Een waar genoegen

Sinds ik in Brussel woon, ben ik veel minder lang onderweg naar m'n werk of terug naar waar ik woon. Zo "verlies" ik onderweg dan ook veel minder tijd.
Een mens zou dan op het eerste zicht denken dat ik veel meer tijd zou hebben om een van m'n favoriete hobby's te beoefenen, namelijk lezen. Helaas, niets is minder waar.

Heb er eigenlijk niet zo'n heel goed zicht op hoe het komt, maar buiten kranten en enkele periodieken kwam ik er amper toe om nog eens in een boek te lezen.

Dit zit deels zo: voorheen las ik vooral in de trein, telkens minstens 60 minuten heen en terug (de laatste jaren op de terugweg wat minder omdat ik steeds vaker indommelde, tot soms speeksel uit de mond toe, vrees ik...), maar dan kun je er uiteraard wel tijd voor nemen en vooruit gaan.

Sinds half maart is dat weggevallen, maar het werd dus amper gecompenseerd.

In november heb ik dan 3 weken rondgereisd in Brazilië en daarvoor had ik toch 2 boeken meegenomen, waarin ik uiteindelijk wel degelijk wat gelezen heb, maar toch minder als gedacht. Dus geen van beide was na afloop uitgelezen.

Dat was intussen dus alweer ruim een maand voorbij en vorige week dan uiteindelijk toch maar eens beslist om te proberen van het boek waarin ik het verst gevorderd was dagelijks enkele bladzijden te lezen ("Max Havelaar" van Multatuli). En dat was fijn, in die mate zelfs dat het me enigszins opbeurde. Doorgaans las ik nog wat voor het slapengaan, al in bed. Dit ging dan wel ten koste van sociale media of aan de computer zitten, maar het voelde leuker aan, zeker na al die maanden waarin ik amper langer dan 15 minuten een boek heb vastgehad en het smaakt naar meer.
Afwachten maar of dit blijft duren.