Bikers' Classics*
De weersverwachtingen voor zeker 's ochtends waren niet bijster goed; erg wisselvallig weer. Ik hoopte dan maar tussen de buien door te rijden met de Moto Guzzi die ik amper een maand geleden nog gewassen had, maar dat bleek al snel ijdele hoop, ook al had ik m'n vertrek met ruim een uur uitgesteld.
De buienradar bleek ook niet bijster betrouwbaar in die zin dat hij niet aangaf dat het motregende. Volgens hun gegevens was er in Brussel geen neerslag terwijl hier duidelijk vast te stellen was dat het de hele tijd aan het motregenen was...
Had m'n regenspullen klaargelegd maar moest toch nog een paar keer terug van de garage naar m'n appartement om een aantal zaken te halen die ik vergeten was en uiteindelijk bleven m'n regenhandschoenen ook achter... terwijl het bij momenten wel relatief hard regende op de heenrit. Gelukkig was het ook relatief warm en zorgde dat en de rijwind ervoor dat de handschoenen niet helemaal doorweekt waren.
Eerst nog met koriander naar m'n zus en dan richting het circuit. Bedoeling was eigenlijk gewoon wat naar motorfietsen kijken maar de dag verliep toch iets anders als gepland. Via de website was het haast onmogelijk om het programma te raadplegen (althans, ik vond het nergens) dus had eigenlijk geen idee van wat er allemaal te doen of te zien zou zijn.
Om te beginnen heel wat moto's op de motorparking al konden er daar bij aankomst (iets na de middag) nog wel heel wat bij. Mogelijk was de parking voor auto's gevulder.
Dan maar richting paddock om daar naar wat speciale motorfietsen te gaan kijken. Toen hoorde ik dat er een signeersessie zou komen met enkele (grote) namen uit de motorsportgeschiedenis. In alfabetische volgorde: Giacomo Agostini (levende legende, met 15 wereldtitels op zijn naam, behaald in diverse categorieën tijdens de jaren '60 en '70) Barry Baltus (Belgisch piloot die momenteel deelneemt aan het Moto2-wereldkampioenschap), Didier de Radiguès (oud Belgisch racepiloot die op 2 wielen verschillende successen boekte in de jaren '80 en ook later op 4 wielen overwinningen oogstte), Michael Dunlop (een telg uit de Dunlop-familie, een naam als een klok in Groot-Brittannië en boekte talrijke overwinningen tijdens wegraces (dus races op afgesloten openbare wegen). De TT op Man is het bekendst en dit jaar reed hij er blijkbaar het ronderecord, waarbij hij onder de 17 minuten bleef en dat met een gemiddelde van ruim 200 km/u), Wayne Gardner (de eerste Australische wereldkampioen snelheid in 1987). Een mooi plateau.
Aanvankelijk was ik niet van plan daar naartoe te gaan, maar uiteindelijk krijg je bijna nooit de kans deze mensen van dichtbij te zien en na wat weifelen, besloot ik toch ook maar te trachten een of andere handtekening te 'scoren'. Daarvoor was wel heel wat geduld nodig maar uiteindelijk lukte het toch en hoe: alle 5 tekenden ze het programmaboekje dat ik daarvoor aan een bevallige dame had gevraagd. Mooi!
Er was ook nog een tentoonstelling gewijd aan Agostini, gaande van de allereerste modellen waarmee hij reed tot de motorfietsen die hij liet racen toen hij in de jaren '80 teammanager was van het officiële Yamaha-team in de koninginneklasse (en ook in die hoedanigheid wereldtitels behaalde, naast de al 15 genoemde).
Toen ging ik dus maar wat rondwandelen in de paddock om wat van het moois te bekijken dat er stond of klaargemaakt werd om op de baan te gaan. Karakteristiek bij de oudere modellen waarvan de motor draaide: het geluid en de reuk van de benzine of olie (velen waren 2-takts, wat een heel ander geluid en zeker een andere (olie)geur afgeeft). Fijn om je zo heel even in vervolgen tijden te wanen (die ik overigens zelf zo goed als helemaal niet heb meegemaakt, al reden er tot begin de jaren '00 nog tweetakts rond in de MotoGP, maar toen schuimde ik de circuits veel minder af).
Na wat rondgewandeld en -gekeken te hebben, schalde door de luidsprekers dat het bijna tijd was voor een soort van rijdersparade, waaraan zeker de Radiguès en Agostini zouden deelnemen. Zonder me veel illusies te maken, ging ik toch eens naar de pits waar de moto's klaarstonden en tot mijn verbazing stond er wel wat volk maar helemaal niet verschrikkelijk veel, dus er toch maar op af en inderdaad, beide piloten wandelden/zaten op een paar meter van me af klaar om op hun moto's te gaan zitten en er enkele rondjes van het circuit mee af te leggen.
Er stonden er twee klaar: een MV Agusta waarmee Agostini zoveel successen behaald had (weet niet welk model precies) en een Chevalier-Yamaha waar de Radiguès tijdens de eerste helft van zijn motorcarrière heel fraaie resultaten had geboekt (weet niet of het een TZ250 of TZ350 was; met dit laatste werd hij in 1982 tweede in het wereldkampioenschap van die categorie).
En toen werden beide motoren opgestart, met dus zoals hierboven al beschreven een mooi geluid en de bijhorende geuren. Dit alles gebeurde op een paar meter van waar ik stond en hoewel ik het wegrijden van de Radiguès niet op de gevoelige plaat heb kunnen vastleggen, was dit wel het geval voor Agostini. Hij verschijnt maar heel even in beeld, maar zo iemand op een of twee meter van jou zien wegscheuren en het indrukwekkende lawaai kunnen opnemen dat zijn motor maakte, dat was toch emotioneel; iets dat ik waarschijnlijk nooit meer zal meemaken.
Alvorens terug naar Brussel te rijden nog even gestopt bij m'n zus om "hallo" te zeggen. Wat bebabbeld over allerlei zaken en hoewel ik haar haast smeekte het niet te doen, kon ze het toch niet laten me enkele foto's te tonen die KP van haar vakantie op Facebook had gepost. Dat was allemaal met de beste bedoelingen uiteraard, maar ik kreeg het er weer lastig door en zat voor de rest van de namiddag/avond met een slecht gevoel, want het rijtte weer nog lang niet geheelde wonden open...
En zo blijf je ongewild geconfronteerd worden met iets wat je hardnekkig probeert te negeren (en net door die hardnekkigheid gebeurt natuurlijk het tegendeel...).
Reacties
Een reactie posten