Turijn 7: Superga - Il Cameleonte bis

Na het bezoek aan het MAUTO en de Senna-tentoonstelling  restten me nog een namiddag en avond in Turijn. 
Een van de opties was een bezoek aan de basiliek bovenop de heuvel van Superga, niet zozeer voor het gebouw op zich, maar wel voor het soort van schrijn in de openlucht dat aan de voet ervan ingericht is ter ere van een grote Italiaanse voetbalploeg, "Il Grande Torino".
Had een voetbalgekke collega gezegd dat ik er misschien wel naartoe zou gaan, wat bij hem meteen al verwachtingen allerhande creëerde en waardoor het haast niet meer anders kon dat die plek toch eens te bezoeken. Nu ja, zelf was ik er ook wel wat nieuwsgierig naar. 

Daarvoor moest er alweer een bus worden genomen (die pas heeft z'n nut wel bewezen) om tot aan de voet van de heuvel te gaan. Daar kun je een soort van treintje nemen dat de bezoekers aan de heuvel mee naar boven neemt. Het is geen funicular (kabelspoorweg) maar heeft er toch wel iets van weg. Er is maar 1 spoor en het gaat traag en redelijk stijl in een haast rechte lijn.

En van daar is het dan nog zo'n 5 à 10 minuten tot aan de basiliek. Eerst die maar eens bezocht en daarna gezocht naar de herdenkingsplek. Daarvoor moet je meteen links van de basiliek (als je er weer buiten komt, als je ervoor staat, is het rechts ;-) ) een paadje volgen en dan kom je er.

In mei 1949 is het vliegtuig met de haast voltallige voetbalploeg wegens het slechte weer tegen de heuvel gevlogen (of in het Nederlands) toen het trachtte te landen op de luchthaven van Turijn.

Tot op heden wordt deze vlieg- annex voetbalramp nog herdacht, wat ook te zien is aan de foto bovenaan. Torino was toen een Europese topclub en wat ook geïllustreerd wordt door het feit dat het Italiaanse nationale elftal toen blijkbaar haast uitsluitend bestond uit spelers van die club. Ben geen voetbalgeschiedkundige maar ik denk dat het team daarna nooit meer zo'n successen behaalde als in de jaren voor het ongeval.

Na het bezoek (en ook wachten op trein en bus) ging ik nog even naar m'n hotelkamer om dan wat later opnieuw te vertrekken om iets te gaan eten. Aangezien het de avond ervoor zo goed was meegevallen in Il Cameleonte (zowel de nabije ligging bij het hotel als het eten en de service) ging ik daar weer naartoe; had de vorige avond immers gevraagd of ze op maandagavond ook geopend waren, wat ook het geval bleek. En opnieuw was er bij aankomst weinig volk, dus zat daar een hele tijd relatief op m'n gemak.
Het eten heeft gesmaakt en aangezien het de laatste keer zou zijn dat ik van de regionale keuken zou kunnen proeven, heb ik er maar van geprofiteerd. In die mate dat de jongedame die de bestellingen opnam en ook de klanten bediende haar bewondering uitsprak. Maar daar bleef het dan wel blij; een beleefd gesprekje. Tja, ze had ook nog heel wat andere klanten te bedienen die er intussen waren binnengevallen. Maar dus een leuk adresje voor wie in Turijn een restaurant zou zoeken; klein, erg sober, lokale kost en vermoedelijk veel Turinezen (?) die er komen.

Na het eten nog een kleine wandeling gedaan om alles wat beter te verteren; het was aangenaam buiten en het hotel toch vlakbij dus ik zat sowieso in de buurt. Zo heb ik gemerkt dat er tal van restaurants waren in die wijk. 
Met een volle maag en tevreden ging het dan uiteindelijk dan toch richting hotel voor een laatste nacht.