Luiz

In de loop van de voorbije 2 weken bezoek gehad van Luiz O. een Braziliaans priester/broeder die tot het nog geen handvol personen behoort die van doorslaggevend belang zijn geweest in mijn (vroeg)volwassen leven.

We leerden elkaar begin jaren '90 kennen toen hij 2 jaar in België kwam studeren en in een Brussels klooster in de Marollen zijn stek kreeg. Geregeld trokken we samen met elkaar op en er groeide een mooie en warme vriendschap uit voort die nog steeds voortduurt.
Sindsdien hebben we elkaar verschillende keren teruggezien, ofwel "daar" in Brazilië ofwel "hier" in Europa/België.

Tijdens die periode raakte hij als lusofoon ook nauw betrokken bij de Portugese gemeenschap in Sint-Gillis of Brussel in het algemeen. De hoofdreden voor zijn huidig bezoek aan Brussel was dat ditmaal het huwelijk van een van de zonen van de Portugese koppels die hij in zijn tweejarig verblijf had leren kennen. Mogelijk heeft hij de jongeman in kwestie zelfs nog gedoopt; geen idee.
Hij heeft dan ook mee de kerkdienst geleid voor de inzegening van het huwelijk.

Maar hij profiteerde dus ook van de gelegenheid om naast enkele Portugezen ook mij een bezoekje te brengen en enkele dagen bij mij te logeren; iets wat nu stukken eenvoudiger was omdat ik al een paar jaar in Brussel woon.
Een eerste keer spraken we af in het centrum van Brussel, waar ik hem meetroonde naar Hôtel Espérance om daar iets te gaan drinken (op het terras). Hem vinden had wat voeten in de aarde omdat de enige indicatie die hij kon geven was dat hij op de Grote Markt op me wachtte. Maar met alle toeristen die daar in de namiddag rondliepen, was het geen sinecure hem te vinden (hij had geen internetverbinding op dat moment). Na anderhalf rondje van het beroemde plein, zag ik hem dan toch ergens staan.

Een paar dagen later dan zagen we elkaar terug en bracht ik hem naar m'n appartement. Diezelfde avond nog hadden we afspraak met m'n zus en haar man die toevallig die avond in Brussel kwamen overnachten, dus hebben we maar 2 vliegen in 1 klap geslagen. Na wat gepraat onder z'n 4-en trokken we dan naar een vermoedelijk Syrisch restaurant vlakbij waar ik nog nooit geweest was, maar waar ik wel nieuwsgierig naar was. Ik had hen het idee verkocht gekregen door te zeggen dat het wellicht zoiets als Libanees eten zou zijn, dus lekker gegrild vlees.
Eén schotel besteld voor 4 personen met inderdaad lekker vlees en allerlei zijschotels met groente, sausjes, frietjes e.d. Als drankje bestelde ik nog eens ayran, een regionaal yoghurtdrankje wat wel smaakte.
Wel jammer dat ze stomweg vergeten waren kaarsen onderin de vleesschotel te stoppen zodat dat niet al te snel zou afkoelen. We hadden hen er natuurlijk ook op kunnen wijzen...
Zus en schoonbroer nog tot aan de beurs vergezeld maar van daar kenden ze de weg wel naar hun hotel en Luiz was ook wel moe dus keerden wij terug naar Molenbeek.

