P-R T

Na het bezoek aan het voormalige RVS-gebouw ging het via een kleine omweg richting appartement om daar te middageten en vervolgens weer de deur uit te gaan, wegens een afspraak met P-R T. We leerden elkaar eind jaren '90 kennen toen we bij hetzelfde vertaalbureau werkten en werden sindsdien vrienden. Hij is ook al zeker 20 jaar freelance vertaler en probeert op die manier het hoofd boven water te houden, maar eenvoudig is het nooit geweest, met als gevolg soms krankzinnige werkuren.

Hij woont al sinds de eerste helft van de jaren '00 in Charleroi, wat maakt dat we elkaar maar sporadisch zagen, soms zelfs ruim een jaar niet. Maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik die stad wat beter leren kennen heb en zowaar ook wat leerde waarderen. Hij is er een waardig ambassadeur van; ook al publiceert hij er geen glossy fotoboeken over.
De oorspronkelijke bedoeling was om nog eens naar daar te gaan om samen een mogelijk laatste keer langs te gaan bij Phonophil, voor wie de zaken de laatste tijd blijkbaar niet heel goed gingen. In die mate dat zijn medewerkster me in december had laten weten dat zij er maar tot eind maart zou blijven. Uiteindelijk is dat bezoek er om verschillende redenen nog niet van gekomen. 

Maar 2 weken geleden kwam hij met z'n gezin wel nog eens naar Brussel, wat dan een mooie gelegenheid leek om hier dan maar eens af te spreken. Hij moest ook een audio-element (een onderdeel van zijn beste van -tig installaties die hij bezit) ter herstelling komen afgeven aan zijn vaste en bijzonder exclusieve dealer bij de Naamsepoort. Daarnaast wilde hij graag een galerie bezoeken waar een striptentoonstelling liep, maar zover raakte hij uiteindelijk niet.
Zijn 15-jarige zoon is blijkbaar, zeker in België, een autoriteit op het vlak van paleontologie 😮 en hij was uitgenodigd op een congres in het Museum voor Natuurwetenschappen; zijn moeder vergezelde hem.

Dus P-R T en ik spraken dan maar af in het centrum, meer bepaald in Hotel L'Espérance om daar wat bij te praten bij een drankje. Blijkbaar heeft hij zich ingeschreven voor een wervingsexamen bij een overheidsdienst; zijn huidige leven als freelancer begint namelijk te wegen. Dat terwijl hij vroeger voortdurend (voor een stuk schertsend) systematisch afgaf op ambtenaren. Het kan verkeren.
Hopelijk raakt hij door de selectieprocedure en wordt hij laureaat. In mei zou hij meer moeten weten.

Na dat eerste uur stonden we voor de keuze: naar m'n appartement wandelen of naar de galerie gaan. Hij opteerde uiteindelijk voor de eerste optie en dus trokken we daar naartoe, onder meer via de Handelskaai om hem het appartementsgebouw te tonen waar Chantal Akerman haar beroemde film draaide (en ook de muurschildering wat verderop). Dus nog wat in m'n appartement gekeuveld, hem een koffie geserveerd (uit een gewoon koffietoestel, niet zoiets gesofisticeerds en precies als hij me aanbood toen ik in december langsgegaan was, wat je eerder in een hippe koffiebar of zoiets verwacht) en iets later richting Naamsepoort vertrokken om het verdict te horen i.v.m. zijn versterker: herstelling door de fabrikant was nodig, dus hij kon hem nog niet mee terug nemen.

We zetten onze tocht dan maar voort naar het Fernand Cocqplein in Elsene, in afwachting van de komst van zijn zoon en vriendin zodat ze weer naar huis konden vertrekken. Die laatste twee zouden nog een tijdje wegblijven en dus kozen we maar een plek uit om nog iets te drinken alvorens afscheid van elkaar te nemen. Het was een zonnige namiddag en bijgevolg ook aardig druk op dat inmiddels hippe plein. Daar verpozend zou je bijna de indruk krijgen dat intussen heel Elsene gegentrificeerd; veel jongeren, BCBG, middenklassers die het gemaakt lijken te hebben, enfin, allemaal mensen uit zowat dezelfde sociale klassen die elkaar daar treffen en paraderen of rondkijken, en ook gewoon elkaar ontmoeten natuurlijk.
Enfin, na een Schweppes had ik het wel gezien (en had ook nog wel wat werk voor de boeg), dus namen we afscheid; zo kon hij ook in zijn auto gaan zitten om nog een uiltje te knappen en wat slaap in te halen, voor de terugrit naar Charleroi.
Net zoals in december was het leuk hem nog eens gezien te hebben. Intussen is het voormalige kwartet van weleer uitgedund tot een duo, al hebben we beide nog wel apart contact met een van de twee anderen.