Het doet me toch nog altijd wat; weer een emotionele rouwperiode

Toch maar eens een stuk(je) over een gevoelige materie schrijven, misschien om het hoofdstuk mentaal definitief af te sluiten? 
mogelijk helpt het was als ik het hier van me af schrijf en blijft het zo wat minder in m'n hoofd malen.
Het stuk heeft ook maanden in de "wachtzaal" gezeten, maar me er uiteindelijk toch maar eens echt aangezet en afgemaakt. 

De pijn om wat 3 jaar geleden gezegd en nadien gebeurde, is nu minder groot als pakweg 12 maanden geleden maar zeker nog niet verdwenen, integendeel, ze blijft sluimerend aanwezig en steekt af en toe wel degelijk nog eens de kop op; Vaak getriggerd door op het eerste zicht banale dingen.

Maar sinds eind vorig jaar was er op sentimenteel en mentaal vlak toch een tijdje een lichtpuntje, wat me deels ook door de gevreesde winter heeft geholpen.
Ik weet niet meer precies wanneer, maar op een bepaald moment is er een collega me wat meer beginnen opvallen, onder meer door korte gesprekken bij de koffiemachine of de waterfontein in de gang. Ze werkte nog maar relatief kort op "mijn" verdieping omdat ze was overgeplaatst van de dienst waar ze daarvoor enkele jaren werkte maar waar ze een bijzonder vervelende, wellicht traumatische ervaring aan had overgehouden en dus werd uiteindelijk overplaatsing geadviseerd en ook beslist.

Daar we voor een stuk ook hetzelfde woon-werktraject delen, zagen we elkaar ook wel eens op de tram. Enfin, uiteindelijk raakte ik toch wat geïnteresseerd en ergens in de tweede helft van december raapte ik op een bepaald moment, na dagenlang twijfelen, al m'n moed bij elkaar en vroeg ik haar via WhatsApp of ze het zag zitten om eens samen iets te doen. Tot mijn grote verwondering, en ook blijdschap, wimpelde ze me niet af en zodoende spraken we een eerste keer af; om een film te gaan bekijken in Cinema Palace: iets uit de franchise over Shaun het schaap. Vermoedelijk staat er hier ergens nog een stukje over. Daarna gingen we nog wat in het Dudenpark wandelen en iets drinken in een vlakbij gelegen zaak die ze had gesuggereerd. Was een fijne dag.

Dan een paar dagen later moest ik naar Turnhout om daar een pakje te gaan afhalen dat verkeerdelijk daar nog naar een afhaalpunt was gestuurd. Dat bleek gesloten toen ik/we er aankwam(en)... Maar heb toen van de gelegenheid gebruik gemaakt om haar mee te vragen om daar naar een Iraans restaurant te gaan; zij is immers een Iraanse. En ook dat accepteerde ze. Doordat we er als gezin eerder al meermaals waren geweest, kende ik de plek.

En zo waren er nog een paar afspraakjes ("Crime sur l'Orient Express" in het Théâtre Royal de la Galerie of een poppenfilm over Italiaanse migranten in Frankrijk) en tot slot een documentaire over Iran, op een zondagochtend. Helaas ging het daarna, vanaf midden april ongeveer, bergaf en besloot ze me te laten weten dat we elkaar voortaan louter als collega's moesten beschouwen. Dat ging toch ook met een dramatisch moment gepaard toen ze me duidelijk "geëmotioneerd" een cadeau teruggaf dat ik haar een tijdje eerder gegeven had. Dat gebaar kwetste me wel.
Heb er geen goed idee van wat deze relatief plotse ommekeer veroorzaakte; ik had wel een of twee flaters gemaakt (zonder slechte bedoelingen) maar tegelijk toch ook getracht om op andere momenten steun te bieden en geduldig te zijn op voor haar moeilijke momenten die met haar privéleven te maken hadden.
De problemen die ze een hele tijd op het werk gekend had, vormen ook een van de redenen waarom ik het er (hier) nog niet over heb gehad. Zij was er namelijk als de dood voor dat daar bekend zou worden dat we elkaar af en toe buiten de werkuren zagen, dus ik verkoos er dan maar heel discreet over te blijven, zowel op het werk, waar ik er nog met niemand over heb gesproken als privé en dus hier.

