Spaans*

voor m'n interesse in die taal ("liefde" lijkt toch nog niet de juiste term) zie ik 2 grote oorzaken:

a) mijn italofiele voormalige schoonouders, waartegen ik ook postpuberaal toch wel "moest" ingaan. Deelde helemaal hun fascinatie voor Italië niet (kende het land ook niet toen ik m'n ex en hen leerde kennen) en had evenmin veel interesse in Spaans toen, eigenlijk zo goed als geen (we spreken over de eerste helft van de jaren '90). Ettelijke jaren later pas werd m'n interesse voor Spaans en Spanje wat gewekt, en wel door

b) 1) "Traffic", een film van Steven Soderbergh en meer bepaald de openingsscène daarvan. Een spannende, broeierige scène waarin het personage van Benicio Del Toro en zijn partner denken in de woestijn een partij drugs te kunnen onderscheppen enkel en alleen maar om die meteen daarna te moeten afstaan aan het hoofd van de Mexicaanse drugsbestrijdingseenheid die met ze in hoogsteigen persoon met zijn zwaarbewapende manschappen tot staan en tot inzicht brengt dat het toch maar beter is de buit aan hen over te dragen. Het is de op dat moment traag uitgesproken dialoog die me deed beseffen hoe mooi en sensueel Spaans kan zijn en ook welke ruwheid eronder schuil kan gaan, veel meer dan in mijn ogen met Italiaans het geval is, wat toch maar een taal voor watjes is. 

De film belicht drughandel en druggebruik vanuit verschillende standpunten, een beetje zoals sommige van de films van Alejandro Iñárritu: Amerikaanse en Mexicaanse politieagenten, drugbazen en hun gezin, de Amerikaanse drugtsaar en zijn gezin, druggebruikers en nog andere actoren.
Onder meer de (toen) ravissante Catherine Zeta-Jones speelde een groeiende rol in de film.
Best mogelijk dat dit de laatste film was die we samen in een Brusselse bioscoop hebben gezien. Hij dateert van 2000 en in de lente van dat jaar verhuisden we naar Turnhout. Het feit dat we hem in een bioscoopzaal zagen, speelde een doorslaggevende rol in hoe de film en de openingsscène op mij overkwamen; het is toch nog altijd een groot verschil t.o.v. een film in je woonkamer bekijken.

b) 2) "Jamón Jamón" van Bigas Luna die ik (we?) in dezelfde periode, wellicht nog iets vroeger (in de bioscoop?) zag(en). Ook een en al sensualiteit en seksuele spanning. Was blijkbaar de debuutfilm van Penélope Cruz. Een onconventionele maar tegelijk mooie, poëtische film, onder meer, maar lang niet alleen, door het vrouwelijk schoon dat erin meespeelt.