Momimol; proberen om te gaan met verlies en er weer bovenop te komen (boekenwijsheden noch advies)

Op weg was ik dus naar Les Tissus du Chien Vert, maar al snel bleek dat ik eigenlijk in hun andere winkel moest zijn 50 meter verderop : Le Chien du Chien, waar ze de draperieën verkopen. Daar toch uiteindelijk zeker anderhalf uur in rondgewandeld en me laten adviseren om dan uiteindelijk vitragegordijnen voor het salon en gordijnen voor de slaapkamer te kopen. M'n financieel adviseur raadde me ten stelligste af om er ook nog eens gordijnen voor het salon te kopen. Daarvoor zou ik dan maar wat lompen naar een kleermaker moeten brengen zodat die zich ermee kon uitleven. Maar ik vond het wel fijn om er in rond te dolen en te kijken. Was er nog nooit geweest, het aanbod is gigantisch en men laat je op je gemak alles bekijken en betasten. En als je dan uiteindelijk een vraag hebt, staan de verkopers wel klaar. Ettelijke honderden euro's lichter maar met toch een enigszins opgelucht gevoel kwam ik weer buiten, ondanks de leveringstermijn van 2 maanden. Op het moment dat ik dit typ ...

Half februari kreeg ik dan (eindelijk) de sleutels van het appartement. De Vorige Huurster was er toen al enkele weken uit ; het was me dus niet geheel duidelijk waarom er nog tot dan gewacht diende te worden, maar soit. Op 15 februari zouden me de sleutels overhandigd worden, wat ook daadwerkelijk gebeurde, maar niet na eerst een klucht te hebben meegemaakt met de expert die kwam controleren in welke staat het appartement verkeerde wanneer ik er kon intrekken. Het was hoogstwaarschijnlijk dezelfde expert die ook het appartement 'taxeerde' toen de vorige huurster eruit trok ; in principe moest de staat dus identiek zijn, wat waarschijnlijk ook zo was. Het probleem was echter dat hij blijkbaar niet doorhad dat hij de sleutels diende achter te laten op een beveiligde plaats in het complex. In plaats daarvan had hij ze meegenomen naar het kantoor van het bedrijf waar hij voor werkte, ergens in een van de Woluwes in het oosten van Brussel. Dus op 15 februari waren er geen sleutels ...

Aangezien het vandaag (paasmaandag) mooi weer is, heb ik er toch maar wat van geprofiteerd om een wandelingetje te doen, een van m'n favoriete activiteiten in Brussel, ook toen ik er niet (meer) woonde. Eerst richting Beurs om wat boodschappen te doen en m'n voorraad verdovende middelen allerhande wat aan te vullen. Onderweg nog collega's zien voorbij zoeven die zich naar iemand in nood repten. Maakt me toch telkens stiekem wat trots en het doet me ook wel deugd dat ik er mee voor zorg dat ze hun werk ondanks alles nog steeds naar behoren kunnen uitvoeren. Anyway, na me ervan te hebben vergewist dat de heroïne in Brussel nog steeds van redelijke kwaliteit is, ging het richting Zuidstation, althans dat was de bedoeling.  Voor het eerst in ettelijke maanden maakte ik een tussenstop bij Caroline, een Brussels instituut voor muziekliefhebbers. Gezien m'n penibele financiële toestand echter heb ik er gewoon wat rondgekeken en gemerkt dat ze de winkel lichtjes hebben gereorga...

  Fijn album voor op een lazy zondagmorgen. John Lurie en de zijnen verkeren hier in vorm en serveren de luisteraar aangenaam in het oor liggende muziek, waarbij deze niet over tonnen jazzcultuur moet beschikken om het toch te kunnen waarderen. Geen idee of de door hen gemunte term "fake jazz" op dit album nog van toepassing is en het maakt uiteindelijk ook weinig uit ; het is gewoon aangename muziek, ofwel om naar te luisteren ofwel als muzikaal behang. Speels, "hoekig" ook, wat ook te verwachten valt als je een gitarist als Marc Ribot laat meespelen. Dit is wat bekend muziekcriticus Robert Christgau erover schreef. Ik begrijp er eigenlijk amper iets van, maar het lijkt me uiteindelijk toch positief te zijn. Zegt u het me anders maar :) Blijkbaar werd het album initieel niet in platenwinkels verkocht maar moest je het via de post bestellen, ook een originele zet van lang voor het internettijdperk. Het ze eind jaren '90 live aan het werk gezien in het Schaarbee...

om er na goed 25 jaar weer toe gebracht te zijn om bijna elke euro te moeten omdraaien alvorens hem uit te geven. Door deze ongeplande en min of meer gedwongen verhuis zijn mijn financiële reserves bijna helemaal opgedroogd en de huidige inflatie helpt ook niet bepaald.  De tijden waarin ik eigenlijk amper moest kijken naar de prijs van doordeweekse producten of voedingswaren, zijn -minstens voor even toch- voorbij. De maand is amper half voorbij en ik heb nog maar enkele tientallen euro op de lopende rekening staan... Wordt een 'interessant' experiment hoe ik de volgende 2 weken ga doorkomen :) 

Iedereen weet dat in Brussel de gevaren zomaar overal op de loer liggen en zeker als je je per fiets verplaatst. Zo kwam ik daarstraks, van het werk op weg naar huis rijdend voordat ik er erg in had in een fontein/waterpartij terecht, met hierboven het resultaat : een volledig doorweekte linkervoet en onderste helft van m'n scheenbeen... Had nochtans niets gedronken of gepakt. Het regende lichtjes, zoals het al de hele namiddag deed en laverend tussen wel en niet voor zwakke weggebruikers bedoelde stroken dacht ik een natte plek te zien waar ik kon oversteken. Bleek het een lichtjes hellende waterpartij te zijn maar eer ik dat door had, zat ik er al middenin.  Het lichtjes oneffen oppervlak waar ik op reed, het water dat van een à twee centimeters steeds dieper werd en een fonteinmond in het midden deden me snappen waarin ik onverhoeds verzeild geraakt was.  Er weer uit raken was op zich geen probleem, maar uiteraard lukte dat niet helemaal droog. Wellicht hebben eventuele oog...

