The Lounge Lizards - Voice of chunk

 

Fijn album voor op een lazy zondagmorgen.
John Lurie en de zijnen verkeren hier in vorm en serveren de luisteraar aangenaam in het oor liggende muziek, waarbij deze niet over tonnen jazzcultuur moet beschikken om het toch te kunnen waarderen.
Geen idee of de door hen gemunte term "fake jazz" op dit album nog van toepassing is en het maakt uiteindelijk ook weinig uit ; het is gewoon aangename muziek, ofwel om naar te luisteren ofwel als muzikaal behang. Speels, "hoekig" ook, wat ook te verwachten valt als je een gitarist als Marc Ribot laat meespelen.
Dit is wat bekend muziekcriticus Robert Christgau erover schreef. Ik begrijp er eigenlijk amper iets van, maar het lijkt me uiteindelijk toch positief te zijn. Zegt u het me anders maar :)

Blijkbaar werd het album initieel niet in platenwinkels verkocht maar moest je het via de post bestellen, ook een originele zet van lang voor het internettijdperk.

Het ze eind jaren '90 live aan het werk gezien in het Schaarbeekse Théâtre 140. Ik herinner me nog vaag dat ik enigszins teleurgesteld was, maar dat lag waarschijnlijk eerder aan mijn gebrek aan kennis van hun toenmalig recente oeuvre dan aan de kwaliteit van het concert.
John Lurie heeft helaas sinds ettelijke jaren gezondheidsproblemen, waardoor hij bijna niet meer toegekomen is aan muziek maken; hij heeft zich nu veeleer toegelegd op schilderen.
Overigens heeft hij ook meegespeeld in een aantal vroege films van Jim Jarmush ("Stranger then paradise" en "Down by law", beide zwartwit wat mee de sfeer ervan bepaalde), waarin hij uitblonk door zijn erg onderkoelde manier van spelen.

Hieronder zijn een aantal jongeren wat extra planten aan het toevoegen aan de gemeenschappelijke tuin. Geen idee of dit gewoon hun initiatief is of deel uitmaakt van een groter geheel (school ? wijk-/buurtcomité ?). Enfin, mij niet gelaten, ze mogen gerust voortdoen.