilbao en draag die dus af en toe in de zomer. Vrijdag was het opnieuw zover en de ruime buurt rond het Zuidstation staat erom bekend dat er heel wat Spanjaarden of Spaanstaligen wonen (en er zullen ook wel Basken bij zijn). Enfin, het was wel leuk om helemaal onverwacht dergelijke positieve reacties te krijgen. De (voor)avond sloot ik dan af in de zomerbar aan de sluit van Molenbeek, toepasselijk L'Ecluse ...

In de loop van de voorbije 2 weken bezoek gehad van Luiz O. een Braziliaans priester/broeder die tot het nog geen handvol personen behoort die van doorslaggevend belang zijn geweest in mijn (vroeg)volwassen leven. We leerden elkaar begin jaren '90 kennen toen hij 2 jaar in België kwam studeren en in een Brussels klooster in de Marollen zijn stek kreeg. Geregeld trokken we samen met elkaar op en er groeide een mooie en warme vriendschap uit voort die nog steeds voortduurt. Sindsdien hebben we elkaar verschillende keren teruggezien, ofwel "daar" in Brazilië ofwel "hier" in Europa/België. Tijdens die periode raakte hij als lusofoon ook nauw betrokken bij de Portugese gemeenschap in Sint-Gillis of Brussel in het algemeen. De hoofdreden voor zijn huidig bezoek aan Brussel was dat ditmaal het huwelijk van een van de zonen van de Portugese koppels die hij in zijn tweejarig verblijf had leren kennen. Mogelijk heeft hij de jongeman in kwestie zelfs nog gedoopt; geen idee...

Gisteren voor het eerst in relatief lange tijd nog eens naar de bioscoop gegaan, ditmaal om een griezelfilm te gaan bekijken: "Longlegs", geregisseerd door Osgood Perkins (blijkbaar de zoon van Anthony Perkins). In de krant hadden ze de voorbije weken redelijk wat lof voor 2 onlangs in de zalen uitgebrachte zalen thrillers of griezelfilms en dit was er een van. De vorige keren dat ik dergelijke films in de bioscoop zag dateerde al van voor Covid ("Get out" en "Us", allebei van Jordan Peele). Maar tegelijk worden er ook niet zoveel soortgelijke films bij ons in de filmzalen in roulatie gebracht natuurlijk. "Saw"-toestanden laat ik gewoon aan mij voorbij gaan. Wist niet goed wat te verwachten, enkel dat het over een seriemoordenaar gaat die in de loop van de 20 voorgaande jaren verschillende keren toesloeg en moet worden opgespoord, ook al heeft men aanvankelijk niet het minste idee over waar te beginnen. Dus wordt de jonge rechercheur Lee Harker e...