En intussen heeft ze blijkbaar een relatie met een andere man. Geen idee of ze zich weer verzoend heeft met haar ex, en tevens vader van hun twee kinderen, of dat het om iemand anders gaat. Maakt ook niet veel uit. Wel heeft hij me onlangs een teken van leven gegeven op m'n Instagram-account (en achteraf weer gewist). Ik vermoed om me te laten begrijpen dat hij me in het oog houdt en desnoods weet te vinden...
Maar het voorbije half jaar was emotioneel dus veeleer lastig, want ik was toch echt wel gewoon gesteld op haar geraakt. Het is me duidelijk geworden dat ik mentaal nog lang niet klaar was of ben om weer aan te knopen met een slechte gewoonte van mij uit vroeger tijden: consequent afgewezen te worden. Dat ligt nog zodanig moeilijk dat het vermoedelijk wel beter is om alle aspiraties op dat vlak gewoon te laten varen, ongeacht om wie het gaat.

Had me wel van in het begin proberen inprenten dat ik niet te hard van stapel moest lopen en me niet vanalles moest beginnen wijsmaken of al te hooggestemde verwachtingen moest hebben, wetende hoe het in het verleden zo goed als altijd gegaan is. Dus van echt grote verliefdheid was nog geen sprake, maar toch wel van gehechtheid, mogelijk gewoon als placebo voor wat weggevallen was de jaren ervoor. Maar niettemin deed de afloop me toch redelijk wat verdriet en dat is tot erg recent blijven aanslepen.
Een van de lastigste/vervelendste factoren om ermee om te gaan, is dat we collega's zijn die op dezelfde verdieping werken en elkaar dus regelmatig zien of tegenkomen. We werken dan wel niet rechtstreeks samen, soms moet ik om beroepsredenen toch in haar bureau zijn, al was het maar voor een van de andere collega's die er werken te spreken of soms haar ook... Het zou hoogstwaarschijnlijk een stuk makkelijker zijn gegaan als we bij verschillende werkgevers werkten of ten minste op een dienst waar ik eigenlijk nooit moet komen.
Vandaag lukt het ons wel om normaal met elkaar te spreken en we sturen elkaar ook al eens een bericht, maar da's toch eerder sporadisch en niet meer (haast) dagelijks.

Voor haar is het wellicht ook gewoon het beste; vroeg of laat zouden mijn demonen en problematische manier van met mensen omgaan toch weer de bovenhand hebben gehaald. Daarnaast zijn onze verschillen qua afkomst, opvoeding, cultuur enorm groot, maar desondanks ik had toch wel graag eens geprobeerd om er iets van te maken.
Overigens is er qua fysiek contact tussen ons ook nooit meer geweest dan begroetings- of afscheidszoenen, zelfs niet handjes vasthouden. Uiteraard vind ik dat jammer ;-) en misschien wachtte ze eenvoudigweg op het moment dat ik me wat ondernemender durfde tonen. Neen, dat denk ik nu niet.
Nog wel een leuk "weetje": ze is precies 1 dag ouder dan ik.

Zo, nu maar eens zien of het vanaf dit moment beter gaat qua verwerking.
Wel nog aanstippen dat ik haar ondanks het verdriet toch ook dankbaar ben voor die enkele maanden waarin ze me in zekere zin gezelschap heeft gehouden. Ben ook niet boos of op wraak belust. Daarnaast had het feit dat ik het uiteindelijk heb aangedurfd om haar te contacteren (en dat ze instemde) ook wel een positief effect gehad op m'n zelfvertrouwen.
Maar al bij al was het voor mij evenmin duidelijk wat ik er nu eigenlijk mee wenste te bereiken, wat ik nog van een relatie verwacht of hoe ik er zelf in zou staan en me tot de andere zou verhouden. 't Is allemaal nog niet erg duidelijk voor mij; samenwonen is momenteel uitgesloten, dat kan ik niet meer opbrengen, vrees ik. Maar ieder zijn eigen thuis en af en toe afspreken of bij elkaar langsgaan, af en toe activiteiten of uitstappen/reizen doen, dat spreekt me veel meer aan.

Afwachten hoe de komende herfst en -vooral- winter zal verlopen, toch al enkele jaren waarschijnlijk de moeilijkste periode voor mij om door te komen.

Liever geen troostende of goedbedoelde reacties om me op te beuren aub en al zeker niet van personen die op dat vlak hun zaakjes wel helemaal voor elkaar hebben, hoe welgemeend het ook zou zijn.