Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Grrrmbl, bij De Morgen gooiden ze er enkele weken geleden (alweer) met hun klak naar... In de lifestylebijlage van een van de vorige weekends hadden ze het in een korte stukje over Andalusië en onder meer de Mezquita in Córdoba, een gigantische moskee en een waarlijk wonderbaarlijk gebouw dat helaas voor een stuk verminkt is geweest na de Reconquista door er plompverloren middenin een kathedraal te bouwen. "Wtf" of "Mierda" of iets gelijkaardigs moet de opdrachtgever, Karel V, volgens de overlevering ook hebben gedacht toen hij het resultaat aanschouwde. Al paste het ongetwijfeld ook in het toenmalige denken, waarbij de invloed/erfenis van moslims vanuit ideologisch-religieus oogpunt in de mate van het mogelijke moest worden uitgewist. Staat in het artikel doodleuk dat die kathedraal er in de 10de eeuw werd gebouwd terwijl het algemeen geweten is dat dit niet kan, omdat er toen nog moslims heersten in het zuiden van Spanje. Ze kwam er pas enkele honderden jaren lat...

Hmm, echt vlakbij waar ik m'n komende vakantie gepland hebt, blijkt een uitstekend (vlees)restaurant te zijn; sommigen rekenen het zelfs tot de beste ter wereld... Maar ze aanvaarden alleen reservaties voor ten minste 2 personen. Qué lástima , want ik ga alleen... Zal dan maar naar een alternatief beginnen uitkijken of anders een plaatselijke schone of beau meenemen...

Op een of andere manier was ik twee maanden geleden te weten gekomen dat de VRT deze mij onbekende reeks zou uitzenden. Het thema (relatieproblemen) moet m'n interesse hebben gewekt, want kan me moeilijk inbeelden waarom ik het anders zou hebben opgenomen. Doch, na een tijdje was ik het alweer vergeten en bovendien hielp het fotootje ook niet dat bij de opname stond, want dat was er een van Joe Biden. Ergens begrijpelijk dat een computerprogramma of medewerker voor zo'n foto koos, omdat de jaarlijkse toespraak voor het Amerikaans Congres ook zo genoemd wordt, maar toch vind ik het erg slordig, want het ene heeft hoegenaamd niets met het andere te maken. Eergisteren besloot ik dan toch maar eens te kijken welke opnames ik nog had (bij Proximus verdwijnen die na 2 maanden automatisch... ) en toen ik die foto van Joe Biden zag, vroeg ik me toch af waarom ik dat had opgenomen. Enkele seconden later zag ik dus dat het om iets totaal anders ging en besloot ik toch maar eens te kijken...

Op een klein jaar tijd toch al 2x voor een Noord-Afrikaan genomen. De eerste keer n.a.v. de wedstrijd Marokko - Congo, toen een zwarte bovenbuur me erop aansprak, denkend dat ik voor Marokko zou supporteren, terwijl het voetbal me op dat moment eigenlijk geen barst kon schelen (was de Africa Cup denk ik). En gisteren opnieuw, door een andere 😉 Noord-Afrikaan bovendien, die bovendien dacht dat ik Arabisch sprak. Het had blijkbaar met m'n baard te maken. Enfin, ik heb hem voort geholpen. Misschien komt dit wel omdat ik die paar woordjes Arabisch heb opgepikt of hebben we hier eerder een geval van mimétisme /mimicry?

niet alleen tot nadenken had ik het voorbije anderhalf jaar maar sinds een klein jaar ook veel letterlijk neerdwarrelend of samenklittend en zich zo vermenigvuldigend stof. Het is hoogst verwonderlijk, ja haast angstaanjagend om vast te stellen hoe snel stof zich hier verspreidt terwijl ik niet eens tapijten (badkamer of wc daargelaten) of huisdieren à la de "Goedmoedige Grijze Griezel" die elders het mooie weer maakt, heb.  Haast elke dag kan ik een redelijke indrukwekkende hoeveelheid plukjes van de vloer vegen. Bizar, wat mij betreft.

