Ambigu

zo komt het op mij toch over...

De (Vlaamse - Belgische?) kunstwereld heeft ongetwijfeld veel aan Chantal Pattyn te danken en het omgekeerde zal zeker ook wel kloppen. Ik heb haar nooit gevolgd, maar was me bewust van haar bestaan, al haast van bij haar eerste stappen bij Studio Brussel. Nu is ze al lang een (of de?) grande dame van de art scene.
Zonder haar te kennen, ben ik er zeker van dat ze vele verdiensten heeft.

Onlangs stond er een om verschillende redenen interessant interview met haar in Bruzz, waarin ze onder meer ook inging op de relatief recente schandalen in de kunstwereld met artiesten die de grenzen van verschillende mensen waarmee ze werkten, overschreden hadden.

Maar gisteren, luisterend naar haar programma Pompidou gingen m'n wenkbrauwen toch even fronsen toen ik haar een interview hoorde afnemen, waarbij het ging over een Vlaamse artiest die al jaren tot de canon is gaan behoren: Rinus Van de Velde. Het ging de hele tijd van Rinus hier en Rinus daar. De bewondering en het sfeertje van "ons-kent-ons" sprong ervan af.
Toen moest ik denken aan dat interview en hoe ze tegen die schandalen aankijkt. Het is een legitiem standpunt maar tegelijk heeft ze meegedaan aan de "verering" van die mensen; ze kent ze ongetwijfeld (goed), heeft ze (onbewust) mee gepromoot en bijgedragen aan hun roem, gaf hen door de jaren heen hoogstwaarschijnlijk (kritiekloos?) veel airplay, is mogelijk door hen als artiest gefascineerd (wat niet verboden is).

Mag van interviewers, radiomakers, kunstkenners in de media nog enige afstand(elijkheid) worden verwacht t.o.v. het onderwerp waar ze het over hebben? Of is dat niet de insteek van Pompidou? Zou kunnen.

Voor wie nieuwsgierig is, het interview over RVdV komt helemaal in het begin van het programma. En na 20 of 25 minuten wordt een fascinerend stukje muziek gespeeld; alleen is het me niet duidelijk van wie dat nu precies is.