Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Enkele weken geleden voor het eerst sinds lang nog eens een concertticket gekocht; weet niet meer wanneer het de laatste keer was dat dit gebeurd was, mogelijk dateert dat nog van voor COVID (het concert van BCUC van oktober 2022 was gratis en "Stop Making Sense" was geen echt concert). Of misschien was het toen de oudste zoon en ik naar Jazz Middelheim waren gegaan in augustus '21 om daar Iggy Pop aan het werk te zien en te horen. Ah, en ook nog Les Négresses Vertes in november vorig jaar 😊. En Lucretia Dalt, zowat een jaar geleden. Al bij al best heel wat dus... Plaats van het gebeuren ditmaal: de Club van de Ancienne Belgique, die op een 10-tal minuten te voet van m'n appartement ligt, dus best praktisch. Voor zo'n relatief kleinschalig concert en voor dergelijke muziek is deze veel kleinere zaal een betere keuze dan de grote, waar die avond nog een andere act op het podium stond (weet niet wie).  Het was een primeur voor mij in die zin dat het m'n eerste ...

...maar in de titel had net zo goed "huis" kunnen staan; onze erfgoedbewakers zijn er blijkbaar zelf nog niet uit hoe het eigenlijk zou moeten heten in het Nederlands. Dan maar de Franse benaming, want daarover heerst blijkbaar meer eensgezindheid?: Hôtel Hannon . Ettelijke maanden geleden had ik me een tweede Art Nouveaupass aangeschaft, die nog tot juni geldig is. Stilletjesaan tijd dus om er toch maar iets mee te doen. Aangezien ik wel zin had in een dagje verlof de vorige week (paasvakantie voor de Nederlandstalige jeugd) en het vrijdag wel een relatief rustige dag leek op het werk, leek dat me een geschikt moment. Bovendien zou het ook nog relatief mooi weer worden, wat meegenomen was. En van die gelegenheid maakte ik dan maar gebruik om een bezoek aan het herenhuis te boeken. Reservatie, de verplaatsing met metro en tram er naartoe en het bezoek zelf verliepen alle vlot. Ook het aanmelden was een fluitje van een cent en na de inkomhal, waarvan de schoonheid je mogelijk ...

zogezegd bedoeld om u als lezer, luisteraar of kijker te helpen een keuze te maken voor de verkiezingen later dit jaar, een service die men u als het ware "gratis" aanbiedt. Volgens mij meer bedoeld om volk te lokken naar en interesse te kweken voor de websites waar ze te vinden zijn en dus reclame te maken voor zichzelf. brrr, ik keek al erg op tegen de nakende verkiezingscampagne maar nu die echt van start lijkt te zijn gegaan volgens de media, komt het al bijna m'n oren uit, louter vanwege alle verwijzingen naar die stemtests. De cartoon van Zak vandaag zat er wat dat en mij betreft wel helemaal op. Zelf begin ik intussen ook tot de gedesillusioneerden te behoren m.b.t. de wijze waarop in ons land politiek gevoerd wordt, dus die verkiezingscampagnes wekken intussen eerder ergernis op i.p.v. interesse en ik tracht het gelaten aan me voorbij te laten gaan. Jammer waarschijnlijk en misschien zal het deze keer nog geen effect hebben op m'n stemgedrag, al blijft blanco ...

Vorige week zondag werd er in een Ukkels cultureel centrum een documentaire getoond over Iran; de maker was persoonlijk aanwezig en zou het commentaar verzorgen. Enkele dagen ervoor had een collega me erop attent gemaakt en gepolst of het me interesseerde om er mee naartoe te gaan.   Echter, door een dramatische gebeurtenis vrijdagavond (die van de quiz) dreigde alles op de helling komen te staan. Maar zondagochtend bleken de sterren toch redelijk gunstig en door het mooie weer besloot ik van mijn kant er toch maar naartoe te gaan, alleen als het moest, in gezelschap als dat toch bleek te kunnen. Dan had ik er op z'n minst toch een uitstapje naar Ukkel van gemaakt. En uiteindelijk bleek de persoon in kwestie er ook wel wat behoefte aan te hebben de zinnen te verzetten en kwam die ook afgezakt, zodat we met twee waren. Bij de inkomprijs was ook een ontbijt inbegrepen, dus daar hebben we ons dan maar te goed aan gedaan (relatief want de croissants waren niet speciaal goed en de ...

Maandag 25 maart was een uitermate vermoeiende dag geweest, waarna ik bij thuiskomst al languit in de zetel lag te suffen toen plots de telefoon afging. WD, het tijdelijke hoofd van onze communicatiedienst die me vroeg of ik diezelfde avond nog een mail zou kunnen sturen naar alle personeelsleden i.v.m. een quiz die de politiezone Zuid in samenwerking met onder meer Safe.brussels organiseerde, een dikke 10 dagen later. Bedoeling was een warme oproep te doen aan het voltallig personeel om zich in groten getale in te schrijven voor het evenement in kwestie. Dat gebeurde het liefst nog dezelfde avond omdat er nog maar relatief weinig tijd over was (laattijdige verwittiging?). Probleem: vanuit m'n eigen mail kon ik niet iedereen aanschrijven, daarvoor moest ik een ander adres gebruiken maar daar kon ik dan weer vanop afstand niet in, dus zat er niets anders op dan weer naar kantoor te gaan en van daaruit de mail te versturen. Zo gezegd, zo gedaan en zowat en uur later was ik weer terug...

