Een stukje Sint-Gillis

Vrijdag 8 november na weken van getalm toch maar eens naar MvC gebeld, de voormalige collega die intussen alweer 10 jaar geleden met pensioen is gegaan. Dit verliep zonder overdrijven haast manu militari door de toenmalige directeur-generaal; de beide zijn nooit vriendjes van elkaar geweest, integendeel.

De laatste keer dat ik MvC zag, was het voorbije voorjaar, toen ze toch wel een verwarde indruk maakte, wat niet zo heel verwonderlijk was; ze is zoals u begrijpt al een dagje ouder en verloor relatief recent op korte tijd zowel haar broer als zus en schoonbroer. Zoiets kan natuurlijk sporen nalaten.
Daarbovenop had ze in de zomer een klein ongeluk waarbij ze haar voet brak. Dus uit bezorgdheid om haar zodat ze toch niet zou vereenzamen, had ik me voorgenomen toch maar eens te bellen. Probleem met haar: ze telefoneert of praat heel graag, zodat je voor je het weet minstens een half uur aan het bellen bent, iets wat ik nu net liever niet doe... En zo geschiedde inderdaad, een 30 à 45-tal minuten bleven we de lijn totdat ik er een eind aan maakte omdat m'n soep toch al een tijdje opgewarmd was.

Maar het gaf ons de gelegenheid om twee dagen later af te spreken; ik zou langsgaan bij een brocante waar zij meehielp met de verkoop.
Ze is namelijk lid van een vzw die al ettelijke tientallen jaren bestaat, Les compagnons dépanneurs, die zich tot doel stelt mensen die het niet breed hebben, te helpen. Onder meer door allerhande toestellen die een klein defect hebben, te herstellen. En 2x per jaar organiseren ze een brocante. Toevallig was dat dus ook het geval tijdens het weekend dat op het punt stond te beginnen en aangezien ik daar nog nooit was geweest, leek het me een goede gelegenheid om 2 vliegen in 1 klap te slaan: MvC eens terugzien en ook een kijkje nemen om m'n ongebreidelde nieuwsgierigheid te bevredigen.

Uiteindelijk bleef ik er niet zo lang, want MvC kreeg voortdurend allerlei vragen van geïnteresseerde kopers (ze stond bij de afdeling "keukenspullen"), dus heb ik eerder wat rondgekeken. Heb kunnen weerstaan aan het kopen van een grote bouwdoos van een Amerikaans slagschip. Het was Amerikaans en ik heb er tijd noch plaats voor. Goed van me. Maar het was wel leuk haar nog even gezien en gesproken te hebben; ze zag er goed uit. Mogelijk komt er binnen een aantal weken nog een vervolg; ze nodigt graag mensen bij haar thuis in een Ukkelse uithoek uit.

Het pand in kwestie ligt in Sint-Gillis en ik had tram 81 genomen om er naartoe te gaan; hij stopte daar ergens in de buurt. In het heenrijden had ik wel een paar opvallende gebouwen gezien en dus om terug te keren, legde ik het traject te voet af, in de hoop die gebouwen/huizen wat beter te kunnen bekijken. 
Het opvallendste (naast het gemeentehuis van Sint-Gillis, maar telt dat wel mee?) was dus het huis De Beck, gebouwd door Gustave Strauven, een leerling van Victor Horta die elders in de stad ook nog andere huizen heeft gebouwd, waaronder een waarvan de gevel toch wel wat gelijkenissen vertoont met dit hier, dat blijkbaar dateert van 1902.

Het was erg aangenaam om zo op een rustige herfstdag en tegelijk zondagvoormiddag op het gemak door een stuk van Brussel te wandelen dat ik niet goed ken.
Zou dat eigenlijk meer moeten doen; een buurt uitkiezen, er (met het openbaar vervoer) naartoe gaan en er gewoon wat rondkijken en -stappen zonder bepaald doel om dan gewoon voor het middaguur weer terug te keren.