Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Toen ik in een van de vorige teksten schreef dat er geen woningen meer zouden volgen, klopte dat maar ten dele, want het laatste gebouw dat dit jaar op m'n BANAD-programma stond, diende zowel als woning en als werkplaats.  Het betrof de voormalige Ateliers Colpaert in Schaarbeek. Dit bedrijf ontwierp geen gebouwen maar maakte de glasramen die in heel wat gebouwen terecht kwamen en dus ook art decoconstructies. De eerste maal dat ik ervan hoorde was 2 jaar geleden bij de rondleiding in het gemeentehuis van Vorst. Daar was het Ateliers Colpaert die voor de fraaie glas-in-loodramen had ingestaan. Wellicht was het niet de verandering van uur maar gewoon verstrooidheid en laksheid, waardoor ik ruim een uur te vroeg op de afspraak was. Een blik op de reservering had volstaan om dat te weten en te vermijden, maar die moeite had ik niet genomen, er rotsvast van overtuigd zijnd dat ik om 10u30 ter plaatse moest zijn. Dan maar onverrichterzake weer vertrokken om wat in de buurt rond te kijke...

Lost Highway* - David Lynch (1997) Jaren geleden had ik me voorgenomen om geen films van David Lynch meer in de bioscoop te gaan bekijken, want buiten het (eveneens en vaak vergeten) uitstekende "The Elephant Man" snapte ik er vaak weinig van; "Blue Velvet" was wellicht ook een uizondering. Best mogelijk dat het uitgerekend na Lost Highway was dat ik dat voornemen kreeg; weet het zelfs niet meer of ik die ooit in de bioscoop zag. Enfin, naar aanleiden van het overlijden van de regisseur kon je uiteraard verwachten dat er opnieuw enkele werken van hem zouden worden uitgezonden en VRT koos blijkbaar voor deze en ik profiteerde ervan om hem toch maar op te nemen, wellicht omdat ik, afgaand op de titel, dacht hem nooit gezien te hebben. En het viel uiteindelijk nog wel mee; misschien kon ik de vreemde sfeerschepping warempel nog wel smaken ook! Andere pluspunten: een bij wijlen (half) naakte Patricia Arquette en, vooral, de soundtrack! In die mate zelfs dat ik de cd gek...

Na het bezoek aan het voormalige RVS-gebouw ging het via een kleine omweg richting appartement om daar te middageten en vervolgens weer de deur uit te gaan, wegens een afspraak met P-R T. We leerden elkaar eind jaren '90 kennen toen we bij hetzelfde vertaalbureau werkten en werden sindsdien vrienden. Hij is ook al zeker 20 jaar freelance vertaler en probeert op die manier het hoofd boven water te houden, maar eenvoudig is het nooit geweest, met als gevolg soms krankzinnige werkuren. Hij woont al sinds de eerste helft van de jaren '00 in Charleroi, wat maakt dat we elkaar maar sporadisch zagen, soms zelfs ruim een jaar niet. Maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik die stad wat beter leren kennen heb en zowaar ook wat leerde waarderen. Hij is er een waardig ambassadeur van; ook al publiceert hij er geen glossy fotoboeken over. De oorspronkelijke bedoeling was om nog eens naar daar te gaan om samen een mogelijk laatste keer langs te gaan bij Phonophil, voor wie de zaken de laats...

Tijdens het 3de weekend stonden er "maar" 2 bezoeken gepland: eentje op zaterdag en eentje op zondag; allebei aan een bedrijfsruimte, dus geen woning meer. Zaterdag was het de beurt aan het voormalige hoofdkantoor van de Rotterdamse Verzekerings Sociëteit , in het kort RVS en waarvan u het logo wellicht wel kent, opgericht in 1838, dus een eerbiedwaardige instelling toen die in de jaren '30 van de vorige eeuw besloot in Brussel een hoofdkantoor neer te poten langs de plechtstatige Koningsstraat in Sint-Joost-ten-Noode. Het door Jos Duijnstee ontworpen gebouw was in 1938 af (het enige dat hij in Brussel bouwde als ik het me goed herinner), mooi op tijd dus om het honderdjarig bestaan van het bedrijf te gedenken.  Bezoekers komen binnen meteen in wat vermoedelijk de "mooiste" ruimte is van het gebouw qua decoratie.   Met onder meer een tegelschilderij (bestaat dat woord?) door een zekere Jaap Gidding (op de foto is het niet volledig, want er zijn nog 2 kleinere ...

