Het zit weer even niet mee...*

Donderdag weer bijzonder pijnlijk nieuws vernomen via de oudste zoon, die me dat met de beste bedoelingen meedeelde, maar het kwam weer erg hard aan, want was er helemaal niet op onvoorbereid.
Denk dat ik stilletjesaan op de limiet zit van m'n incasseringsvermogen; al twee jaar lang krijg ik uit die hoek klappen te verwerken en het mag wel eens gaan stoppen. 
Naast de ontegensprekelijke (grote) troost die ik putte uit onze contacten, zorgden ze toch ook voor groot verdriet, want meer dan eens werd ik weer (zonder dat er opzet mee gepaard ging) de put in gesleurd, onder meer precies doordat het contact gezien de omstandigheden nog redelijk goed was gebleven en ik dan daarna plots iets te weten kwam, wat ik liever/beter niet wist. Die zekere mate van verbondenheid was op zich nog best draaglijk maar de terugvallen die er vervolgens op volgden, kwamen daardoor telkens des te harder aan.
Uiteraard speelde dit me vrijdag alweer een hele dag parten en vandaag vermoedelijk ook voor een groot stuk van de dag, aangezien het om iets gaat wat zich vandaag afspeelt. En wie weet hoe lang hierna nog...
Het lijkt me het best om de komende weken of zelfs maanden gewoon zoveel mogelijk contact te mijden. Complete onwetendheid lijkt me wat mij betreft leefbaarder. Al hebben wij beide dat ook niet altijd helemaal in de hand, omdat het soms door derden is dat ik af en toe iets te weten kom, zoals ook nu weer...

Gisterenavond was het dan de bedoeling om voor een evenement eens naar Charleroi te rijden en bij die gelegenheid enkele mensen terug te zien waarvan het bij een van hen al zeker een jaar (of 2) geleden was dat we elkaar nog eens hadden ontmoet.
Maar de auto stak er een stokje voor. Heb er al sinds half augustus niet meer mee gereden en wat ik vreesde, kwam ook uit: platte accu. Enkel nog wat lichtjes brandden op het dashboard maar de startmotor wilde zelfs al helemaal niet meer aanslaan.
Nog even overwogen om met de trein te gaan, maar uiteindelijk toch maar gewoon hier gebleven.

Toen ik me nog aan het afvragen was wat te doen gisterenavond, kreeg ik dan plots een telefoontje van een furieuze FB, een van de vorige leidend ambtenaren van de instelling waarvoor ik werk en waarmee ik de voorbije jaren, na zijn pensionering, in contact gebleven was. Een erg charmante man en een autoriteit in z'n "vakgebied", alom gewaardeerd door zijn gelijken en veel van zijn voormalige medewerkers, die blijkbaar toch ook redelijk wat respect voor mij bleek te hebben, aangezien het (sporadisch maar wel oprecht) contact tussen ons gebleven is na zijn vertrek, iets wat ik helemaal niet verwacht had. Zo lang hij bij ons werkte, dacht ik dat voor hem de banden tussen ons louter professioneel waren. Quod non precies.
In dat licht moet wellicht ook zijn telefoontje van gisteren gezien worden. Hij had de grote behoefte om zijn gal over iets te spuwen en koos mij daarvoor uit. Het was dus niet tegen mij persoonlijk gericht maar hoofdzakelijk tegen de politieke overheid (die er ditmaal vermoedelijk voor niets tussen zit, maar soit) maar ik ben blijkbaar een van de weinigen bij ons waar hij nog contact mee heeft en aangezien ik rechtstreeks toegang heb tot de huidige algemene directie, vormt dat vanuit zijn oogpunt misschien een bijkomend "voordeel".
Had dus het "voorrecht" om een scheldtirade te mogen aanhoren van iemand die doorgaans erg flegmatiek reageert. Ik neem het maar als een compliment op dat hij mij uitkoos als luisterend oor en om zich eens goed te laten gaan (mogelijk na jaren van frustraties allerhande m.b.t. zijn voormalige werkplek, want het was niet de eerste keer dat er iets hem dwarszat).