De dag erop was er een uitstap gepland naar Turnhout want onze twee zonen hadden ook wel zin om Luiz terug te zien, die ze nog van eerdere bezoeken kenden en die ze eveneens erg waarderen. Dus ging het in de namiddag naar de hoofdstad van de Kempen. Mogelijk zou M. ook nog even langskomen om 'hallo' te zeggen, want ook zij is erg op hem gesteld maar moest later op de avond nog werken, dus ze kon het niet te lang maken.
Eens ter plekke aangekomen, kwamen we terecht in een stortbui waar we door moesten. Het café dat de kinderen op het oog hadden, bleek bovendien gesloten dus moest er snel een alternatief worden gevonden, wat op de Markt gelukkig geen groot probleem bleek; ernaast was nog een "cefé", al leek men daar iets minder happig op extra gasten. Toch een tafeltje gevonden waar we met 4 aan konden zitten en wat later schoof M. ook nog aan.
Wat keuvelen en iets drinken maar dan was het tijd om uit te kijken naar een plek waar iets kon worden gegeten. Ik had gehoopt op het Chinees restaurant ernaast, maar dat was eveneens gesloten... dus werd het een Grieks eethuis 50m verder. Gelukkig kon M. nog wat van de bestelde mezze mee-eten maar daarna moest ze er vandoor, waarna we onder ons vieren elk ons hoofdgerecht nog opaten en wat bijpraatten. Maar uiteindelijk was het iets na 19u of zo voor de kinderen helaas tijd om weer te vertrekken (ze hebben ook een leven, gelukkig voor hen), waarna ik besloot nog even een of twee bezienswaardigheden van Turnhout aan Luiz te tonen; het was intussen al een tijdje gestopt met regenen en de zon was vanachter de wolken gekomen, dus het was aangenaam om gewoon nog wat rustig rond te wandelen.
Toen kreeg ik bericht dat M. al een tijdje klaar was en ons best wel nog eens wilde terugzien om wat behoorlijker afscheid te kunnen nemen. Ik liet haar weten waar we waren en we wachtten geduldig in de zon en op een bankje gezeten tot ze eraan kwam. Dat duurde niet lang en zo bleven we met z'n drieën nog wat van de zon en de rust genieten en toch ook elkaars gezelschap, vlakbij het kasteel in het centrum van de stad. Wat een contrast met Brussel toch, ook al is het hier (t.t.z. buiten de vijfhoek) momenteel, in volle vakantieperiode, ook relatief rustig. De avond werd afgerond in een "ceffé" vlakbij, waarna we opnieuw enigszins aangedaan afscheid van elkaar namen.

Woensdag was gereserveerd voor een bezoek aan het ziekenhuis in Halle, waar een goede kennis van Luiz al enkele weken gehospitaliseerd is. Hij en ik hadden elkaar zowat 30 jaar geleden wel enkele keren ontmoet, toen we nog mooi (hij) en jong waren, dus helemaal onbekend was hij me ook niet. Hij had intussen een bijzonder turbulent leven geleid en heel wat pech of ongeluk gekend en dat was er blijkbaar niet veel op gebeterd, want nu had hij een gebroken been na een avondje "stappen" en haast van de weg gereden te zijn door een automobilist toen hij te voet weer naar z'n moeders woonst onderweg was.

Deze moeder had ik maandagnamiddag, toen ik Luiz ging oppikken al in het Zuidstation gezien, waar we afspraken om twee dagen later S. te gaan bezoeken, want hij had uitdrukkelijk laten weten ons beide, maar toch vooral Luiz, nog eens te willen terugzien. In het ziekenhuis kwamen we dus zijn moeder en zus tegen waarna we naar de bezoekruimte en achteraf het cafetaria gingen.
Het werd een fijne paar uur; denk dat iedereen het toch zo ervaarde. Afwachten maar wat er met S. zal gebeuren als hij uit het ziekenhuis weg mag; het is me niet duidelijk in hoeverre zijn verslavingsproblematiek daar ook wordt aangepakt. Als hij gewoon onverrichterzake wordt ontslagen nadat zijn been weer ok is en na de eventuele revalidatie, is de kans groot dat hij gewoon weer hervalt als hij in Brussel toch weer opnieuw met dezelfde mensen in contact komt als voordat hij tijdelijk en haast gedwongen bij z'n moeder was ingetrokken. 
Voor het afscheid kregen we van R. (de moeder) nog een koffer vol met "goodies" cadeau die ze absoluut aan Luiz wilde geven. Daarin zaten onder meer "relikwieën" en eten (2x een plastic potje carbonade wat hij bijzonder schijnt te lusten maar in Brazilië hoogstwaarschijnlijk niet kennen, en 1x een potje vol-au-vent). Enfin, dus een volle kleine koffer erbij en trek er uw plan mee voor in het vliegtuig 😁
Vanuit Halle bracht ik Luiz dan via een relatief grote en onbedoelde omweg naar het ziekenhuis van Elsene. Daar vlakbij had hij afgesproken met een Portugees koppel om bij hen te gaan eten. Zo rond 22u30 brachten zij hem dan terug naar Molenbeek.

