Misschien was het tijd om het roer om te gooien* (1)

Het besef begon toch wel door te dringen dat het waarschijnlijk het beste was om m'n leven enige zin te geven naast het gewoon elke werkdag naar kantoor gaan.

Het drama dat zich al haast 2 jaar lang in m'n leven afspeelt, bleef maar onophoudelijk door mijn hoofd spoken en ik kon haast aan niets anders denken, zeker de voorbije weken, ook al verliepen die al bij al nog redelijk goed en aangenaam en dat was, zoals ik hier al eerder schreef, niet in het minst ook te danken aan KP.

Tot voor een maand had ik ten minste bijna een jaar lang een of ander project in het vooruitzicht, een (mentale) bezigheid, dat meestal te maken had met vakanties (vorig jaar een reis naar Brazilië die enkele maanden voor afleiding zorgde en dit jaar de motorreis naar Baskenland, een idee waarmee ik vanaf eind december vorig jaar minstens in gedachten mee bezig was).
De reis naar Baskenland is heel goed meegevallen en ik was bijzonder blij dit aangedurfd te hebben, maar na m'n terugkeer, nu zo goed als een maand geleden, merkte ik dat ik (opnieuw) in een zwart gat dreigde te vallen: niets meer om naar uit te kijken of mee bezig te zijn, alleen soms troostende (want het bied wel eens een houvast) maar vaak ook uitzichtloze routine: métro - boulot - dodo-toestanden. Met af en toe afleiding door een museumbezoek, een motorrit, een bezoekje aan de familie, een wandeling/luchtje scheppen in de buurt.

Daarnaast is/was er nog een ander vooruitzicht dat me angst inboezemt (-de): zij vertrekken ergens in de maand augustus samen op reis naar Schotland. Zonder de data te kennen, vreesde ik een mogelijk haast gekmakende focus daarop. Dus heb ik maar een radicale beslissing genomen: een huisdier!

Helemaal onervaren ben ik op dat vlak niet, want heb eerder al vissen gehad en toch ook al ettelijke katten (al had ik die nooit alleen maar met ouders/zus en later m'n eigen gezin) en met Tatui, hebben we ooit zelfs een paar jaar een poedel gehad (iets waar m'n zus jarenlang om gezeurd had)... Ook, telkens als ik naar Turnhout ging, merkte ik toch dat ik de twee katten aldaar met plezier terugzag en aaide en, wat me ook veel plezier deed, ze zijn nog niet bang van me, lopen nog niet weg.
Het is ook gewoon fijn om die beide met elkaar bezig te zien; dat doet bijna meteen een eventueel stress- of frustratiegevoel wat zakken.