Een Spaanse film over een bedrijfsleider die voor de schone schijn (en een zoveelste prijs die hij hoopt in de wacht te slepen voor zijn onderneming die industriële weegschalen verkoopt) een beeld ophangt van begaan te zijn met zijn werknemers. Vermoedelijk is dat ook zo zolang zijn imago niet geschaad wordt, maar hij heeft toch een aantal verborgen en veel minder aangename kantjes... Xavier Bardém is de "hoofdattractie" in deze film en o, wat acteert hij goed als op het eerste zicht goedmoedige bedrijfsleider, zoals in de scène waarin zijn blik in een fractie van een seconde verandert begripvol naar ijskoud, afhankelijk van tegen wie hij praat (zijn vrouw of de stagiaire met wie hij iets gehad heeft maar die daarna een bedreiging vormt). Daarnaast zijn er nog wat nevenpersonages waarvan de bewaker van de fabriekssite en de ontslagen werknemer me het meest opvielen qua komisch gehalte; beide spelen in weerwil van de omstandigheden en hun (ex-)baas een soort van (komisch) duo ...

Het bezoek aan de Hoffmann-tentoonstelling had nog een paar neveneffecten: - ik zag een deel van het museum dat ik mogelijk nog nooit eerder had gezien. Zou het kunnen dat een deel ervan een stuk ouder is dan de rest. Die indruk gaf me althans de aanblik van een binnenplaats, die wat van een kasteeltuin weg had of het binnenplein van een abdij, maar mogelijk is dat gewoon valse oude architectuur. Misschien moet het maar eens worden opgezocht. Wat intussen gebeurde, al vond ik eigenlijk amper iets maar het gebouw zou toch eerder van de 19de of 20ste eeuw dateren. - binnenin stond ook een groot standbeeld van Leopold II dat vroeger buiten stond, maar werd weggehaald. Binnen stond er wel een plaatje bij met meer uitleg, waarop onder meer stond dat ze het beter vonden om het beeld nog wel tentoon te stellen mits er wat duiding bij stond. Persoonlijk vind ik dat ook de beste benadering; laat de beelden in de mate van het mogelijke staan maar met uitleg erbij over de gevolgen van zijn beleid...

Een mopperbericht om er niet mee op m'n lever te blijven zitten 😁  - De VRT bakt het precies elk jaar wat bruiner met de hype die ze creëert rond de Ronde van Vlaanderen. Er is al jaren geen ontkomen aan, tenzij je niet naar die zenders kijkt of luistert en ook nu weer werd het op den duur ergerlijk... - het zomeruur: hoeft er van mij niet te komen en mag gerust worden afgeschaft. - het hele gedoe dat de VRT organiseerde rond een bewustmakingsprogramma omtrent borstkanker met als apotheose een aantal bekende vrouwen die in het casino van Oostende een heuse stripteaseshow zouden geven. Op zich zal dat ongetwijfeld zijn nut hebben, maar dat er ook een week lang rond de hele aanloop er naartoe een programma moest worden gemaakt, waar je dan ook nog meermaals daags een spot voor te zien kreeg, pfff. De VRT is wel sterk in het zichzelf in de bloemetjes zetten en reclame maken voor zijn eigen programma's en verwezenlijkingen of zelf "nieuws" te creëren en extra in de verf ...

Na een drukke zaterdag me 's avonds maar in de zetel geïnstalleerd om naar een opgenomen film te kijken: C'mon C'mon. Met als grootste blikvanger een weer uitstekende Joaquin Phoenix. Maar de sterren in deze film zijn eigenlijk de kinderen die erin spelen en niet alleen het neefje van het hoofdpersonage. Geen idee of de antwoorden van de kinderen in het script stonden of authentieke antwoorden waren op vragen die hen werden gesteld maar er spreekt wel een grote maturiteit uit. Ze hebben het over hoe volwassenen omgaan met hen en de wereld rond zich en dat dit niet noodzakelijk de beste manier is. Johnny, een radioreporter moet een tijd op zijn in Los Angelos wonende, soms wat vreemd gedrag vertonende neefje, Jesse, letten omdat zijn zus/diens moeder zich om haar mentaal zieke ex (en vader van Jesse) moet gaan bekommeren. In plaats van de hele tijd in LA te blijven, keert hij met de jongen terug naar New York om daar zijn werk voort te zetten. De film draait om de interactie...

In mijn streven om m'n gemeente en stad-gewest beter te leren kennen trok ik zaterdagnamiddag voor het eerst naar het Scheutbospark ; mogelijk het grootste park van Sint-Jans-Molenbeek en gelegen aan de westelijke rand ervan, zowaar grenzend, stelde ik later vast, aan Vlaanderen! Het weer was die dag op z'n zachtst gezegd wisselvallig maar in de namiddag leek het erop dat het droog zou kunnen blijven. Daarnaast was de zin om toch in een of ander park te gaan wandelen (Dudenpark was anders het alternatief geweest) toch groter dan me te laten afschrikken door neerslag of wind. Om daar te geraken, nam ik aan metrostation Ribeaucourt bus 65, al heeft die het zaterdag in de buurt van de Gentsesteenweg wel moeilijk om vooruit te komen; het verkeer zit daar op namiddagen steevast strop. Maar hij is er uiteindelijk wel geraakt, aan zijn eindhalte Machtens, net aan de rand van het park. In het park zelf zijn ook nog een aantal vijvers; je zou je haast in Woluwe wanen en toch is dit echt...