Turnhout (2) - Les Négresses Vertes

Het ticket was al enkele maanden geleden gekocht maar ook toen al was er twijfel of het wel een goed idee was.

Hoe leuk ik de groep begin jaren '90 ook vond, dat was intussen toch al 30 jaar geleden en smaken en verwachtingen evolueren ook. Daarbovenop kwam het feit dat een van de boegbeelden van de band, zanger Helno, in 1993 vroegtijdig overleden was, waardoor hun aantrekkingskracht op me toch fel gedaald was.

De allereerste keer dat ik een nummer van hen hoorde, "Zobi la mouche" was wellicht in wat toen nog "Het Leugenpaleis" heette en spoedig daarna zond het muziekprogramma van maandagavond op Radio 1 (heette dat toen al zo? waarschijnlijk niet) een special uit gewijd aan Les Négresses Vertes en Mano Negra, een andere groep die toen buiten Frankrijk furore begon te maken met een mengeling van muzieksoorten. Bij LNV ging het vooral om een mengeling van Noord-Franse/Parijse muziek (accordeon, blaasinstrumenten) en Mediterrane elementen/stijlen/instrumenten.
Van hun eerste LP, "Mlah" was ik meteen weg en heb die al heel lang in m'n bezit; eerst lang op cassette, maar sinds een aantal jaar toch eindelijk op cd. De plaat barst van de energie en staat vol leuke liedjes die vaak originele en ook betrokken teksten hadden  Dat in een taaltje waar ik toen nog niet de helft van begreep (Parijs' argot?) en nu nog steeds niet heel veel meer (tenzij ik de teksten kan lezen).
Van die special herinner ik me nog dat Helno vertelde dat het nummer "Les yeux de ton père" gewoon een grappig nummer was of dat "Les rablablas les roubliblis" over (het gevaar van) geroddel ging.

Het concert zelf dan.
Los van de persoonlijke context vreesde ik vooraf vooral 2 zaken:
- dat de huidige zanger door de mand zou vallen, en
- dat ze een uitgebluste versie van hun jongere , gewoon een retro-act die meer teerde op de nostalgie en vergevingsgezindheid van (een deel van) het publiek om te scoren 

Wel, dat eerste bleek wat mij betreft redelijk te kloppen, het tweede gelukkig toch wat minder.
Hoewel ik Helno nooit live aan het werk heb gezien of gehoord, kun je ervan uitgaan als je hun debuutalbum beluistert, dat hij voor een behoorlijke portie energie en geschiftheid zorgde, wat ik toch miste bij zijn vervanger (maar intussen zijn we dus ook 30 jaar later dus wie weet hoe hij het er vandaag zou hebben afgebracht). Minder opvallende stem, minder présence/charismatisch op het podium. Diens gitaarspel kon me alvast meer bekoren dan zijn zang. Maar barslecht was het nu natuurlijk ook niet.

Heb ook geen goed idee wie van de leden die vorige week op het podium stonden nog tot de originele bezetting hoort; alvast niet de accordeonist, die was amper uit de luiers toen de groep doorbrak, al gedroeg hij zich wel meermaals als het haantje de voorste van de groep.
Over het algemeen vond ik de twee blazers eigenlijk het leukst. 

Bon, bref, van wat me er nog van bijstaat schoot de vlam tijdens het concert voor het eerst in de pan toen ze "La danse des Négresses Vertes" speelde, het 4de of 5de nummer van de set. Misschien niet toevallig ook een van de nummers waar ze tijdens het concert wat technomuziek (of zo?) bij gooiden. 
Uiteindelijk speelden ze bijna heel hun eerste plaat, afgewisseld met toch enkele andere nummers uit hoofdzakelijk hun tweede (die al een stuk minder "spontaan" of begeesterd klinkt dan de eerste; de ploeg erachter is nochtans dezelfde).
Wat wel meermaals lastig was: aan de intro kon je vaak niet herkennen aan welk nummer ze nu eigenlijk begonnen waren. Dat werd pas na een poosje duidelijk (bijvoorbeeld wanneer de zangpartijen begonnen) en dat brak de sfeer wat mij betreft af en toe wel.
Het concert werd afgesloten met een stomend en lang uitgesponnen, ook deels door een elektro-intermezzo, "Sous le soleil de bodega".

Globaal genomen was ik niet ontevreden om geweest te zijn. Mijn score: 3/5.