Er moet toch echt iets serieus schorten aan m'n voelsprieten

Al ruim 2 jaar geleden in m'n privéleven compleet verrast verschrikkelijk nieuws moeten vernemen dat ik tot vandaag nog volstrekt niet verwerkt heb.
En gisterennamiddag op professioneel vlak helemaal onverwacht minder aangenaam of zelfs slecht nieuws gekregen. Een van m'n rechtstreekse collega's, die ik bijzonder waardeer, ook als persoon, is net aangezocht geweest om een andere dienst te gaan versterken en hij ziet dat om diverse en soms begrijpelijke redenen wel zitten. Het verzoek kwam ook van personen met wie ik een goed contact heb, die ik regelmatig met raad en daad bijsta en die het nu blijkbaar nodig vonden om uit "onze" vijver  te komen vissen.
Hij is ook de enige andere Nederlandstalige in onze kleine cel, met bovendien een goed taalgevoel en daarnaast een van de weinigen die nog niet volledig aan cynisme/fatalisme en zwartkijken ten prooi gevallen zijn, wat af en toe toch wel eens aangenaam is tijdens de regelmatige gesprekjes die we hebben. En tot slot met ook nog een fijn gevoel voor humor.

Hij was wel zo correct me daar als eerste over in te lichten, wat ik misschien als een compliment mag beschouwen en de andere blijken van waardering die hij daarbij gaf, waren niet geheel onaangenaam, maar veranderen uiteindelijk niets aan de zaak. Afwachten maar wat de uiteindelijke beslissing zal zijn die de leidinggevenden hierin gaan nemen. Ik ga me er niet tegen verzetten; het lijkt me weinig zin te hebben iemand die liever elders gaat werken tegen zijn of haar zin bij ons te willen houden, met bovendien het risico dat de menselijke relatie tussen ons beide dan verziekt.

Op beroepsvlak was de dag tot dan toe nochtans relatief goed verlopen en de ondankbare taak die ons (maar in de praktijk "me", wat aan mij lag/ligt omdat ik niet kan delegeren) enige weken geleden was toevertrouwd, bleek redelijke resultaten op te leveren: Brusselse ministers/staatssecretarissen/burgemeesters/parlementairen en DG(A)'s van allerhande Brusselse en ook federale instellingen aanschrijven om ze uit te nodigen op een evenement eind dit jaar 😬, waarvoor ik op vrijdag 3/11, toen bijna iedereen de brug nam, maar wij/ik dus niet, op eigen houtje nog een herinnering stuurde puur om te tonen dat wij wel degelijk werkten die dag 😁 maar die wel iets uithaalde, afgaand op de talrijke reacties van personen die de eerste mail uit het oog verloren waren...

Het bevestigt in alle geval m'n visie dat je er uiteindelijk als mens/persoon alleen voorstaat en zo goed als op niemand echt kunt vertrouwen/bouwen, wellicht zelfs niet op jezelf en dat je misschien wel het best iedereen wantrouwt, mogelijk het meest nog diegenen van wie je dacht dat ze je na stonden.
En vooral dat ik hier niet op m'n plaats ben.
Maakt een eventueel afscheid wel net iets minder lastig natuurlijk.

(en neen, liefst geen reacties à la "komt wel goed" of "kop op". Da's je reinste flauwekul)