Het is sterker dan mezelf, dus ik borduur nog maar wat verder over Willy/Mink DeVille. Het is intussen al de 3de maal dat hij hier aan bod komt. De bedenking die ik in het vorige stuk maakte over de personeelswissels bij Mink DeVille, spruiten misschien voor een stuk voort uit het feit dat Willy zich met dergelijke zaken niet kon/wilde bezig houden en Jack Nitzsche maar liet begaan. Deville leefde lange tijd bijna als een zwerver zonder enige rijkdom of veel bezit, die vooral bezig was met zijn kunst en zich voor de rest liever niet te veel bekommerde om andere, meer banalere zaken. "Party girls" is de afsluiter van Mink DeVilles debuutplaat, "Cabretta" uit 1977, en zo goed als volledig onbekend.  Maar ik krijg er bij elke beluistering een stevige krop van in de keel, zowel door de zang als door het karakteristieke pianoloopje dat de hele song door terugkomt. Dit komt onder meer doordat ik dit album nog niet zoveel beluisterd heb en bij de eerste noten nog steeds ve...

Een pas afgewerkte documentaire (de aftiteling vermeldde 2023) waar ik gisteren naar ben gaan kijken in redelijk beperkte kring en "intieme" setting in de Ancienne Belgique, dit na een tip van een vriend en partner in crime als het op muziek aankomt. Bovendien was deze screening zoals dat daar blijkbaar heet, gratis, dus een buitenkans want veel andere gelegenheden zouden er niet zijn om hem te bekijken. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de film maar 1 maal zou worden vertoond, maar door de grote toeloop gooide men de plannen om en gaf men twee voorstellingen. Dit betekende ook dat de planning lichtjes werd omgegooid en wij net te laat waren om de eerste bij te wonen, waarna we dus besloten te wachten tot de tweede zou beginnen en ons alvast in de bar of het cafetaria installeerden. De eerste sessie werd blijkbaar door zo'n 30-tal personen bijgewoond, de tweede, waar wij bij waren, door zowat 70... waaronder Jacques Duvall , een beroemdheid bij vooral Franstaligen ...

Sinds ik in Brussel woon, ben ik veel minder lang onderweg naar m'n werk of terug naar waar ik woon. Zo "verlies" ik onderweg dan ook veel minder tijd. Een mens zou dan op het eerste zicht denken dat ik veel meer tijd zou hebben om een van m'n favoriete hobby's te beoefenen, namelijk lezen. Helaas, niets is minder waar. Heb er eigenlijk niet zo'n heel goed zicht op hoe het komt, maar buiten kranten en enkele periodieken kwam ik er amper toe om nog eens in een boek te lezen. Dit zit deels zo: voorheen las ik vooral in de trein, telkens minstens 60 minuten heen en terug (de laatste jaren op de terugweg wat minder omdat ik steeds vaker indommelde, tot soms speeksel uit de mond toe, vrees ik...), maar dan kun je er uiteraard wel tijd voor nemen en vooruit gaan. Sinds half maart is dat weggevallen, maar het werd dus amper gecompenseerd. In november heb ik dan 3 weken rondgereisd in Brazilië en daarvoor had ik toch 2 boeken meegenomen, waarin ik uiteindelijk wel deg...

