Slik*

In de krant van vandaag stond een groot artikel over de echtscheidingsgolf waar Oekraïne blijkbaar sinds kort mee te kampen heeft, wat werd geïllustreerd aan de hand van een koppel, beide intussen vijftigers.
Hij mocht het land niet uit (vluchten) omdat hij het moest dienen en zij vluchtte naar Finland, waar ze een nieuw leven begon. Ze hebben 2 kinderen die met haar vertrokken zijn. Daar groeide bij haar geleidelijk maar al bij al vrij snel het besef dat hun huwelijk over was.
Het is pas nadat zij in een volledig andere setting terecht kwam en hun relatie van "buitenaf", vanop een afstand kon bekijken, dat ze, hoewel ze de mens duidelijk nog waardeert, doorhad dat het voorbij was.

In hun verhaal zijn ook wel overeenkomsten met het onze, wat het lastige lectuur maakte.
Dat dit de man overkwam en overviel zonder dat hij ook maar enigszins de mogelijkheid had er iets tegen te doen, dat zij intussen iemand anders heeft, dat hij na al die tijd nog steeds van haar houdt ondanks al het leed, dat hij niet inziet hoe hij ooit nog een gelijkaardige relatie met een andere vrouw kan beginnen/hebben, dat hij, nog zo'n goedzak, hielp om de nodige papieren in orde te brengen zodat alles netjes kon worden afgehandeld, de eenzaamheid, fysiek afgezonderd van de andere leden van zijn voormalig gezin, de zelfverwijten... 
Brrrr.