The Triffids - Lonely Stretch - troost
Om toch maar (voor even?) weer aan te knopen met een "traditie" hier, namelijk het beluisteren van muziek op een zondagochtend en dit dan hier posten (althans, dat was aanvankelijk toch de opzet).
De eerste maanden dat ik hier woonde, putte ik heel wat troost uit het beluisteren van platen/CD's van The Triffids; mogelijk speelde de desolaatheid die uit enkele van hun platen spreekt daar een rol in.
The Triffids was een Australische popgroep uit de jaren '80 die bij muziekkenners wel erg werd gewaardeerd maar uiteindelijk eind dat decennium toch stopte onder meer wegens een gebrek aan succes bij het grote publiek. Over het droevige eind van frontman en zanger David McComb, ook weer voor een stuk te wijten aan een gebrek aan erkenning, zal ik het hier verder niet hebben.
In de jaren '80 werd m'n aandacht als frequent Studio Brussel-luisteraar al wel meermaals op de groep gevestigd maar aangezien ik pas rond '87-'88 platen ben beginnen kopen en de gekte op dat vlak pas in de loop van de jaren '90 echt toesloeg, heb ik hen geen duwtje in de rug meer kunnen geven en heb ik hen ook nooit live aan het werk gezien/gehoord. Erg jammer.
In alle geval, graag had ik hier een stukje uit hun officiële concertplaat gepost, want die heb ik vanmorgen opnieuw beluisterd, maar zelfs op Youtube valt daar amper iets van te vinden. Zonde want de versies daarop deden me de studioversies nog meer waarderen en ook de teksten wat beter verstaan.
Dus doe ik het hier maar mee, wat misschien een concertversie het beste benadert, want opgenomen tijdens een sessie bij John Peel, maar er tegelijk toch nog erg van verschilt. Soit.
Hier toch nog een recensie over Stockholm, een moeilijk te vinden plaat, dus vermoedelijk had ik wat geluk vorig jaar.
Reacties
Een reactie posten