Trilogie

Het is sterker dan mezelf, dus ik borduur nog maar wat verder over Willy/Mink DeVille. Het is intussen al de 3de maal dat hij hier aan bod komt.

De bedenking die ik in het vorige stuk maakte over de personeelswissels bij Mink DeVille, spruiten misschien voor een stuk voort uit het feit dat Willy zich met dergelijke zaken niet kon/wilde bezig houden en Jack Nitzsche maar liet begaan.

Deville leefde lange tijd bijna als een zwerver zonder enige rijkdom of veel bezit, die vooral bezig was met zijn kunst en zich voor de rest liever niet te veel bekommerde om andere, meer banalere zaken.

"Party girls" is de afsluiter van Mink DeVilles debuutplaat, "Cabretta" uit 1977, en zo goed als volledig onbekend. 

Maar ik krijg er bij elke beluistering een stevige krop van in de keel, zowel door de zang als door het karakteristieke pianoloopje dat de hele song door terugkomt. Dit komt onder meer doordat ik dit album nog niet zoveel beluisterd heb en bij de eerste noten nog steeds verrast wordt ze te horen en denk "hoe mooi toch", waarna de herkenning volgt.

M'n huidige mentale/emotionele staat werkt dat effect van ontroering nog verder in de hand.