  Gelegen aan de prestigieuze Brugmannlaan (net zoals een van de panden die ik vorig jaar bezocht) ligt het Hôtel Haerens . De Bugmannlaan is een van die Brusselse lanen waar je het ene fraaie gebouw naast het andere ziet staan; ze doorkruist naast Sint-Gillis nog enkele andere gemeenten, waaronder Ukkel. Als je met tram 4 uit station Albert komt gerold, kijk je als geïnteresseerde reiziger je ogen uit en dat is precies wat ik elke zeldzame keer doe dat ik die neem (laatste keer was voor een begrafenis in december). Dit herenhuis ligt in Ukkel en werd dus gebouwd in opdracht van het echtpaar Haerens; hij, Robert Haerens, was een ingenieur in dienst van Empain, zij, Luisa Robelus had een naam voor zichzelf gemaakt als artieste (beelden als ik me niet vergis). De opdracht ging naar Antoine Courtens (tiens, tiens) van wie ik de dag tevoren al het Palais de la Folle Chanson had bezocht en de week ervoor de hoofdzetel van Electrorail. Daarmee had ik dus de 3 grote Brusselse gebouwen va...

zo komt het op mij toch over... De (Vlaamse - Belgische?) kunstwereld heeft ongetwijfeld veel aan Chantal Pattyn te danken en het omgekeerde zal zeker ook wel kloppen. Ik heb haar nooit gevolgd, maar was me bewust van haar bestaan, al haast van bij haar eerste stappen bij Studio Brussel. Nu is ze al lang een (of de?) grande dame van de art scene . Zonder haar te kennen, ben ik er zeker van dat ze vele verdiensten heeft. Onlangs stond er een om verschillende redenen interessant interview met haar in Bruzz , waarin ze onder meer ook inging op de relatief recente schandalen in de kunstwereld met artiesten die de grenzen van verschillende mensen waarmee ze werkten, overschreden hadden. Maar gisteren, luisterend naar haar programma Pompidou gingen m'n wenkbrauwen toch even fronsen toen ik haar een interview hoorde afnemen, waarbij het ging over een Vlaamse artiest die al jaren tot de canon is gaan behoren: Rinus Van de Velde. Het ging de hele tijd van Rinus hier en Rinus daar. De bewo...

Vorige week nog eens naar een concert in de Ancienne Belgique geweest, 2 zelfs met het "voorprogramma" erbij.  Het ticket werd al tal van maanden eerder gekocht, nadat een wervend tekstje van de AB over de Braziliaanse groep te hebben gelezen en zoals wel vaker, liet ik me op die manier verleiden. Want van Satanique Samba Trio had ik nog nooit gehoord. Hun muziek heeft ook heel weinig met samba te maken en de leden zijn in totaal met 5. Braziliaanse humor, vermoed ik. De concerten waren geprogrammeerd in de kleinere zaal boven. Uitverkocht leek het niet, want aanvankelijk waren er maar relatief weinig aanwezigen, maar na verloop van tijd vulde de zaal zich toch wat meer. Voor het eerste deel had ik een goed zicht op het podium. Voor het tweede kwam er iemand vlak voor m'n neus postvatten; dat hij de klere moge krijgen! Het eerste deel (weet niet of het "voorprogramma" mag worden genoemd) was een Belgische duo (Nathan Daems en Falk Schrauwen), Trans Plantations. ...