Je zou het haast beginnen geloven

...dat we er het beide om doen de trams van de MIVB en ik.

Ontelbare keren al rijden ze praktisch voor m'n neus weg, net voordat ik aan de halte kom. 
Gezien m'n stilaan gevorderde leeftijd, omdat ik er een hekel aan heb, meestal wel spullen bij heb, al was het maar een rugzak, vertik ik het doorgaans om te lopen, want soms zou het nog wel mogelijk zijn om hem te halen. Op den duur zou je beginnen denken dat de duivel ermee gemoeid is of begin je samenzweringstheorieën te bedenken als: ze doen het opzettelijk, als ik nu een halve minuut eerder was vertrokken, zou de tram ook gewoon een halve minuut eerder op dezelfde plek geweest zijn; ZIJ doen het met opzet.
Uiteraard weet ik dat dit flauwekul is, maar de frustratie en de binnensmondse verwensing die er soms mee gepaard gaan omdat het de zoveelste keer is, zijn dat allerminst.

Op weekdagen ergert het me wel maar doorgaans beslis ik dan maar om gewoon te voet naar kantoor te gaan; da's dan nog zowat 15 minuten stappen, niet geheel onoverkomelijk. Bovendien rijden er op weekdagen toch ook wat meer trams dan tijdens weekends en het gebeurt al eens dat een pas vertrokken tram al (heel) snel gevolgd wordt door een andere. Hoe dat precies komt, is me vaak een raadsel, want hun beginpunt is het Zuidstation, maar een handvol haltes eerder en het traject tot in Molenbeek is volledig in eigen bedding, dus waar zou de eerste tram dan zodanig veel vertraging hebben kunnen oplopen dat de erop volgende al na een of twee minuten volgt? Heb al overwogen om deze vraag aan Bruzz voor hun wekelijkse vragenrubriekje te stellen of aan de MIVB zelf. Gelukkig is het nog niet zo erg dat ik er m'n slaap voor moet laten.

Vorig weekend was het alweer zover (al de tweede maal op relatief korte tijd dat het me op een weekend overkomt): er kwam een 51 aangerold. Tijdens weekends daalt de frequentie van de trams gevoelig (de helft?) zodat je veel langer moet wachten op de volgende. Geen ballast mee ditmaal en sportschoenen aan dus zette ik het maar opnieuw op een lopen. De sympathieke bestuurder moet me van ver hebben zien lopen en deed zelfs de achterste deuren open voor me; het met ware doodsverachting gepaard gaande sprintje was toch niet voor niets geweest. Soms heb je gewoon geen zin om het traject weer "gedwongen" te voet af te leggen en wil je gewoon knus in de tram zitten. Met de tram kunnen meerijden doet je ook gewoon een beetje minder tijd verliezen.
Toen ik twee haltes verder weer afstapte, heb ik hem dan ook bedankt en nog een fijne dag toegewenst.