Toemme toch

Vandaag was het de bedoeling de volledige dag te telewerken, iets waar ik wel naar uitkeek, omdat ik dan de hele tijd bij Henriette zou zijn. Dit in tegenstelling tot de voorbije 3 dagen, toen ze overdag alleen zat. 
Het is immers overduidelijk dat ze gezelschap erg op prijs stelt; telkens als ik de ruimte waarin we ons alletwee bevonden, verliet, ook op de dagen dat ik er de hele tijd was, volgde ze me immers bijna systematisch of anders begon ze haast ogenblikkelijk te miauwen.

Dus een hele dag alleen moet voor haar niet echt een pretje zijn geweest. Vandaar dat het me toch verheugde dat ik vandaag in principe in m'n appartement zou blijven, zodat we deze week ten minste 1 volledige dag samen zouden zijn.
Maar bij het raadplegen van m'n mails werd het haast meteen duidelijk dat ik toch naar kantoor zou moeten vandaag wegens een dringende brief die eigenlijk gisteren al had moeten vertrekken...

Er nog thuis wat aan gewerkt (lay-out) en toen lag ze gewoon rustig in m'n buurt, misschien wel blij dat ik er was. Ze kwam me eigenlijk zo goed als niet storen, op wat gekauw op een kabel van een muis na die veel meer beschadigd bleek dan ik dacht, dus wellicht toch iets om op te letten als ik haar opnieuw op (elektriciteits)kabels zie bijten...
Maar om ervoor te zorgen dat de brief ondertekend raakte en daarna ook effectief verstuurd zou worden, moest ik dus op pad, jammer genoeg. En dat ook nog eens door de regen... M'n Henrietje alweer alleen achterlatend, teleurgesteld, verdrietig misschien.

Toch wel best frustrerend, ook omdat hetgeen ik moest doen al bij al vrij snel in orde was maar om andere redenen duurde het dan toch nog enkele uren voordat ik weer kon vertrekken.
Dus om intussen de tijd te doden hier maar gewoon de 2 laatste teksten neergepleurd.