Films 2025 (4)

Lost Highway* - David Lynch (1997)
Jaren geleden had ik me voorgenomen om geen films van David Lynch meer in de bioscoop te gaan bekijken, want buiten het (eveneens en vaak vergeten) uitstekende "The Elephant Man" snapte ik er vaak weinig van; "Blue Velvet" was wellicht ook een uizondering.
Best mogelijk dat het uitgerekend na Lost Highway was dat ik dat voornemen kreeg; weet het zelfs niet meer of ik die ooit in de bioscoop zag.
Enfin, naar aanleiden van het overlijden van de regisseur kon je uiteraard verwachten dat er opnieuw enkele werken van hem zouden worden uitgezonden en VRT koos blijkbaar voor deze en ik profiteerde ervan om hem toch maar op te nemen, wellicht omdat ik, afgaand op de titel, dacht hem nooit gezien te hebben. En het viel uiteindelijk nog wel mee; misschien kon ik de vreemde sfeerschepping warempel nog wel smaken ook!
Andere pluspunten: een bij wijlen (half) naakte Patricia Arquette en, vooral, de soundtrack! In die mate zelfs dat ik de cd gekocht heb. Dat betekent dat ik meteen voor het eerst nummers in huis haalde van Marilyn Manson, Rammstein of Nine Inch Nails bijvoorbeeld. Het is een afwisseling van sfeernummers (vaak instrumentaal met een geslaagd jazznummer van Angelo Badalamenti) met harder werk van de eerder genoemde artiesten. Fijn om naar te luisteren. Lynch heeft toch wel vaker goede soundtracks voor zijn films. Deze werd samengesteld door Trent Reznor, de frontman van Nine Inch Nails.

12 Years a Slave* - Steve McQueen (2013)
Deze heb ik zeker bij het uitkomen in de filmzalen gezien maar na verloop van tijd was ik vergeten wat er toen zo markant of gruwelijk was aan bepaalde scènes. 
Dat is hiermee dus weer in orde gebracht. 
Een vrije zwarte wordt door oplichters als slaaf verkocht nadat ze hem om de tuin hebben geleid en moet zo blijkbaar 12 jaar lang verder leven als slaaf; eerst bij een wat minder inhumaan meester, vervolgens als eigendom van een getroubleerde meester met serieuze problemen, waarvan een diepgeworteld racisme er maar 1 is.
Groot minpunt wat mij betreft: Brad Pitt in deze film. Hij heeft maar een heel beperkte, maar wel doorslaggevende bijrol als redderde engel. Zodra hij verschijnt, verliest de film van zijn intensiteit en verloor ik belangstelling. Het zou veel interessanter zijn geweest als 'ie eens de booswicht had gespeeld, hier met verve vertolkt door Michael Fassbender. Pitt speelt belachelijk in mijn ogen, terend op het sterrendom. Enfin, maakt verder weinig uit. Film die het bekijken waard is over een verschrikkelijke episode in de geschiedenis.

Les graines du figuier sauvage / The Seed of the sacred fig** - Mohammad Rasoulof (2024)
Iman, een Iraanse ambtenaar ziet zijn ambitie werkelijkheid worden en maakt promotie, waarbij hij onderzoeksrechter wordt bij de revolutionaire rechtbanken. Maar dit gebeurt net op het moment dat de protesten na de gewelddadige dood van de jonge Mahsa Amini losbarsten. Als plichtsbewust persoon wil hij liever dossiers ernstig onderzoeken i.p.v. doodsvonnissen aan de lopende band ondertekenen.
Thuis is zijn vrouw, Najmeh, aanvankelijk ook opgetogen; zijn 2 dochters, Rezvan (de oudste die al hogere studies volgt) en Sana, vernemen het iets later ook. Maar ze worden er ook bij betrokken, deels via filmpjes die ze toegestuurd krijgen maar ook doordat een van hun vriendinnen een slachtoffer wordt van het politiegeweld. Dit zorgt voor spanningen binnen het gezin, naast gebruikelijke fricties te wijten aan "banale" zaken als te klein wonen, waardoor de twee dochters eenzelfde kamer moeten delen enz.
Op een dag verdwijnt het dienstwapen van de echtgenoot en gaan de poppen echt aan het dansen.
De hele film op zich is al confronterend maar het tweede deel doet daar nog een flinke schep bovenop en de vader verliest volledig de pedalen. Men doet uitschijnen dat dit inherent is aan het Iraanse regime.
Een zin van de film die me is bijgebleven die de moeder tegen haar dochters zegt: "al die jaren heb ik getracht jullie zijn ware aard te verbergen"...
Hetgeen zich binnen het gezin afspeelt is een spiegel voor wat totalitaire regimes met hun burgers doen en dus ook een spiegel voor Iran: controle, wantrouwen, verraad, schuldigen zoeken...
De film is toch wel een (moker)slag, ook omdat de beelden die via gsm gedeeld worden echte beelden zijn van het straatprotest en hoe dat werd/wordt neergeslagen.
De moeder vormt de spil van de film en wordt verbazingwekkend neergezet.
Rasoulof heeft in Iran in de gevangenis gezeten en wist het land te ontvluchten voor hij opnieuw de cel in moest; nu leeft hij in Duitsland. Ik weet niet of de acteurs en andere mensen die betrokken waren bij het maken van de film nog in Iran zijn.