Donderdag werd in eerste instantie besteed aan het (a.d.h.v. een foto) zoeken naar sneakers voor een jongen in Brazilië, maar die we hier uiteindelijk nergens gezien hebben, ook niet in de 10de of zo winkel waar we binnen zijn gegaan...
Daarna bezochten we 2 kerken : de Onze-Lieve-Vrouw van Finisterraekerk (in de Nieuwstraat) en vooral de Sint-Jan Baptist ten Begijnhofkerk, waar in het verleden al enkele malen vluchtelingen geherbergd werden die in de hoop op verblijfspapieren in hongerstaking waren gegaan. Er zijn daar verschillende tentoonstellingen te bezichtigen i.v.m. dit thema. Daarbij kregen we bovendien ook nog wat uitleg van een daar aanwezige geestelijke.

De dag nadien (vrijdag) vertrok Luiz dan naar Parijs. Hij had er helemaal niet aan gedacht dat die stad helemaal in de ban zou zijn van de Olympische Spelen en dan zeker die vrijdag, wanneer de openingsceremonie zou plaatsvinden. Maar het hotel was al een tijdje geboekt en dus had hij beslist om toch maar te gaan; ik betaalde dan maar zijn treinticket (hij had dagen getwijfeld of hij nu met de bus of de trein zou gaan), maar wel voor de "trage" verbinding i.p.v. de TGV, wat op de dag zelf een uitstekende keuze bleek, want die treinverbinding bleef gespaard van de sabotage die de TGV's trof). Hem vrijdagochtend nog naar het Zuidstation gebracht en voor de rest van de dag maar wat rondgelummeld. Hierna zou Luiz niet meer naar m'n appartement terugkeren, maar de koffer van Rosette stond hier nog, dus we zouden elkaar wel nog terugzien.
Zaterdag was hij dan opnieuw terug in Brussel, weer bij een van de Portugese gezinnen waar hij eerder gelogeerd had.

En dat was op maandagnamiddag.
Heb hem toen meegenomen naar de atypische Onze-Lieve-Vrouw van Goede Bijstandkerk, waar we wat bleven bezinnen om vervolgens naar een café vlakbij te gaan om iets te drinken en een kleine portie frietjes te delen. Tot slot gingen we nog naar Yi Chan, het dim sumrestaurant vlakbij de Beurs waar je ook cocktails kunt drinken en de Paloma. 2.0 leek bij hem wel in de smaak te vallen. 
Na deze maaltijd was het tijd voor hem om terug te keren naar zijn "hotel"; heb hem nog met de metro tot Roodebeeck vergezeld, waar hij bus 45 zou nemen, die daar gelukkig voor hem al stond warm te draaien. Dus snel afscheid genomen tot misschien een volgende ontmoeting (binnen een paar jaar?).

Het was fijn hem teruggezien te hebben (vorige keer was november/december 2022) en de laatste avond hebben we elkaar nog mooie en emotionele dingen gezegd, mogelijk omdat er misschien geen volgende keer meer komt.

PS: een lezer die zou vinden dat we al bij al toch niet zoveel samen gedaan hebben, heeft niet per se ongelijk. Die moet dan echter wel beseffen dat Brazilianen niet bepaald hetzelfde tijdsbesef hebben dan Belgen. Daarnaast worden we allebei ook een dagje ouder en dus duren sommige zaken nu eenmaal langer dan bij meer jeugdige personen.