Olivia Ruiz, A nos corps-aimants

Gisterenochtend heb ik wat langer geslapen als anders op een zondag (moest niet per se naar de bakker) en in de loop van de voormiddag had ik een afspraak in Denderleeuw om daar een boekenkast te gaan ophalen.

Dus ik had er eigenlijk niet aan gedacht om "thuis" muziek op te zetten en bovendien zou ik amper tijd hebben gehad om ernaar te luisteren.

Voor in de auto had ik echter wel een cd meegenomen. Eentje die ik al enkele jaren niet meer beluisterd had. 

Olivia Ruiz is een Franse zangeres, eigenlijk eerder een veelzijdig artiest, want ze zingt en schrijft niet alleen muziek, maar ook boeken. Daarnaast acteert en regisseert ze blijkbaar ook nog.

Haar ontdekte ik dankzij La Première, toen ik nog haast dagelijks naar deze zender luisterde en waar het eerste nummer op deze plaat verschillende jaren geleden regelmatig eens gedraaid werd : "Mon corps mon amour", blijkbaar een lied over een door haar geliefde verwaarloosde vrouw, met onder meer de markante zin "je baise donc je suis".

Zoals de titel al kan doen vermoeden, is het een erg zinnelijk en ook energiek album waaruit (op het eerste zicht) heel wat vreugde spreekt, door de enthousiaste zang.

Minpunt wat mij betreft is wel haar stem ; voor een paar nummers geen probleem, maar een hele cd lang haar stem aanhoren kan voor sommigen toch wat van het goede te veel zijn. Ze klinkt mogelijk net iets te schel.

Maar ik vond het niettemin fijn om de cd nog eens beluisterd te hebben en misschien moet ik de andere die ik van haar heb, van enkele jaren eerder en waarmee ze haar "marktwaarde" al bevestigde, ook nog maar eens beluisteren.

Nu, wat m'n bezoek aan Denderleeuw betreft, dat verliep nagenoeg probleemloos.

Al maakte ik me achteraf wel de bedenking dat ik redelijk bekakt moet zijn overgekomen met m'n AN. De Denderleeuwse was sympathiek maar sprak toch eerder het lokale taaltje (dat ik ook enigszins ken van in m'n jeugd (afkomstig zijnde van de streek van Asse-Opwijk-Merchtem), maar zelf eigenlijk amper of niet spreek).