Het blijft bijzonder zwaar wegen en ik kan er blijkbaar nog steeds niet mee om*

Heb ik de voorbije dagen gemerkt, uitgerekend door 2 onschuldige antwoorden van de oudste zoon die zonder er erg in te hebben reageerde op berichten die ik hem eerder had gestuurd.

De minste hint naar hun relatie zorgt er nog steeds voor dat ik ogenblikkelijk droevig, neerslachtig word. 
Zondag liet A. me terloops weten dat ze de dag ervoor naar de verjaardagsbarbecue van een van zijn zonen waren gegaan. Tegen die jongen heb ik hoegenaamd niets, maar door associaties en veronderstellingen was ik er zeker van dat ze een groot gedeelte van de dag samen hadden doorgebracht en zich uiteraard geamuseerd hebben. En bovendien lijken onze zonen zich er dus bij neer te leggen, wat ik hen niet kwalijk kan en mag nemen, wat (momenteel) ook niet het geval is, maar wat me ergens toch veel pijn doet. Al kan dit ook een veel te voorbarige conclusie zijn, omdat A. en de jarige zoon al vele jaren voor er tussen hen beide iets was, heel goede vrienden waren; het is dus best mogelijk dat A. moeilijk anders kon dan ook in zijn gezelschap te vertoeven.
Maar zodra ik dat gelezen had, zat m'n maag alweer in de knoop en voelde ik haast fysieke pijn. Het is de hele zondagnamiddag en -avond in m'n hoofd blijven rondspoken. 

Deze nacht dan slecht en weinig geslapen, enerzijds door de hele toestand, anderzijds doordat de beide katten vannacht de ganse tijd actief waren.
Maar vanmorgen antwoordt de oudste zoon dan op een mail die ik in de loop van vorige week had verstuurd en waarin staat dat ze met zeker 4 personen naar een concert van Rammstein gaan in het Koning Boudewijnstadion, waaronder ook zij beide.
En weer van dat...

Welke oplossingen zijn er hier eigenlijk voor? Niet veel vrees ik die binnen mijn bereik liggen, begrijp: die ik zou aandurven. Misschien moet ik de raad die een kennis me enige maanden geleden gaf via Instagram en waar ik toen voor "uit m'n krammen schoot" toch maar ter harte nemen: uit m'n comfortzone komen, al zal zij het wellicht anders bedoeld hebben dan ik wat ik dan voor ogen heb...
Ik was al een tijdje bang voor deze maand, het ziet ernaar uit dat dit niet ongegrond was.