Gisterenochtend heb ik wat langer geslapen als anders op een zondag (moest niet per se naar de bakker) en in de loop van de voormiddag had ik een afspraak in Denderleeuw om daar een boekenkast te gaan ophalen. Dus ik had er eigenlijk niet aan gedacht om "thuis" muziek op te zetten en bovendien zou ik amper tijd hebben gehad om ernaar te luisteren. Voor in de auto had ik echter wel een cd meegenomen. Eentje die ik al enkele jaren niet meer beluisterd had.  Olivia Ruiz is een Franse zangeres, eigenlijk eerder een veelzijdig artiest, want ze zingt en schrijft niet alleen muziek, maar ook boeken. Daarnaast acteert en regisseert ze blijkbaar ook nog. Haar ontdekte ik dankzij La Première, toen ik nog haast dagelijks naar deze zender luisterde en waar het eerste nummer op deze plaat verschillende jaren geleden regelmatig eens gedraaid werd : " Mon corps mon amour ", blijkbaar een lied over een door haar geliefde verwaarloosde vrouw, met onder meer de markante zin "je ...

"Glamourbruiloft van het jaar" kopt de nieuwssite over het huwelijk van een zekere Brooklyn Beckham en Nicola Peltz. Twee voor mij illustere onbekenden, dus het gaat eigenlijk helemaal aan mij voorbij :-) en toont aan hoezeer ik (niet) mee ben... Nu ik erbij stilsta "Beckham", dus misschien een zoon (of dochter ? zo ziet u maar hoe erg dit tot mijn leefwereld behoort) van de 2 Beckhams ? De Rondborstige vertrekt net. Dit zonder een serenade te komen zingen onder m'n balkon. Snif.

De hond uitlaten door met een step voor hem uit te rijden en hem zo de weg te wijzen en in looppas te laten volgen. Denk nu wel dat dit niet op elk moment van de dag mogelijk is in hartje Molenbeek ; dit was op een zaterdagochtend, omstreeks half 8, wanneer het hier erg kalm blijkt te zijn. Intussen zit er een rondborstige deerne in de tuin van m'n wooncomplex, recht in m'n zicht als ik m'n hoofd lichtjes draai. Ze is blijkbaar in gesprek, afgaand op haar lichaamstaal. Ik klaag niet en probeer toch af en toe de blik af te wenden...

Enkele dagen na het telefoontje dat ik het appartement in de Molenbeekse kanaalwijk kon huren, kreeg ik allerlei documenten doorgestuurd van het vastgoedkantoor met onder meer ook het huishoudelijk reglement. Dat was wel even schrikken toen ik het las ; nogal strikt en veeleisend voor de huurders. Ik kon maar beter mijn manieren houden, leek de boodschap. Bij wijze van spreken moest men weten of ik liever Pespi dan wel Coca Cola dronk, of ik wel bereid was om jaarlijks ten minste 2 items van Studio 100-merchandising te kopen want anders zou het contract tot hun grote spijt moeten worden verbroken, of ik wit, blauw, zwart of purper ondergoed droeg enz. De huurders worden met andere woorden dus wel in een serieus keurslijf gedwongen en ik vroeg me af of ik er uiteindelijk wel op moest ingaan... Nu, er zijn andere manieren om strenge reglementen te omzeilen en de subversieveling uit te hangen, dus uiteindelijk heb ik het maar zo gelaten. Eind december heb ik dan eens een eerste wandeling ...

Vorige zondag geen echte 'wekmuziek' opgezet in m'n Molenbeeks appartement, eenvoudigweg omdat ik het voorbije weekend nog eens een paar dagen in Turnhout doorbracht. Maar zondagochtend ben ik toch maar zo vrij geweest om daar een cd op te zetten die ik de week ervoor ontving, meer bepaald een compilatie van een Afrikaans artiest, waarvan uiteindelijk bitter weinig gekend is : Amara Touré, een muzikant die ik eigenlijk van haar noch pluim kende. Maar aangezien hij in de catalogus zit van het label Analog Africa, was ik wel benieuwd ; ze hebben namelijk tal van prachtige platen uitgebracht. Wie geïnteresseerd is in " wereldmuziek ", bezoek zeker eens hun website  . Deze compilatie (en dus zo goed als Touré's volledig bewaarde oeuvre) is een mengeling van Afrikaanse zang met forse Latijns-Amerikaanse muzikale invloeden, in die mate zelfs dat je zonder de zang haast zou zweren dat hier om een latino-band speelt. Een tip voor wie van deze combinatie houdt : beluis...

Sinds gisteren prijkt mijn naam naast de bel en brievenbus ! Dat terwijl ik dit appartement sinds 15 februari (van dit jaar) huur... Een onbeschrijfelijk gevoel van vreugde overviel me toen ik het zag. Dank u, verhuurder !