Malika en Roger

"Mag ik aan jouw tafel komen zitten? Je kunt gerust je krant lezen natuurlijk."
Malika kwam vanmiddag aan mijn tafel zitten; ik een warme maaltijd, zij soep en boterhammen. Wat gepraat over (toekomstige) gezinsvakanties en hoe onze respectievelijke kinderen daarmee omgingen, huisdieren, het vroegere gebruik om huwelijken maanden vooraf op papier aan te kondigen enz.

Mijn rijstschotel met broccoli en rundvlees in saus was intussen verorberd toen ik Roger wenkte, want ik meende me te herinneren dat hij bijna met (verlof voorafgaand aan) pensioen gaat. Dit klopte; hij werkt nog tot eind deze maand en dan is het gedaan. Zijn aanblik trof me wel; hij zag er niet goed uit, wat hij ook bevestigde. Het gaat niet goed met hem.
Deze bewonderenswaardige collega, een kei in z'n vak en vaderfiguur van onze noodcentrale, alom gerespecteerd voor zijn kwaliteiten als leidinggevende daar heeft het intussen al een tijdje moeilijk. Het leven heeft hem de laatste jaren ook niet gespaard, noch op beroepsvlak, noch privé, integendeel, ook recent nog en nu is het genoeg geweest. Het is op. Pijnlijk en droevig om te zien hoe zo'n rots in de branding er de moed bij verlorenh heeft.
Hij raadde me nog aan om te doen zoals hij en psychologische steun te zoeken via onze werkgever; volgens hem zou het dom zijn dit niet te doen aangezien de mogelijkheid geboden wordt.
Tot slot dankte hij me nog omdat ik voor hem toch een soort van vertrouwensfiguur ben geweest, wat ik nooit beseft heb. Dat heb ik als een compliment opgepakt en vond het wel fijn om horen.
Hopelijk zien we elkaar nog wel eens voor oudejaarsnacht; wie weet ga ik hem die dag nog wel eens "hallo" zeggen. En indien niet, het ga je ondanks alles toch goed, Roger. Heel fijn je gekend te hebben en jou als (onrechtstreekse) collega te hebben gehad met wie ik door de jaren heen toch wel wat heb samengewerkt.

En zo draagt ieder zijn kruis.
Heb geen letter van de krant gelezen.