Om toch maar (voor even?) weer aan te knopen met een "traditie" hier, namelijk het beluisteren van muziek op een zondagochtend en dit dan hier posten (althans, dat was aanvankelijk toch de opzet). De eerste maanden dat ik hier woonde, putte ik heel wat troost uit het beluisteren van platen/CD's van The Triffids; mogelijk speelde de desolaatheid die uit enkele van hun platen spreekt daar een rol in. The Triffids was een Australische popgroep uit de jaren '80 die bij muziekkenners wel erg werd gewaardeerd maar uiteindelijk eind dat decennium toch stopte onder meer wegens een gebrek aan succes bij het grote publiek. Over het droevige eind van frontman en zanger David McComb, ook weer voor een stuk te wijten aan een gebrek aan erkenning, zal ik het hier verder niet hebben.  In de jaren '80 werd m'n aandacht als frequent Studio Brussel-luisteraar al wel meermaals op de groep gevestigd maar aangezien ik pas rond '87-'88 platen ben beginnen kopen en de gekte ...

ja, ik moet toegeven dat wonen in Molenbeek er daar helaas soms ook wat met zich meebrengt...  Zo bijvoorbeeld het sluikstorten waar je hier toch regelmatig mee wordt geconfronteerd en de voorbije weken was het hier op de hoek wel gortig. Ettelijke dagen lag er hout van gedemonteerde meubels dat iemand daar had neergelegd en wat de gemeentediensten uiteindelijk zijn komen weghalen. Amper een of twee dagen later lag er al opnieuw afval; het leek er wel op dat men er speciaal op had gewacht totdat er weer plek was om er opnieuw te sluikstorten. Ook die afval werd weer weggehaald door de bevoegde diensten en u raad het misschien al... een dag of zo later was het weer zover. Begin deze week lag de hoek er weer netjes bij, maar niet voor lang en toen ik dan dinsdag of woensdag naar m'n werk vertrok, heb ik toch maar eens deze foto gemaakt. Wat valt me op? Wel, het was ditmaal nog een relatief klein "stort" maar ook dat de daders toch relatief gedisciplineerd te werk zijn gegaa...

en dat na ruim 30 jaar... Waarover heb ik het? De laatste nummers op respectievelijk "The Idiot" en "Lust For Life" de twee platen waarmee Iggy Pop zijn solocarrière begon. Bij platen is "solo" altijd een relatief begrip natuurlijk en hier wellicht nog meer, want eigenlijk verdient David Bowie net zoveel krediet voor deze beide LP's. Hij werkte er intens aan mee en het was ook dankzij hem dat Pop ze heeft kunnen maken. Voorheen was hij namelijk compleet afgeschreven door de muziekindustrie en Bowie was een van de bitter weinigen die -naast vriendschap- nog potentieel in hem zagen na de jaren bij The Stooges en de daaropvolgende jaren tijdens dewelke Pop helemaal op de dool was. Omdat ze beide behoefte hadden aan wat rust en hun leven weer op de rails wilden krijgen (beide waren zwaar verslaafd) reisden ze samen naar Europa en woonden een tijd in West-Berlijn. Deze beide LP's kwamen in dezelfde periode tot stand en werden meteen na elkaar uitgebrach...

De laatste week van het jaar zijn we gewoontegetrouw met "gedwongen" verlof, zodat ik niet in de bedrijfskantine warm kon eten. Ik had dus de keuze: zelf elke dag eten maken, op restaurant gaan, iets opwarmen in de oven of magnetron of gewoon geen warme maaltijden naar binnen spelen. Bijgevolg ging ik voluit voor het eerste optie, wat neerkwam op een tiental dagen koken, iets wat ik toch de hele tijd heb volgehouden, op 1 keer na dan. Met telkens relatief verse groente bovendien (voor mijn doen toch ;-) ). Niet slecht, vind ik zelf, aangezien het telkens koken is voor maar 1 persoon en het bovendien achteraf vaak gepaard ging met nog eens afwassen ook, waar ook weer redelijk wat tijd in kruipt.

nog nuttig gemaakt eind vorig jaar. Dit door het voetpad mee vrij te helpen maken van steps die de weg versperden van iemand die er met een getralied karretje langs moest om iets te leveren of op te halen. Die dingen zijn verrekt zwaar! Je heft je er bijna een hernia aan. Zoals de bijgevoegde, onlangs genomen foto's tonen, is niet iedereen grote fan van deze vervoersmiddelen. Zelf ben ik er ook niet zo verzot op. 😊