Toch weer even lastig

Was gisterenochtend wat door de foto's op m'n gsm aan het gaan en tussen die van februari 2022 zie ik er ineens een genomen in de Warande net voor een concert.
Er staan 3 personen op: zij, ik en hij...
Dat was toen nog in (voor vermoedelijk iedereen) tempore non suspecto (ook al was onze relatie toen al wel afgelopen, voor haar althans).
Maar wel een erg directe manier om (ongevraagd) met het (recente) verleden geconfronteerd te worden...

Geen van alle rechtstreeks betrokkenen (wij 3, kinderen) heeft erom gevraagd dat de zaken liepen zoals ze gelopen zijn, zij noch ik.
Het is ook niet dat ik het fijn vind om het zo lastig te blijven hebben met de plaats die hij nu in haar leven heeft terwijl de mijne zoveel beperkter is geworden dan ervoor, integendeel, want voorheen ervaarde ik de weinige contacten die we beide hadden als eerder positief...
Maar we gaan het er alle drie maar mee moeten doen en ermee moeten trachten leven hoe het er nu voorstaat. Iets wat zij ongetwijfeld al lang doen; voor mij veel minder evident, nog steeds. Afwachten maar of/hoe dit na verloop van (veel) tijd zal evolueren.

Daarnaast gisterenmiddag nog een gesprek gehad met een collega waar ik wel vaker 's middags mee eet en een (doorgaans niet bijster ernstig) babbeltje sla. Ze kon het precies wel waarderen dat ze eens haar hart kon luchten over een aantal zaken (handicap en hoe dit een invloed heeft op haar doen en laten, ook op het werk), hoe ze zich door het (beroeps)leven tracht te slaan.
Ze heeft me nadien bedankt voor het luisterend oor, de empathische reactie en het feit dat ze haar frustratie toch eens tegen mij kon uiten. Blijkbaar lukt me dat beter op m'n werk dan in m'n privéleven...